Recensie Zucchero

Zucchero een dag na een uitverkochte Lotto Arena in Antwerpen ook in een zeer vol Vorst Nationaal om zijn recentste album “Chocabeck” voor te stellen. 11 Muzikanten begeleiden hem daarbij: 2 violisten, 1 cellist, 1 contrabassist, 1 synth, 1 drummer, 1 basgitarist, 2 gitaristen en 3 koperblazers. Het eerste deel van het optreden staat volledig in het teken van dat nieuwe materiaal. Na een uurtje wordt het dan over een andere boeg gegooid, met ouder materiaal en vooral hits. Vreemde zaak trouwens om u te vertellen dat vooral het eerste deel ons wist te overtuigen en in mindere mate het tweede.

Jeugdsentiment en nostalgie, daarin baadt “Chocabeck”, het jongste album van Zucchero. De titel van het album verwijst naar de kindertijd van de Italiaanse zanger. Die had het niet al te breed vroeger. Wanneer ie dan aan zijn vader vroeg wat er te eten viel, antwoordde hij dat er “chocabecks” waren, eerder dan “niets” te antwoorden. Choka staat voor “geluid/lawaai maken” en beck voor “snavel/bek”.

Het is genieten in de halve cirkel van Vorst Nationaal met het rijke klankpalet dat Zucchero en zijn muzikanten al van bij de opener “Un Soffio Caldo” serveren. Mooie sfeervolle versies zetten ze neer in een optreden dat zeer rustig begint. De Italiaan zit op zijn Louis XIV- stoel die rijkelijk met goudkleuren beschilderd is en een bordeaux voering heeft. Links en rechts van het podium hangen ovalen kaders, die ook goudkleurig zijn en wat versieringen hier en daar kennen. De gelijkenissen met de spiegel uit Sneeuwwitje zijn talrijk. Bedoeling is dat hier de visuals op komen of video. Maar de productie doet daar geen beroep op in Vorst. Hoeft ook niet, het zou een deel van de intimistische set onderuit halen.

We zijn aan het einde van “Soldati Nella Mia Città” eer de sound wat meer opentrekt. Het zal de voorbode zijn voor een van de sterkere nummers uit zijn album: “Vedo Nero” dat letterlijk zoveel betekent als “ik zie het donker (ik ben depressief)” maar waar Zucchero eigenlijk het tegenovergestelde mee bedoelt. Hij bezingt namelijk de nacht waar hij van wil genieten. De strijkers mogen hun instrument kort aanstrijken, wat de sfeer oplaait bij de duizenden toeschouwers. Die klappen spontaan mee in de handen tijdens het nummer. Een song die uiterst geschikt is voor een live optreden dus. “Bravo Brussels” luidt het dan ook uit de mond van de Italiaan wanneer die het publieksenthousiasme op prijs weet te stellen.

“Oltre le rive” volgt, misschien wel het meest romantische nummer uit het album. Delen van de tekst worden ook stijlvol in het Engels op het scherm achteraan het podium geprojecteerd. De song gaat over een stukgelopen eerste relatie, waarbij de liefde intens was, en die ene in je hart blijft. “Waar je ook bent, ik ben er nog steeds voor je.” geeft de Italiaan hier mee. “Un uovo sodo” kondigt “Chocabeck” aan waarbij we oude uurwerken met Romeinse cijfers uiteraard op de visuals te zien krijgen.

Een opvallend ingetogen Zucchero horen we dus, wiens suiker hier en daar ook een bittere smaak heeft. In het prachtige “Alla fine” mist hij zijn vriend Charlie die de strijd om kanker heeft moeten opgeven. Strijkers en piano mogen de melodie naar zich toetrekken. Op het scherm zien we uit een korenveld vuurvliegjes en heel wat vlinders in onze richting vliegen. Bij “Spicinfrin Boy”, waarin hij herinneringen aan zijn grootmoeder Diamante oproept, horen we buisklokken. Ook verweeft hij hier en daar een kerkorgel in zijn muziek wat een zware, orchestrale klank geeft aan “God bless the child”, waaraan Roland Orzabel van Tears for fears nog meegewerkt heeft. Hoorn, tuba, cello, gitaar, bas en trom maken er een wel tamelijk plechtig nummer van. De elektrische gitaar mag voor het eerst over de rest doorklinken.

Zeer groot is dan ook de overgang die Zucchero vervolgens maakt door “Bacco Perbacco” in te zetten dat gevolgd wordt door “Baila Morena”. De diepere blaasinstrumenten (tuba, hoorn en dwarsfluit) worden definitief ingeruild voor meer feestelijker exemplaren zoals de sax, trompet en trombone. Na een uurtje diepe emoties uit Zucchero’s ziel op te graven, is het tijd voor het lichtere werk dat dan ook opvallend licht overkomt. Zelfs de klassieker “Senza una donna” dat een wereldhit was valt in de toegiften wat bleekjes uit als je het vergelijkt met “Alla fine”. Het probleem is hier heel eenvoudig te verklaren. Bij zijn hits blijft Zucchero trouw aan de originele cd versie. Letterlijk wordt dan ook de cd/tape bovengehaald die veelvuldig het nummer inzet en de melodie mag domineren. Slechts hier en daar mag een instrument op het podium over die eerder opgenomen muziek spelen zoals bij “Il volo” bijvoorbeeld dat een accent meekrijgt op mondharmonica. Maar hoe je het ook draait of keert, die ingrepen, live on tape dus, komen zeer artificieel over. Met 11 muzikanten achter hem die tijdens zo’n momenten deels faken of er deels werkloos bijstaan, kon ie veel meer aanvangen. Dit was een uitgelezen kans om klassiekers in een ander jasje te brengen. Een gemiste kans.

 Voorts passeren nog “Il Mare Impetuoso al Tramonto salì sulla” en het prachtige “Diamante” waar weliswaar de harp uit de synthesizer getoverd wordt waarna hij richting finale trekt met “Solo Una Sana Consapevole Libidine” en “Diavolo in me”, beide publiekslievelingen die stevig meegekeeld worden. “In blues we trust. We believe in love of the common people. Encore?” zien we op het scherm verschijnen wat de toeschouwers in Vorst nog harder de oh-s uit Seven Nation Army doet zingen. 4 Toegiften brengt Zucchero, waaronder “Senza una donna” en afsluiter “X colpa di chi” waarna de grote reiskoffer waarin hij optrad zich opnieuw sluit. Tussen die twee nummers bracht de Italiaan een ode aan Luciano Pavarotti. Samen zong hij met hem het magistrale “Miserere”, Zucchero live in Vorst, Pavarotti via een montage van oud beeldmateriaal. Beiden kregen daar niet meer dan terecht een staande ovatie voor.

Een optreden dus met zeer veel mooie tot zelfs ijzersterke dingen, maar helaas ook ongelukkige keuzes. Vooral de manier waarop hits als “Il volo” en “Senza una donna” (we hoorden zelfs Paul Young door de luidsprekers) gepresenteerd werden, kon ons absoluut niet bekoren. Maar het publiek dacht daar anders over. Of hoe wij vooral de sfeerzetting van het nieuwe album konden smaken en de overgang naar het ouder materiaal moeilijker konden verteren. Vaak moeten we het tegenovergestelde zeggen, alleen al op dat vlak is deze tour dus opvallend.

< Bert Hertogs >

Op 18 mei 2011 staat Zucchero in de Ahoy van Rotterdam, Nederland