Recensie Raymond van het Groenewoud

Voor de AB mag het ietsjes meer zijn, moet Raymond van het Groenewoud gedacht hebben. Ging ie tijdens zijn Memoires van een balmuzikant-tour langs de cultuurcentra nog met drie muzikanten op stap, dan stonden er in Brussel een schare muzikanten op het podium om “u” tegen te zeggen. In het koortje zagen we Senne Guns, Isolde Lasoen, Flip Kowlier, Loesje Mahieu en Naïma Joris en voor de gelegenheid depanneerde Frank Vander linden Van het Groenewoud omdat zijn gitarist niet beschikbaar was.

Enkel begeleid met Bart Van Caenegem op piano bracht de meester “Aan de meet” wat meteen de sfeer van de avond zette. Van het Groenewoud zou behoorlijk putten uit zijn jongste plaat “De laatste rit” die een rijk scala aan klanken en genres aansnijdt. Het koortje mocht twee keer “Jouw liefde” meezingen in de twee versies zoals ze op plaat staan. Onuitgegeven maar gelukkig wel vastgelegd voor de eeuwigheid was de intimistische en overpeinzende versie met Mich Verbelen op bas en Vander linden op gitaar van dat nummer. Van het Groenewoud wou namelijk even stilstaan bij  “Ik ben devoot van tieten” in zijn song, pauzeerde even wat op zich hilarisch werkte. Stefan Braceval op dwarsfluit en Carlo Nardozza op trompet konden dan weer de vrolijke tonen uit hun blaasinstrumenten halen bij “Chachacha” waar ze muzikaal in dialoog met elkaar gingen.

Tristesse en kinderlijke naïviteit zat in het nummer dat “kindervreugde” had kunnen heten volgens de zanger die zo “kind van het weekend” ironisch aankondigde. De song gaat er namelijk over dat kinderen vaak het slachtoffer zijn van een scheiding. Pieter Van Bogaert voorzag het van de weemoedige maar ook warme klank van de accordeon. Erg fijn trouwens om vast te stellen dat “Moedertaal” waar ie zich als kleine garnaal probeert te profileren tussen alle haaien, Razernij en afsluiter van de avond “Maanlicht” dat een jazzy oorwurm van jewelste is, zeer goed onthaald werden, al zat de zanger bij die eerste hoge noot op het woord “blauw” er behoorlijk naast, en moest ie naar de juiste toon glijden.  Uiteraard wist ie dat maar al te goed. Bij dat opvallende manoeuvre voerde ie dan ook even een kruistekentje uit.  Vergiffenis kreeg ie alvast van het publiek dat ‘m hoewel het zaallicht al aan was bleef terugroepen voor een extra bis. De toeschouwers kregen die met “Meisjes” waarbij de drie dames in het koortje hun allerhoogste meisjesstemmetje bovenhaalden. Hoorden we daar trouwens ook qua baspartij “Allright now” van Free niet af en toe doorklinken?

Een nummer dat we nu pas ontdekten was de mooie, sober gehouden versie van “In m’n hoofd” waar Van het Groenewoud een streep mondharmonica bij gaf. Een erg introspectief nummer. Leuk waren de muzikale verwijzingen. Zo stak ie in “Gelukkig zijn” dat hij alleen op piano begeleidde een stukje van “Peter en de wolf” waarmee hij onderstreepte dat het nummer net over de hunkering naar geluk gaat, en misschien ook wel over de gelukzalige zorgeloze kindertijd. Of het kan ook gelezen worden als een knipoog naar Studio 100-baas Hans Bourlon die aanwezig was in de AB.

Met “Zwijg me over de mannen die zuipen!” – “waar is da feestje?” – “ze hebben moeite om op hun levensgezellin te kruipen.” maakte van het Groenewoud een update van “Liefde voor muziek” met heerlijke maatschappijkritische stellingen.  “When the saints go marching in” sloop tenslotte ook nog in het nummer.

Van het Groenewoud stond zijn relativerende zelf te zijn op het podium in Brussel. Met “Brussels by night” en “Maanlicht” schilderde hij binnen de lijntjes een landschap, een sfeer, die alleen hij kan. Meesterlijk.

< Bert Hertogs >