Recensie Gabriel Rios

Donderdagavond hadden we ons verwacht aan een solo concert van de in Puerto Rico geboren Gabriel Rios. Rios, vooral bekend van eerste single Broad Daylight, heeft onlangs nog ‘The Dangerous Return’ uitgebracht die een duidelijke breuk betekent met de vorige albums. De AB was niet volledig uitverkocht, maar voor de show op vrijdagavond met band stond al enige tijd het bordje ‘uitverkocht’. Het was dan ook een verrassing dat ook het publiek van donderdagavond Gabriel Rios solo als voorprogramma kreeg en om 21u de volledige show toch werd aangevat.

Op het podium valt eerst enkel een gitaar en enkele versterkers te zien. Ook Rios zelf houdt eerst de schijn nog op en speelt de eerste nummers enkel op gitaar. Het geheel voelt eerst wat onwennig en komt niet altijd even soepel over, hoewel het gevoelige ‘Wish’ op deze manier wel perfect tot zijn recht komt. De Puerto Ricaan verwondert zich er vervolgens over dat het publiek tickets heeft gekocht voor zijn soloshow, iets wat hij hoogst ongebruikelijk vindt, maar hij drukt meerdere keren zijn appreciatie uit voor zijn fans. Voor de gelegenheid heeft hij dan ook maar een kostuum aangetrokken. Er wordt gespeeld met sobere belichting wat mooi past bij het ingetogen concert, we worden als het ware meegenomen in de huiskamer van Rios.

Ook ‘Broad Daylight’ klinkt erg puur wanneer het zo back to basics wordt gespeeld. Het publiek zingt zachtjes mee, het lijkt bijna niet te durven inbreken in de eenvoud en rust die Rios uitstraalt. Het was verwarmend hoe hij zijn oprechte appreciatie maar bleef uitdrukken, vertelde veel over zijn tijd in Puerto Rico en sprak voortdurend tegen het publiek. Afsluiter van het eerste deel was ‘Voodoo Chile’ waarin de spanning van het nummer perfect werd opgebouwd en ook live uit de verf komt. Rios wijst na het nummer echter lachend naar het zwarte doek achter hem en vertelt dat hij toch zijn voltallige band heeft meegebracht. Het spreekt vanzelf dat het publiek daar erg uitgelaten op reageerde!

Na een korte pauze zien we Jef Neve aan de vleugel zitten. De band zou zorgen voor een mooi staaltje Puertoricaanse pianojazz, ondersteund door fameuze percussie van Kobe Proesmans. Het trio heeft elkaar leren kennen op een avond tijdens de ZAMU-awards, oftewel de MIA’s, en hebben nu hun krachten gebundeld voor een setlist die voornamelijk was samengesteld uit de laatste cd, maar werd regelmatig afgewisseld met Puerto Ricaanse, opzwepende songs en enkele oude singles. De groep begon met ‘The Dangerous Return’, een nummer dat je al onmiddellijk omverblaast bij de dreigende intro.

Een eerste hoogtepunt van het tweede deel kregen we bij het magische ‘Dauphine’ dat onmiddellijk iedereen deed meeklappen vanaf de eerste pianoslagen van Neve. Ook de lichtshow die meeging in het stevig ritme van Proesmans paste perfect. Rios moest lachen met het enthousiasme van zijn band en grapte met ‘ze waren gewoon jaloers op onze date en wilden meekomen.’. Leuk dat het onderonsje van het eerste deel zich dan ook verderzette in het tweede. We kregen die avond ook nog de andere versie van ‘Broad Daylight’ te horen die met een prachtige percussie-intro op gang werd getrokken en het meer liet stomen in de AB. De rest van de stoom werd verzorgd door catchy gitaarintro’s, mooie cello-arrangementen en de oplopende ritmische Puerto Ricaanse nummers waarbij Rios teruggreep naar het Spaans. Het is duidelijk dat hij evenwel een totaal andere richting is ingeslagen, ook met ‘You Will Go Far’ dat laat opvallen dat de evolutie in zijn muziek alleen maar positief is te noemen. 

Een meer typisch nummer is evenwel ‘Natural Disaster’ dat werd voorafgegaan door Rios die vertelde dat hij zich nu pas realiseert dat zijn job niet enkel draait om cd’s verkopen, maar dat het vooral het publiek is dat hem een kick bezorgt. Wij zijn dan ook vooral enthousiast over de manier waarop hij zijn fans bedankt met een show als dit. Afsluiten deed hij met een spetterend Zuid-Amerikaans feestje waarbij de band er volledig voor ging en het publiek liet rechtstaan en meedoen. Het was op zijn minst een verrassende avond te noemen, al was het vooral jammer dat we moesten zitten in het AB-theater. Bij een Zuid-Amerikaans feestje wil je namelijk niet echt blijven zitten.

< Catherine Gysels >