Recensie Ozark Henry Plays 4 Hands

Pure horror moet dat zijn voor de pop/rock-journalist die aan het kortste eindje trok op de muziekredactie van één van Vlaanderens laatste kwaliteitskranten en daardoor naar Ozark Henry Plays 4 Hands moest gaan. Een schouwburg in combinatie met een optreden van 90 minuten dat niet voor de gemakkelijkste weg kiest, geen gratis drank (waardoor dat euforisch smsje richting opperhoofd van de muziekredactie alweer uit moest blijven) en dan nog een op klassieke muziek geschoeid concert meemaken, waar eerder iemand van de afdeling “classics and jazz” naartoe gestuurd moest worden… Het leven kan hard zijn als muziekrecensent. 

Nu goed wie zijn wij om de keuzes in vraag te stellen van een medium dat het meest collegiaal van allemaal met ons omgaat? Maar als wij aan 4 mains denken, weten we dat we geen rock ’n roll moeten verwachten. Zeker niet als Piet Goddaer die klassieke muziek en jazz met de paplepen in de mond gekregen heeft op het podium staat. Wel doet het ons denken aan ver vervlogen tijden toen we zelf nog, ietwat als schuchtere tiener, naast een meisje mochten plaatsnemen op dezelfde pianokruk. Arm tegen arm, elleboog tegen elleboog raakten we elkaar aan tijdens het pianospel. 

Op zo’n momenten voelde je voor het eerst spanning in de lucht hangen. 4 Mains aan 1 klavier is dan ook de meest intieme manier om te musiceren met een andere muzikant. Het had toen ook iets magisch, op passages waar je over elkaars handen ging bijvoorbeeld. Deed je iets mis, dan raakte je de vingers van je collega aan. Verontschuldigend en rood werd je dan, terwijl je de eerste verschijnselen van transpiratie voelde opkomen alsof je net de duurste stukken in een porseleinenwinkel had omgestoten en dra de rekening die je niet zou kunnen betalen, gepresenteerd zou worden. Samen die spanning, die sfeer opbouwen, terwijl je fysiek bijna op elkaars lip voor ettele minuten leefde en dat langs beide kanten voor die tijd ook door de vingers keek… dat kan alleen maar bij 4 Mains. 

4 Mains is ook ontzettend moeilijk, en misschien wel hard onderschat. Want wie gaat de leiding nemen, als je geen drummer als levende metronoom bij je op het podium hebt staan? Juist. Dan ben je aangewezen om elkaar – jawel – aan te voelen. Dat de ene dan soms een fractie voorloopt op de andere: het hoort bij het risico. En met zo’n kleine bezetting valt elke fractie, elke millimeter dat je er naast zit, genadeloos op. Nergens kan je je achter verschuilen. Misschien daarom wel dat we zo verdomd weinig concertaankondigingen over 4 mains optredens de afgelopen jaren in onze mailbox zagen verschijnen. 

Piet Goddaer (op blote voeten) en Didier Deruytter (geschoeid) durfden de uitdaging aangaan. Geen spanning, geen magie bij hen. Ze zitten elk aan een eigen witte vleugel. Esthetisch oogt dat een stuk beter, al heeft het ook iets klinisch, dat witte, en die witte vloer. We merken dat ze elkaar stilaan beter en beter aanvoelen, al zal dat wellicht nog groeien naarmate ze meer en meer samen live spelen. Deruytter begint er alleen aan met “Grace”. Goddaer raakt de toetsen van zijn piano tijdens dat openingsnummer niet aan. 

Het optreden leest als één groot verstild moment, waar beide heren op muzikaal vlak als landschapschilder te werk gaan. Met oog voor detail en afwerking. Het uit zich al in See the lions. Net daarvoor hadden we een eerste hoogtepunt, al vroeg in de set meegemaakt met “This hole is the whole”. 

Goddaer spreekt feilloos zijn kopstem aan, al klinkt zijn stem net dat ietsjes korreliger en wat heser dan anders. “Vespertine” en “These days”, dat laatste arrangement is ronduit prachtig en perfect op maat van het concert geschreven, of is het andersom?, kunnen wat ons betreft zo ingekaderd worden of vereeuwigd op een schijfje. Bloedmooie versies horen we. Bij “Sundance” klappen de heren ook op hun bovenbenen om het wat van percussie te voorzien en zo een verrassend muzikaal effect mee te geven. Let u ook op de crescendo in het nummer. 

De man die anders constant “merci” zegt, breidt met zijn muzikale compagnon de route nummers aan elkaar of laat het publiek gewoon uitapplaudisseren om het volgende in te zetten. De nadruk ligt dus volledig op het muzikale van de avond. Een verademing dat een muzikant daar nog voor durft kiezen. “Dank u. Ik ben sprakeloos” werkt dan ook geweldig humoristisch wanneer Goddaer dat droogjes aan het publiek zegt vooraleer hij aan twee bisrondes van twee nummers begint. Net daarvoor mochten we smullen van een uiterst verfijnd en klein gehouden “Sweet instigator”.  Een klassieke aanpak heeft dus ook zijn sterktes: je kan een heel palet aanbieden en de dynamiek ten volle laten spelen wat beide heren ook doen. De staande ovatie in de Arenberg na “Hvelreki” en “Weekenders” was dan ook niet meer dan verdiend. 

We halen nog snel een frisdrankje voor we naar huis gaan. Een vrouw maakt me er op attent dat mijn kraag van mijn vest niet goed zit. Volgende keer vragen we twee perszitjes, een voor ondergetekende en een persoonlijke assistente. Wie zich geroepen voelt, mag zich steeds kandidaat stellen via https://concertnews.be/contact.php. 

< Bert Hertogs >

De setlist: 

1. Grace
2. There’s no moving the earth
3. This hole is the whole
4. See the lions
5. Vespertine
6. Radio
7. Jailbird
8. Godspeed
9. Sundance
10. Me and my sister
11. Memento
12. These days
13. Word up
14. Sweet instigator
15. Morpheus
16. Inhaling 

Bis 1: 

1. Out of this World
2. This one’s for you 

Bis 2: 

1. Weekenders
2. Hvelreki