Recensie Ladyhawk, Constantines en 31 Knots

In een bloedhete Botanique (blijkbaar is er daar geen energiecrisis want de vuurtjes spuwden vrolijk hun warmte in het rond), was Ladyhawk het voorprogramma van Constantines, die op hun beurt het voorprogramma waren van 31 Knots (eenendertig knopen, wie verzint het, maar er kon blijkbaar nog veeeeeel meer verzonnen worden). Ze hebben al twee albums uit en de tweede ligt natuurlijk nu vers als een dampende koeienvlaai in de wei, bij uw platenboer in het schap. Mocht Ladyhawk bij u alleen een bel doen rinkelen als zijnde een term uit spidergirl (neen, dat wist ik niet, ja, ik google) dan zou ik u vooral aanraden hun myspace te openen en niet naar stubru te luisteren want dan zou uw beeld van deze band wel eens heel erg fout kunnen zijn. Ladyhawke – ja, ze bestaan echt – is een poppy bandje dat nu een kitscherig 80’s singletje heeft en de hotshot vormt op de ‘jongerenzender’. Maar is dus zeker niet te verwarren met de recht toe recht aan rock van Ladyhawk (minus e).

Ladyhawk heeft vier mannen op het podium, die totaal niet bij elkaar lijken te passen. Zo van: ‘die hadden we nog ergens liggen, doe die er ook nog maar bij’. Maar misschien maakt ze dat net zo goed. Het geheel is toch altijd een samenvoeging van delen, nietwaar? Er stond een handvol mensen naar hun te kijken en die behandelden ze haast nederig, op het schattige af. Ze zijn voorzien van een schare droge bindteksten en hebben iemand nodig uit het publiek om de snaar te vervangen wanneer die tijdens hun meest bekende nummer besluit het te begeven halverwege de intro. En dank u dank u, dat wij er toch stonden. Sympathiek dus en ik was zeer aangenaam verrast door deze mannen. Ze speelden een heerlijk concertje, kort van stof, maar ze waren dan ook de eerste in lijn van de avond. Kregen bovendien die 20 (voornamelijk aangenaam ogend manvolk) mensen die al aanwezig waren makkelijk op de hand en dat niet alleen door hun sympathieke glimlach. Kopen dat album als u zin heeft in ongecompliceerde rock. En zeker eens een kaartje kopen als ze het land nog eens doorkruisen.

Constantines, een al iets grotere bekende in mijn oren rekken het al vier platen lang en komen ook uit Canada. Jawel, Canada warmde eigenlijk België een beetje op voor Amerika. Typisch Amerikaans, het vuile werk laten opknappen door anderen… Neen, Constantines hebben eigenlijk niks meer te bewijzen. Ze speelden al meerdere malen in België en dan vooral in de Botanique. Ook zij zien er niet uit als een band die samengesteld is door iemand met oog voor detail, maar lijken ook door het lot een beetje “zusammengewürfelt” (dat moet zowat mijn meest favoriete Duitse woord zijn). Hun concert barstte van de energie, maar toch leken ze een beetje onzeker door het soms iets te hard ingehouden enthousiasme van het publiek. Ofwel blokkeerden mijn oordoppen het luide gejoel? Het verlegen ‘do you like it?’, werd beantwoord met een luide brul van de zanger van Ladyhawk “yeaaah”. Van je landgenoten moet je het hebben en niet van die koele Belgenkikkers. Ze verdienden het nochtans om bejubeld te worden. Er wordt stevig op de gitaren geramd en dat keyboard met de leutige sticker ‘swap me for dessert’ moet het vaak ontgelden. Vreemd dat het nog altijd dienst doet. Het is een taai beestje. Titels: ik blijf ze u schuldig. Mijn zwakke punt. Eerlijk waar. Maar dit was een topconcert, heerlijk ongedwongen, ongelooflijk sympathiek en perfect gespeeld. Soms hoeft muziek niet ingewikkeld zijn, maar mag het goed in het oorliggende rock zijn. Toch?

31 Knots. Een nobele onbekende in mijn muzikale gezichtsveld. Maar blijkbaar al een oudgediende in de muziekwereld die kon rekenen op heel wat – uiteraard – mannelijke bijval. Weinig gezien zo’n concert. Een zanger met een Adolf-kapsel om u tegen te zeggen en een uitermate zware vorm van ADHD. Of een goeie speedverslaving dat kan ook. Feit blijft dat hij geen enkele seconde stil heeft gestaan. Tijdens de nummers niet, maar ook ertussen blijft zijn lichaam precies trillen om niet te hoeven stil te vallen. Hij neemt grote passen en loopt, huppelt haast als een soort tekenfilmfiguurtje over het podium. De schouderband van de gitaar is ook zo hard aangesnoerd dat de klankkast van het ding ergens z’n weg moet zoeken in het zweet der oksel. En veel beweging = veel zweet. De opener van de avond bevatte overigens al meteen een verkleedact. Het hemd met (opgetekende?) bretellen ging meteen uit, de broek werd stilletjes aan los geknoopt (ik kreeg een Jezus Lizard tafereel voor ogen), waar gelukkig nog eens een oversized trainingsbroek onderzat, van het marineblauwe soort. Dat paste goed bij het marineblauwe hemd. 31 Knots is meer een theaterstuk dan een concert en eigenlijk een verrassende verademing. Geen show (hoewel Madonna jaloers zou zijn geweest op de verkleedpartijtjes) maar een echt improvisatiestuk.

Ze maken rockmuziek met een elektronicaondergrond. Ze zijn voorzien van een “kastje met knopjes” dat een kleedje vormt in het door hen gespeelde geheel. Vaak worden de (hyperkinetische) nummers ingeleid door een viool of pianospel dat eigenlijk gewoon maar uit te lucht gegrepen is en eigenlijk niet meer nuttig is voor de rest van het nummer.
Er wordt zelfs een conversatie opgestart door Joe Haege met fictieve vrouwen die ergens in de coulissen lijken te zitten. Hij vraagt hen (in zijn Amerikaanse leger-marine-outfitje) om hem te vervoegen op het podium… halverwege het nummer worden ze dan voorgesteld als drie geschilderde vrouwen op een doek. Herinner je de schooltoneeltjes die je vroeger zelf voor de les Nederlands moest schrijven: zo dus. Very funny.

Jay Winebrenner (ook een tripkonijn van jewelste) wordt daarna ook nog even vakkundig met het snoer van de microfoon gewurgd. Mooi, klap op de vuurpijl: Joe neemt een zaklamp en het microfoonstatief en begeeft zich in het publiek om “de juiste plaats” uit te zoeken vanwaar hij het laatste nummer kan zingen. De cirkel rond hen bestond uit bewonderende mannen die blijkbaar heel erg gelukkig waren met de kleine aanraking van die geschifte, bezwete man in het publiek. (In every man a gay is hidden, trust me). Hier wel een uitzinnig gejoel en ook een paar bisnummers die ingeleid werden met: “We love this country, we love this audience. I’m not lying. Can you imagine me saying this in Germany. It would be hard then not to lie”. Sja, voor een groep die mij nogal Duits (man met zo’n kapsel, ‘t is er om vragen) vond ik dat nogal een vreemde opmerking. Maar toch kon hij rekenen op bijval.

Het is de moeite waard om eens de gaan zien… eind oktober bijvoorbeeld in Scheld’apen.

< Tine Maesen >