Recensie Gabriel Rios

In het immer charmante Rivierenhof te Deurne komt een grote menigte samen om te genieten van ouderwetse muzikale gezelligheid. En deze keer is het een nog feestelijkere gelegenheid dan anders: het laatste concert van de zomervakantie, en dat zullen we geweten hebben. Als hoofdact speelt vandaag Gabriel Rios, maar ook The Fortunate Few en Lyenn laten van zich horen.

Het zijn The Fortunate Few die de spits mogen afbijten. Het is een nieuwe band die weliswaar aan bekendheid aan het winnen is. Ze omschrijven zichzelf als een mix van folk, jazz en pop. Hun liedjes vertonen inderdaad levendige afwisseling en ook een sterke muzikale onderbouw.

Alle songs worden netjes voorgesteld, en vooral “Sudden Void” steekt er met kop en schouders tussenuit. Een erg aanstekelijk nummer. Trots wordt ons meegedeeld dat de band een platencontract heeft gesloten bij SonicAngel.

De korte set wordt goed onthaald. De muziek is lekker levendig en het aantal aanhangers van de band zal zeker gegroeid zijn na dit optreden. Bij ”Marillion” wordt het nog wat sceptische publiek uitgenodigd mee te dansen, maar helaas gaat niemand hierop in. Al met al heerst er een beleefde gereserveerdheid bij het publiek, die met de tijd wellicht vervangen zal worden door net zoveel enthousiasme als van de bandleden zelf.   

Lyenn komt zowaar het podium op met een luit, een interessante en niet bepaald alledaagse keuze. Eens zien wat ze daarmee gaan doen. Blauwe spotlights geven het nog lege podium een mysterieuze, dreigende sfeer. De set wordt ingeleid met abstracte geluiden die de spanning nog opvoeren. 

Deze stijl wordt doorheen de set behouden. Het eerste nummer met  trage, slepende bas en dissonante tonen is dan ook een voorproefje voor de rest van het optreden. De lyrics ontspinnen zich als een verhaal. De zanger zingt met overslaande stem, alsof hij zelf wordt opgeschrikt door de abstracte herrie die wordt gemaakt. Bij andere nummers wordt de luit bovengehaald. Nu horen we warme, volle klanken en zielvolle stem, een wat conventioneler geluid vergeleken met de andere nummers. 

Dit genre zou distortion art rock genoemd kunnen worden. Al met al is dit iets te apart en abstract voor het gros van het publiek dat naar een voorstelling in het Rivierenhof komt kijken. Wanneer het laatste lied wordt aangekondigd, wordt dit onthaald met luid gejuich. Jammer, maar dit is niet de juiste tijd en plaats voor een dergelijke band om te komen spelen. 

Plots creëert vuurwerk een eenzaam wolkje aan de ondertussen donkere hemel. Het einde van de zomervakantie wordt gevierd met een uitbundig en spectaculair vuurwerk, met als soundtrack de soundcheck van Gabriel Rios. 

En daar is hij dan, meneer Rios met zijn zalvende, lonkende, lokkende stem. Het publiek verlaat massaal zijn bankjes om dichter bij de artiest te kunnen staan. Zijn goudgele achtergrond lijkt wel een voortzetting van het vuurwerk. Wat zit de sfeer er meteen goed in. Het publiek is goed opgewarmd en klaar om te feesten en te dansen. 

“The Things We Know” wordt gespeeld en meteen wordt er een feeërieke sfeer opgeroepen. De xylofoon in het nummer is een leuke touch en haast een trademark van de bekende Gabriel Rios liedjes. Alle nummers kunnen rekenen op piano-ondersteuning met een Jef Neve die zich zo laat meeslepen door de muziek dat hij maar moeilijk op zijn kruk kan blijven zitten. 

“I will need your help to sing the next song,” is de aankondiging van het heerlijk zomerse, zwoele “Broad Day Light”. De song eindigt instrumentaal met geklap van de bandleden en het publiek. De onmiskenbare jazzy sound in de liedjes geeft haast een gevoel van nostalgie: je zou de heren zo in hun blouse en gilet zien spelen in een rokerige pianobar. 

 “A Straight Song” volgt. Met een hese stem wordt het publiek tussen de liedjes door in het Engels toegesproken hoewel hij zich op een gegeven moment, met een niet te ontkennen Gentse tongval “Ik voel mij goed!” laat ontvallen. 

“Angelhead”, een ander succesvol nummer, met zijn aanstekelijke gefluit in de intro, mag natuurlijk niet ontbreken. Daarna is het tijd voor de serieuzere kant. Een traag, zielvol liedje over zijn land van herkomst waar meneer Rios nog steeds zo’n nauwe band mee heeft: Puerto Rico. 

Er zijn echter toeschouwers die méér zin hebben om nog wat meer te dansen en die dit kenbaar maken door te blijven roepen en juichen. Er wordt overal ge-ssssst, maar iemand die vooraan staat vindt het een beter idee om op de intro van het nummer luidkeels een eigen gecomponeerd verjaardagslied te brengen. Er wordt even gelachen, maar iedereen is vastbesloten te genieten van deze gevoelsvolle ballad en de grapjas wordt tot stilte gemaand. 

Wat dansbaarheid betreft hoeft het publiek echter niet op zijn honger te blijven zitten. De volgende liedjes in de set zijn Spaanstalig en heel dansbaar. En dan is het alweer gedaan.

De combinatie Gabriel Rios – zwoele zomernacht – het Openluchttheater- een dansgek publiek is iets dat iedereen eens zou moeten meemaken.        

< Laura Macek >