Recensie Johnny Hallyday

Een optreden met stadionproporties bracht Johnny Hallyday in het Sportpaleis. Door de tegenvallende ticketverkoop - oorspronkelijk zou ie in het Kon. Boudewijnstadion staan – koos ie om twee keer te concerteren, goed voor zo’n 25 000 toeschouwers, in Belgiës grootste concertzaal. Daardoor kwamen een aantal zaken ook iets te grotesk over zoals die minutenlange zwevende opkomst in een bol onder begeleiding van vuurwerk dat maar bleef spuiten rond de Fransman. Detailkritiek, want de show was af, toonde dat Hallyday verschillende genres aankan en erg goed bij stem was. Een optreden dat kosten noch moeite spaarde: 30 nummers op de setlist, een concert dat met twee uur en half tot middernacht duurde, met erg veel aandacht voor het visuele (met oa functioneel naakt in “Ma Jolie Sarah”) en voor het muzikale: orkest, koperblazers, een unpluggedset:  you name it, we saw it . Value for money noemen we dat.  

Hallyday begint om half tien aan zijn optreden, tot dan kon het publiek mensen spotten op de tribunes. De aanwezigheid van acteur en humorist François Damiens die erg veel populariteit geniet in Wallonië en Frankrijk kon de aandacht afleiden. Smartphones werden massaal bovengehaald om een foto van Damiens te maken, mensen vroegen om samen met hem op de foto te gaan. De perfecte manier om een kwartier vertraging (oorspronkelijk zou het concert om kwart na negen starten) op te vangen, leek het. Ook het middenplein had op den duur door dat er iets op de rechtertribune te zien was waar ook de pers zat , en verwelkomde de artiest met een stevig applaus. Enkele scandeersessies “Johnny” met voetgestamp en handgeklap én een Mexican Wave later, lag de focus bij het publiek iets verderop, opnieuw op onze tribune. Daar had de vrouw van Johnny Hallyday, Laeticia Boudou, plaatsgenomen. Ook nu weer grepen erg veel mensen hun kans om een foto te maken. Als er iets is dat erg leeft in Franstalig België en Frankrijk dan zijn het hun stars. Zo’n taferelen met BV’s zien we in concertzalen nauwelijks. Of hoe relatief het begrip BV anno 2012 geworden is…

Half tien gaan de zaallichten uit, vuurwerk spettert langs alle kanten van het podium en dat blijft minutenlang zo wanneer Hallyday in een bol over het podium zweeft. Op zijn tocht maakt ie even een bochtje om uiteindelijk in de buurt van de piano te landen. Als een bevrijder wordt ie voorgesteld, iemand die barrières doorbreekt. “Allumer le feu” jaagt alvast de temperatuur in het Sportpaleis extra op. Vlammenwerpers en rode steekvlammen geven de song extra power mee. Né dans la rue klinkt grauw, de parlando van Hallyday’s korrelige stem roept samen met de smerige gitaarpartij de geur op van een groezelige straat waar de riolering al maanden verstopt is. Een bordje “Open” hangt aan het drumpodium.  De winkel van Hallyday zal pas om middernacht sluiten. De artiest die met een helikopter naast het Sportpaleis landde en geen persfotografen toeliet, bedankt de fans.

Vier witte spots vormen op de plek waar de Fransman staat een wit kruis op de podiumvloer. Hallyday zelf heeft een tattoo met kruis op en draagt ook een halsketting in die vorm. Voor ie vlekkeloos vocaal uithaalt op het einde van “Ma gueule” maakt ie trouwens even een kruisteken. Bij “Oh Marie” komt een dertigkoppig orkest uit Antwerpen het podium op wieltjes opgereden over de schuine ledschermen.

Hallyday beeldt liggend seks met zijn microstatief uit in “Deux étrangers “. Het dertigkoppige orkest met voornamelijk strijkers, troms en enkele blazers komt pas volledig tot zijn recht in “Diego”. Het nummer krijgt terecht een stevig applaus en voetgestamp op de tribunes mee op het einde. “Tennessee” is een juweeltje in zijn orkestratie. De strijkers mogen de hoofdmelodie erg meeslepend laten horen.  Een kippenvelmoment.

Op de Zevende van Beethoven laat Hallyday een gedicht op ons los dat volledig in het einde van de wereld-thema kadert. Hallyday blijkt een groene jongen te zijn: zijn ode aan de natuurpracht en de vrees dat ooit te verliezen, mag dan wel voor enkelen de aanleiding zijn om een fris pintje te gaan halen, de anderen houden de aandacht bij dit verrassend intermezzo in de show.

Op het podium spotten we onder andere Harry Kim als trompettist bij Hallyday. De man zagen we al live aan het werk bij Phil Collins. De goesting om te musiceren straalt altijd van deze blazer af op het publiek. Ook nu weer zorgt ie samen met Andrew Lippman op de trombone,  George Shelby op sax en Charlie Peterson op bariton sax voor de nodige dosis funk. Amy Keys’s stem klinkt overweldigend wanneer de backing samen met Hallyday “I who have nothing”van Tom Jones covert. De band houdt het publiek meer dan op temperatuur wanneer ze een zinderende “Knock on wood” coveren. Hoewel hun intermezzo qua niveau stukken hoger ligt dan de gemiddelde showvuller wanneer de hoofdartiest even achter het podium verdwijnt, verbleekt het geheel in het enthousiasme waar “Gabrielle” op mag rekenen.

Eén van de meest memorabele momenten uit het optreden zou het worden, met Greg Zlap op mondharmonica die erg repetitief sneller en sneller enkele tonen speelde. Daardoor kreeg je het gevoel in een trein met stoomlocomotief te zitten die steeds sneller begon te tuffen. De tempoversnelling mistte zijn doel niet. Alle handen van de fans gingen op elkaar. Het feest was compleet. Het publiek deed het net verkregen compliment van Hallyday: “Vous êtes chauds” alle eer aan. Wie dan nog zou twijfelen aan het live gehalte van het optreden, kreeg het bewijs geleverd bij “J’la croise tout les matins” waarbij de Fransman in zijn inleving meermaals op de micro slaat en dat ook te horen is. Via een rollend stuk podium gaat de groep naar het vierkante B podium. Het rollend stuk schuift er mooi in. Daar looft de zanger zijn gitarist Robin Le Mesurier waarmee ie 20 jaar samenwerkt en die hij als vriend beschouwt.  Yarol Poupaud komt op zijn beurt van FFF en is naast gitarist ook verantwoordelijk voor de arrangementen als musical director. Fred Jimenez laat de warme klanken van zijn contrabas horen, terwijl “mijn lievelingsSchot” Geoff Dugmore  de drums bespeelt.

Hallyday gaat terug naar Elvis, die zijn inspiratie was om zelf een carrière te beginnen in de Rock and Roll. “Toen heette het wat ie bracht nog rockabilly” weet de Fransman die nu aanzien wordt als de Franstalige Elvis. De covers I’m gonna sit right down and cry (Elvis) en Elle est terrible (naar Somethin‘ else van Eddie Cochran) worden aan elkaar geregen. Het is vooral “Joue pas de rock and roll” dat het best wordt onthaald in het unplugged-optreden dat hoewel het erg sterk muzikaal is, voor een dipje in de set zorgt.

Magistraal is “Que je t’aime “ in zijn muzikale opbouw. Het publiek zingt uit volle borst mee net als afsluiter “L’envie” dat met basdrum en enkele akkoorden op piano door Alain Lanty de handen van de fans in geen tijd op elkaar krijgt. Het nummer leidt tot epische muzikale en vocale taferelen.

Kopers, mondharmonica, gitaar en drums mogen nog eens alles uit de kast halen bij toegiften Dégage en Toute la musique que j’aime. Met een intens enkel door Lanty aan piano begeleid “Quand on a que l’amour” neemt Hallyday afscheid. Een stuk van het hellend ledscherm gaat open, en de man wandelt in tegenlicht weg.  

In Parijs, in het Stade de France, concerteert Johnny Hallyday op 15, 16 en 17 juni. Hij zal daar op zijn eerste concert ook zijn 69^ste verjaardag vieren. Na enkele jaren waar gezondheidsproblemen de kop kwamen opsteken, mag het duidelijk zijn dat Hallyday opnieuw in een bloedvorm verkeert. In Antwerpen leverde hij een topoptreden af. Chapeau dus voor de man die dag op dag 37 jaar voor ondergetekende het levenslicht zag.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro
2. Allumer le feu
3. Né dans la rue
4. Excuse-moi partenaire – met koperblazers
5. Ma gueule  – met koperblazers
6. Oh Marie - orkest
7. Deux étrangers  – met koperblazers
8. Diego - orkest
9. Tennessee - orkest
10. Poème sur la 7ième- orkest
11. Requiem pour un fou
12. Rock ’n roll attitude  – met koperblazers
13. I who have nothing  – met koperblazers (cover van Tom Jones)
14. Intermède musiciens  – met koperblazers (Knock on Wood van Eddie Floyd)
15. Gabrielle  – met koperblazers
16. J’la croise tout les matins
17. L’idole des jeunes – unplugged / B podium
18. Joue pas de rock and roll – unplugged / B podium
19. I’m gonna sit right down and cry – unplugged / B podium (cover Elvis Presley)
20. Elle est terrible – unplugged / B podium (naar Somethin‘ else van Eddie Cochran)
21. Cours plus vite Charlie
22. Tes tendres années – unplugged / B podium
23. Que je t’aime  – met koperblazers
24. Ma jolie Sarah
25. Cet home que viola
26. Fils de personne
27. L’envie  – met koperblazers

Bis:

1. Dégage  – met koperblazers
2. Toute la musique que j’aime  – met koperblazers

Bis 2:

1. Quand on a que l’amour