Recensie Puggy

De Brit Matthew Irons, de Fransman Romain Descamps en de Zweed Egil ‘Ziggy’ Franzen vormen samen Puggy, een Belgische band volgens hen omdat die in Brussel geboren werd. 3 Keer verkopen ze de AB uit en toch zijn wellicht nauwelijks Vlamingen op de hoogte van het bestaan van deze band. Toffe pretentieloze pop brengen ze in het Engels, met hier en daar een ballad. Vorig jaar kwam hun jongste album “Something you might like” uit, reden om deze voor te stellen in de Ancienne Belgique waar Selah Sue een opgemerkte gaste was. De laatste toegift gaf Puggy zo waar weg aan haar. Zelden zo’n vreemd einde van een optreden meegemaakt, maar bon.

Fans van Puggy zijn toch een geval apart hoor. Fans postten op Youtube een filmpje om een flashmob te organiseren op “I do”. Een simpele choreografie wordt er aangeleerd. Aangekomen in de AB krijgt iedereen die mee wil doen een lichtgevend fluorescerend bandje van twee fans. Het optreden wordt via live stream op de site van de AB getoond, dus moet het publiek voldoende enthousiasme tonen zodat de thuisblijvers het gevoel hebben iets te missen. Alle respect voor die georchestreerde ambiance, maar ze is en blijft georchestreerd. Zelfs het klappen om te vragen dat de band het podium opkomt, werd uitgelokt. Een van de dames had een beatring bij…

Tijdens opener “Empty streets” zwaaiden de eerste rijen al behoorlijk mee. Tientallen gekleurde ballonnen die vooraan op het podium lagen, werden vervolgens het publiek ingegooid door dezelfde fans. Handig voor het trio die gratis publieksentertainment krijgen. De “toedoe’s” in “We have it made” mogen dan wel aanstekelijk werken, de piano die we horen; loopt mee op tape. Ook de lead guitar bij “You call me up” horen we niet live in de AB. Jammer dat zo’n opvallende melodielijnen niet door een extra live muzikant gebracht konden worden.

Het is dan ook wachten tot Ziggy achter de synth kruipt en er “How I needed you” speelt, voor we een echt eerste hoogtepunt beleven in de Brusselse concertzaal. Een sterk nummer is het met mooie dynamiek en prachtige opbouw, rustige momenten die nadien aanzwellen tot de volle sound van de band. Ondertussen neemt het publiek de zanglijn “I will stay with you” uit het nummer over en zien we het meezwaaien. Irons zingt moeiteloos in kopstem en trekt het nummer open naar een sneller tempo. Een daverend applaus volgt, dat de band lang genoeg laat duren. Ook na “Burned” laten ze het publiek alle tijd om stevig in de handen te blijven klappen. Ook daar is het niet meer dan verdiend, na voornamelijk knap instrumentaal werk van Irons die zijn gitaar op flamencowijze bespeelde.

Geen liefdesverhaal en ook geen verhaal over de Belgische politiek steekt de frontman af om “Teaser” aan te kondigen. Wel het verhaal over een jongedame en twee middle aged mannen met veel geld. Zij liet hem zitten voor een van de rijke mannen om nadien de relatie te beëindigen en met het geld ervandoor te gaan. De frontman zit ondertussen aan de toetsen die hij verlaat om samen met bassist Descamps de drumsolo van Ziggy extra power te geven. Op dat moment kloppen ze alledrie op een percussie instrument. Boegeroep in de AB die zich verzet tegen het oordeel van monitormixer Alex die het publiek een tweede plaats gaf in het meefluiten van de aanstekelijke melodie uit “She kicks ass”. Een laatste keer mogen de toeschouwers hun fluitkunsten laten horen, wat uiteindelijk tot een ex aequo leidt met het gefluit in Parijs, aldus Alex. Opnieuw kan de AB zich hier niet bij neerleggen. Hebben we al verteld dat Belgen soms behoorlijk slechte verliezers zijn, zeker als ze een pintje op hebben? Een opmerkelijke quote trouwens die we van de frontman in de AB mochten horen: “Are the balconies alive?”. De flashmob tijdens “I do” komt er dan ook geen seconde te vroeg. Gaandeweg zien we steeds meer en meer mensen de choreografie uitvoeren.

Het publiek boven doet dat zittend. Kwestie van niet te veel calorieën te verbranden wellicht. Titelnummer “Something you might like” legt de ideale fond voor uitsmijter “When you know” dat al bij de eerste aanslagen op de synths op heel wat ambiance kan rekenen. Het publiek zingt uit volle borst mee, klapt mee in de handen wanneer Ziggy de cowbell bespeelt, en wappert naar het einde toe ook mee met de handjes. De fluosticks vliegen richting podium wat een visueel mooi zicht geeft. De band komt terug, maar die 5 toegiften, waaronder de Brel-cover ‘Vesoul’ voegen nauwelijks iets toe aan het optreden, zeker niet qua ambiance. Het enige dat vreemd en opvallend is, is Selah Sue die “Get up stand up” mocht zingen op het einde van het optreden waardoor we ineens in de reggae belandden. Een compleet ander genre dat ook weinig meerwaarde op muzikaal gebied opleverde tussen Putseys en Irons. Zij was immers onzeker over haar tekst op een bepaald moment. Of hoe een goed idee in zijn uitwerking niet altijd tot een goed resultaat leiden kan…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1.       Intro (Empty streets)

2.       Gladys

3.       We have it made

4.       Dubois

5.       You call me up

6.       How I needed you

7.       Not a thing left alone

8.       Burned

9.       Teaser

10.   She kicks ass

11.   Grooving in (Ziggy’s love song)

12.   I do

13.   Something you might like

14.   When you know

Bis:

15.   Everyday

16.   Vesoul (cover Jacques Brel)

17.   Lonely Murder

18.   Insane

Bis 2:

19.   Get up stand up (Selah Sue)