Recensie Lizz Wright

Er zijn zo van die momenten dat je je als recensent gelukkig prijst. Net zoals afgelopen zaterdagavond wanneer we de Ancienne Belgique buitenstappen met een gelukzalig gevoel en een glimlach tot achter de oren. Reden van dit alles? Een Amerikaanse dertiger genaamd Lizz Wright. Wright werd geboren in Georgia in een domineesfamilie en verwierf naast haar liefde voor gospel ook interesse voor blues en jazz.

Ondertussen zijn we vier studioalbums verder. De laatste ‘Fellowship’ dateert alweer van 2010. Een concertreeks doorheen Vlaanderen moet het album weer in de kijker plaatsen. En dat doet het dan ook. En met verve.

In een sobere podiumbezetting zien we Wright verschijnen. Blootvoets en in een lange witte jurk. Ze lijkt wel een engel. We beginnen te twijfelen of ze er ook daadwerkelijk geen is wanneer ze begint te zingen.

Beginnen doet ze met haar versie van Neil Young’s Old Man. Zoet, croonend, maar waar het nodig is haalt ze uit en snijdt haar stem door merg en been.

Wright heeft een lager stemtimbre maar haalt moeiteloos de hogere noten. Intieme songs wisselt ze af met meer uptempo nummers als My Heart. Nog zo’n hoogtepunt in de set is I Remember, I Believe.

Ze is eerder karig met haar bindteksten. Naar eigen zeggen omdat ze niet echt veel te zeggen heeft. Ze zingt liever over leven. Een opvatting waarmee wij totaal geen probleem hebben.

God Bless You. Thank You. Met die woorden stuurt Wright ons naar huis.

Wij zagen Wright een foutloos parcours afleggen. Geruggesteund door vier fantastische muzikanten zette Wright de perfecte set neer.

Wie na het lezen van deze recensie geïntrigeerd is geraakt van deze prachtige dame, moet zeker ook eens naar haar website surfen. Naast muziek vind je namelijk ook wat lekkere en interessante recepten terug die Wright graag met de wereld wilt delen.

Lizz Wright, prachtige muzikante, sympathieke dame ook. Waarom zit u dit nog te lezen? Ga haar muziek beluisteren. U zult het zich niet beklagen.

< Nathalie Charlier >