Recensie Laura Pausini

Het is bijna een wetmatigheid in concertland dat naarmate een tour vordert, er nummers en showelementen sneuvelen. Met de Inedito-tour van Laura Pausini is het niet anders. De catwalks , liften, showtrap, ledschermen aan de zijkanten en decorstukken (onderkant van twee pilaren) zijn er ondertussen niet meer, alsook een song en drie medleys waarvan er eentje leidde naar het prachtige meerstemmige “Il coraggio che non c’è” en een ander dat dan weer de beats van ”Surrender” in het begin liet horen. Wat het optreden verliest nu de grote arena’s geruild zijn voor de middelgrote zalen wint het aan de andere kant aan intimiteit. De samenzang, en vooral de akoestische set kwamen immers ditmaal beter tot hun recht.

Het is klokslag acht uur wanneer Laura Pausini net na een meet and greet met fans én onze wedstrijdwinnares  - die achteraf danig onder de indruk leek - het podium betreedt van de Lotto Arena. Met “Benvenuto” komt de Italiaanse stevig uit de startblokken. Io Canto van Riccardo Cocciante volgt als eerste cover van de avond. Op dat moment zijn de vijf persfotografen uit de frontstage verdwenen. Pausini kon haar Nederlands de dag ervoor al uitproberen in Amsterdam, en weet zich opvallend verstaanbaar uit te drukken hoewel ze hier en daar op de autocue op de verschillende monitors kan spieken. “Goeieavond Antwerpen.” “Dankjewel”. “Ik hou van jullie.” en haar favoriete zin “Zing met mij” dat ze blijkbaar wel lekker bekken vindt, schreeuwt ze meermaals uit. Er zijn weinig internationale artiesten die zo veel moeite doen om het publiek in de lokale taal aan te spreken!

De toon waarop ze “iedereen met de armen omhoog.” zegt,  doet ons vrezen dat ze stiekem een overval op ons beraamd heeft. Niets is minder waar wanneer we de pompende beats van “Con la musica alla radio” horen. Pausini weet dat ze voor de tweede keer in ons land staat met haar tour en vertelt in het Nederlands dat ze veel muziek met ons wil delen, nummers van 1993 tot nu. Het nieuwe “Bastava” bijvoorbeeld en het nog steeds heerlijke “Nel primo sguardo” begeleid op akoestische gitaar, mondharmonica en cajon. Een nummer over vertrouwen. Tijdens Il ritorno da te bewijst de zangeres die pas 38 geworden is dat ze over een erg beweeglijke stem beschikt. De vibrato’s klinken zelfzeker en net als in Vorst rijdt ze vocaal een foutloos parcours. Het publiek mag meezingen en de artieste geeft de duizenden aanwezigen daarvoor een pluim. Hoogtepunt van het optreden is de medley die Incancellabile rijgt aan Strani amori en La solitudine en in deze zaal een stuk intimistischer overkomt dan in Vorst, dat een veel diepere zaal is. Haar grootste hit die haar doorbraak betekende herneemt ze a capella terwijl ze het publiek hier en daar laat aanvullen. Een kippenvelmoment.

Dat Pausini zelf nog niet gewend is aan de afwezigheid van catwalks blijkt tijdens Non c’è dat na enkele minder enthousiast onthaalde nummers als “Come se non fosse stato mai amore” en de te lange egotrip van de gitaar-en bassolo’s in “Inedito” het publiek weer volledig meekrijgt. Pausini zoekt even aan de rechterkant of ze over die luidsprekers kan klimmen om dichterbij de fans te komen. Ze voelt zich duidelijk wat beperkt in haar bewegingsvrijheid maar dat kan de feestvreugde niet bederven. Integendeel. De toeschouwers fistpumpen, zingen stevig mee en Pausini laat de ohoho’s met veel plezier ook over aan het publiek. Die hit uit 1993 blijft een stevig ambiancenummer. Daarna kabbelt het zondagavondoptreden naar het einde via de volle maan die boven het publiek zweeft en beelden van de zee en een sterrenhemel met vallende sterren die geprojecteerd worden. Op het einde van “Tra te e il Mare” zorgt het confettikanon voor zilveren fonkelingen in de lucht.

Het publiek roept Laura Pausini terug maar La mia banda suona il rock, een cover van Ivano Fossati waar wat Conga-elementen van Gloria Estefan en Stompgetrommel in verwerkt zit, scoort in mindere mate. Laatste toegift “Non ho mai smesso” is ok, maar ook niet meer dan dat waardoor “Non c’è” dus het laatste hoogtepunt van de show blijft. Een optreden dat Pausini in allerijl nog opdroeg aan het zestienjarige slachtoffer van de bomaanslag aan de ingang van de school Morvillo Falcone in Brindisi. In Italië was namelijk een dag van nationale rouw afgekondigd.

Deze ingekorte en laten we eerlijk zijn ook lightversie van Inedito was nog steeds top, maar wie er bij was in Vorst, wist ook dat er ondertussen erg veel geschrapt was.

< Bert Hertogs >