Recensie Sharon Corr

De band komt eerst op, Sharon volgt. Gehuld in een gouden glittertopje, wekt ze alvast de aandacht

Zonder er veel woorden aan vuil te maken, gaat de show van start. Ze opent met  Cooleys Ree, een instrumentaal nummer waarin ze meteen bewijst dat ze een steengoede muzikante is. De sterke, zuivere en veelzijdige stem blaast het publiek zowaar van z’n stoel. De hoofden beginnen stilaan heen en weer te schudden en zo merkt ook Corr dat het goed zit.

Voor de wereldhit ‘Everybody’s gotta learn sometime’ werd ze destijds onder  de arm genomen door de Italiaanse superster Zucherro om viool te spelen. Nu brengt ze het nummer helemaal alleen, en het is duidelijk een voltreffer. De hele avond was trouwens een compilatie van oude en nieuwe songs, afgewerkt met covers van haar persoonlijke rolmodellen.

De vijfkoppige (mannelijke) band is perfect op elkaar in gespeeld, en beschikt over een multi getalenteerde  muzikant die maar liefst drie instrumenten bespeelt: de fluit, de banjo én iets wat veel weg heeft van een doedelzak. Hoe goed ze ook waren, zo nu en dan stonden ze er maar weinig geamuseerd bij. Gelukkig is er dan de knappe Sharon Corr en haar typische backing vocal moves om het oog te strelen.

De trage songs worden zo nu en dan eens afgewisseld door een meer uptempo nummer, en vocale afgewisseld door instrumentale.  ‘So young’ blijkt het favoriete nummer van velen want zowel voor, achter, links en ook rechts zitten mensen te schuiven, schommelen en voorzichtig op te springen op hun stoel. Opmerkelijk: de Gentse student was hier helemaal niet dominant aanwezig, het waren vooral de dertigers en ouder die opdaagden. Corr brengt dan ook de perfecte muziek om een zware werkdag te verteren. Het publiek toont zijn waardering via twee staande ovaties (een paar waaghalzen gingen gewoon niet meer zitten) en een uitdrukkelijke vraag om bisnummers. En terecht!

< Delphine De Metsenaere >