Recensie Woodkid

Fransman Yoann Lemoine denkt in een groter kader, zoveel mag duidelijk zijn. Clips van onder andere Katy Perry, Lana Del Rey, Taylor Swift en Moby regisseerde hij reeds. Vaak hebben regisseurs een erg brede kijk op zaken. Op muzikaal vlak fuseert Lemoine, artiestennaam Woodkid, pop, een orchestrale visie (met strijkers), stevig percussie gedrum dat naar metal verwijst, invloeden uit dance gecombineerd met nog wat koperblazersaccenten die ons bijvoorbeeld aan Mumford and Sons doen denken, ... het spectrum dat Woodkid voor ogen heeft in zijn werk is op zijn minst breed te noemen. Jammer dat de stem van de multi-instrumentalist te vermoeid was en een eigen leven leidde om het optreden memorabel te maken. Wel is het een artiest om zeker in de gaten te houden. Na zijn uitgebrachte EP “Iron” volgt dit najaar immers zijn debuutalbum “The Golden Age”.

Op het concert dat Woodkid bracht met erg veel nummers in die straks op die plaat zullen verschijnen, valt erg weinig af te dingen, behalve dan dat het vocaal soms nergens op leek. Lemoine gaf toe dat ie erg vermoeid was. Zijn stem schoot alle kanten uit, sloeg meermaals over, klonk behoorlijk nat, onder de toon en nog net dat tikkeltje heser dan ie al op plaat klinkt,… Wat de Fransman dan weer verloor aan toonzuiverheid, won ie aan de andere kant aan authenticiteit. De gebroken man waarover ie zingt, klonk nog meer gebroken dan anders wanneer die stem oversloeg. Ook op de EP slaat die stem trouwens in een nummer als “Brooklyn” bijvoorbeeld meermaals over en zit ie soms naast de toon.

Paris verving ie even in Brussels toen ie aan de tekst “Brooklyn is a place stuck in my head. Here in Paris the rain is falling. My heart belongs to Brooklyn” uit dat nummer kwam. Wasteland ging met trompet en troms stevig crescendo. De songs kennen een erg sterke opbouw en dynamiek, waardoor Woodkid onze aandacht wist te vangen. Tijdens de titeltrack van het album “Golden Age” dat straks verschijnt, kreeg ie de handen van het publiek voor het eerst op elkaar. Een nummer dat erg extravert klinkt en hiertoe aanzet, maar met zijn tekst “The Golden Age is over” inhoudelijk het tegenovergestelde doet vermoeden. “Iron” onderbreekt ie even voor een korte pauze om tenslotte alles uit de kast te halen, het publiek te laten meespringen en meeklappen. Later zullen de percussionisten door de drumsticks op elkaar te laten gaan de laatste twijfelaars overtuigen om ook mee in de handen te klappen.

Na een complimentje voor het publiek dat we hen steeds een erg warm gevoel bezorgen, volgt een formeel “The other side” waar de muzikanten ook de hand op het hart leggen en we naast strijkers ook buisklokken via de tape horen. Hunkering en gemis horen we ook in eerste bis “The shore” dat erg aanstekelijk met een “padam padam”-deuntje begeleid wordt op piano. Tenslotte herneemt ie “Iron” opnieuw maar dan in een versie met enkel piano en trompet. Ook in een gestripte vorm, blijft de song overeind. Iets wat enkel kan bij goeie nummers. En die heeft Woodkid. Hebben we al gezegd dat deze artiest in de gaten mag gehouden worden de komende maanden? 

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro 
2. Baltimore’s fireflies
3. Boat Song
4. Ghost Lights
5. Where I live
6. Brooklyn
7. Wasteland
8. Shadows + Enchainement
9. Stabat Mater
10. Golden Age
11. Iron + Break + Extended
12. Run Boy Run Extended
13. Poeme Cordes
14. The other side

Bis:

1. The Shore
2. Iron – piano version