Recensie Loreena McKennitt

Loreena McKennitt is een Canadese zangeres en harpiste met een fascinatie voor de Keltische cultuur. Deze voorliefde bracht haar naar opgravingen en sites van Ierland tot Turkije en die invloeden nam ze mee in haar muziek. De hoge stem die eigen is aan de Ierse sound kwam wonderwel tot haar recht in nummers als “Bonny Portmore” en “The lady of Shalott” terwijl de warme Arabische klanken van klarinet, darabukka en oed kwamen opduiken in “Night ride across the Caucasus” en “Caravanserai”.  Fans waren zelfs vanuit Italië overgekomen om haar in Deurne aan het werk te horen en uit hun reacties was duidelijk op te maken dat de trip meer dan de moeite waard was. 

Wanneer we aan Ierse muziek denken, komt spontaan de associatie met doedelzak, viool, bodhran en een hoge vrouwenstem die ons vocaal meeneemt op een mystieke reis naar hogere sferen. Loreena McKennitt voldeed perfect aan deze verwachtingen en leverde nog veel meer. 

Al vrij vroeg in de set wist Loreena McKennitt ons te raken met “Bonny Portmore”. Dit traditioneel Iers nummer werd eerst ingeleid terwijl ze zichzelf zachtjes op de Ierse harp begeleide. Ze vertelde hoe het lied de teloorgang van het bos omschrijft omdat men nood had aan hout voor de scheepsbouw. De start was voor Ian Harper op de Ierse doedelzak waarna Loreena McKennitt het vocaal overnam met enkel en beetje synthesizerklank op de achtergrond. Het werd een trage uitvoering waarbij erg veel emotie in de stem werd gelegd zodat je de klaagzang en het verdriet ook kon voelen. Celliste Caroline Lavelle nam  tegen het einde van het nummer de tweede stem voor haar rekening waardoor de klank daar toch net iets voller werd. 

Caroline Lavelle zong overigens geregeld de tweede stem en het was opvallend hoe mooi ze de stem van Loreena McKennitt aanvulde. Bij “Full circle” zong ze zelfs extra laag zodat het geheel een erg mystieke klank opleverde. Voor de rest was Caroline Lavelle overigens ook een voortreffelijke celliste, zoals ze mocht demonstreren in het frivole “As I roved out”. 

Naast de Ierse klanken, waren er heel wat Arabische invloeden te horen tijdens dit concert. Zo mocht Ian Harper het instrumentale “Marco Polo” openen met Marokkaanse klanken van de klarinet die aangevuld werden door de bouzouki van Brian Hughes. Ben Grossman pikte mee in op de draailier en violist Jon Pilatzke maakte het feestje compleet. De combinatie van deze instrumenten gaf het geheel een tropische toets en een Mediterrane sound. 

Het was een klank die ook terugkwam in nummers als onder andere “Caravanserai” en “The mystic’s dream”, alleen werd ze daar telkens vermengd met de typisch Ierse elementen. Zo bespeelde Loreena McKennitt in “Caravanserai“ haar Ierse harp terwijl ze op Keltische wijze zong over heimwee en het verlangen naar een thuis. Tegelijkertijd was er de Arabische klank van darabukka en oed. Het leek op het eerste gezicht misschien een minder evidente combinatie, maar ze werkte wel.

En wanneer we het toch over minder voor de hand liggende combinatie hebben: Wat dacht u van het samengaan van rock en klassieke Ierse klanken? Met “The bonny swans” bewezen Loreena McKennitt en haar muzikanten dat het kon. Brian Huges nam het tijdens dit nummer met zijn elektrische gitaar op tegen violist Jon Pilatzke. Het werd een tweestrijd die achteraf op heel wat waardering van het publiek kon rekenen. 

Jon Pilatzkes beste prestatie was te horen en te zien tijdens het vrolijke “Santiago”. Hij speelde een memorabele solo waarbij hij kracht en snelheid demonstreerde en illustreerde dat hij twee melodielijnen gelijktijdig op zijn viool kon spelen. Enkele haren op zijn strijkstok moesten er aan geloven, maar het was heerlijk om te horen en te zien. 

En waar “Santiago” het bloed sneller deed stromen, bracht “The lady of Shalott” ons weer helemaal tot rust. Loreena McKennitt nam plaats achter haar harp en samen met celliste Caroline Lavelle bracht ze ons met dit kalme nummer in hogere sferen. Er waren ondertussen zelfs enkele dames uit het publiek opgestaan om zich volledig over te geven aan de tonen van de muziek en zij stonden voor het podium lekker mee te zweven. 

Als uitsmijters van dit concert waren er nog “Huron ‘beltane‘ fire dance” en “Dante’s prayer”. Het eerste nummer startte op harp en daarna werd het tempo opgevoerd door de percussie. De andere instrumenten kwamen invallen en even zat het tempo er lekker in om vervolgens terug stil te vallen en alle aandacht opnieuw bij de harp te leggen. Aan het slot van dit lied mocht Jon Pilatzke zich nog een laatste keer volledig laten gaan. Het allerlaatste nummer was voor Loreena McKennitt op vleugel, bijgestaan door haar celliste. Ze sloten af met het romantische en rustige “Dante’s prayer”. 

Loreena McKennitt had ons een avond lang met volle teugen laten genieten van haar mooie stem, haar prachtige muziek, goede solisten en een verrassende mix van Ierse en Arabische klanken.

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. The mummers‘ dance
2. The star of the County Down
3. Bonny Portmore
4. Marco Polo
5. Night ride across the Caucasus
6. Penelope‘s song
7. As I roved out
8. The bonny swans
9. Caravanserai
10. Full circle
11. The mystic‘s dream
12. Santiago
13. The dark night of the soul
14. Beneath a Phrygian sky
15. The lady of Shalott
16. All souls night
17. The old ways 

Bis:

1. Huron ‘beltane‘ fire dance
2. Dante‘s prayer