Recensie Amy Macdonald | Dranouter Festival 2011

Amy Macdonald stond met ambitie op Dranouter Festival. Ze wou dunnetjes concurreren met de mooie zonsondergang na een “miserable day” vol regen. Regen die haar in Dranouter deed denken aan Schotland waarvan ze komt. Macdonald leverde een hypersnelle set af. Nummers werden in sneltreinvaart aan elkaar gekoppeld. Het publiek was al luidruchtig en dat pookte ze dus vakkundig op naar afsluiter “This is the life” toe dat op het einde van het optreden de ganse tent op zijn kop zette. Dranouter ligt Macdonald  meer dan alle andere Belgische festivals als gegoten.

Jan De Smet had al wat plagerig het publiek opgewarmd voor de komst van Macdonald. Hij liet het “Old Macdonald had a farm” zingen. Op de achtergrond zien we enkele bomen op een zwart doek afgebeeld. “Ik ben niet bezig met het spotlicht. Waar gaat de muziek me naartoe brengen?” vraagt de Schotse zich af in opener “An ordinary life”.  Al vroeg in het nummer gaat de zangeres vocaal uit de bocht. Maar ze herhaalt dit voorval gelukkig geen tweede keer. “Amy” brullen heel wat mannelijke fans al wanneer ze “Poison prince”, een nummer waar de synth stevig mag doorklinken, gebracht heeft.

Macdonald praat even in het Nederlands maar haar “Goeie avond” en “Hoe gaat het” is maar net verstaanbaar. De Schotse had haar huiswerk goed gemaakt. Zo wist ze dat ze vorig jaar nog in Brussel stond (Vorst Nationaal) en Dranouter haar eerste optreden dit jaar in ons land is. Wat ondertussen opvalt, is dat ze een tick heeft en meermaals tijdens nummers naar links en rechts met haar hoofd korte bewegingen maakt. Ook wanneer ze de zin “The highways jammed with broken heroes” aanzet in Springsteens “Born to run” balanceert ze op de slappe koord van overacting. Iets waar ze stilaan mee moet oppassen want nu al zagen we haar als potentieel slachtoffer voor parodieën. “Love love” versnelt halfweg via bass drum en elektrische gitaren. Het krijgt de handen van het publiek moeiteloos op elkaar.

Mr Rock and Roll zet de tent voor het eerst in de fik. Het nummer wordt stevig meegekeeld. Ook de “oehoe”’s uit Spark zingt het publiek graag mee. Na “Don’t tell me that it’s over” waar de strijkers helaas uit een doosje komen, houdt de zangeres even rust voor het tragere “Troubled soul”. “Next big thing” brengt ze iets te veel in galop. Het publiek wordt er alleen maar luidruchtiger door. Tussen songs horen we “Amy” gescandeerd of “We love you Amy we do.” Verder worden er ook kartonnen bordjes bovengehaald. Afsluiter “This is the life” draagt ze op aan haar Belgisch publiek.

Solo komt ze terug om Bruce Springsteens “Born to run” op klassieke gitaar te coveren. Daarvoor wil ze dat het publiek stil is, maar dat lukt niet. De toeschouwers klappen massaal in de handen mee wanneer ze het nummer inzet. Een slim opbouwend “Let’s start a band” sluit het optreden af. Macdonald neemt haar ruiker bloemen in ontvangst – elke artiest krijgt die hier trouwens als aandenken. Wij blijven met een overweldigend gevoel achter. Ze blies ons met haar band omver. Vorige zomer in Werchter was daar nog geen sprake van. Of hoe het credo de juiste persoon op de juiste plek ook in de muziek/concert/fetsivalbusiness geldt.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. An ordinary life
2. Poison prince
3. LA
4. Love Love
5. Mr Rock and Roll
6. Spark
7. Pretty Face
8. Don’t tell me that it’s over
9. Troubled soul
10. Give it all up
11. Next big thing
12. No roots
13. Run
14. This is the life

Bis:

1. Born to run (Macdonald solo)
2. Let’s start a band