Recensie Daan simple quintet

Daan heeft de reputatie een stevige rocker te zijn en ook in het Rivierenhof bleef hij trouw aan zichzelf. Toch was de voorstelling “Daan simple quintet” méér dan zomaar een Daan-concert. Voor de gelegenheid liet hij zich omringen door Geoffrey Burton op gitaar, Jeroen Swinnen op vleugel, Jo Hermans op trompet, Jean Francois Assyals op cello en Isolde Lasoen op drums, vibrafoon en buisklokken. U hoort het al: dit is niet meteen de combinatie instrumenten waar je spontaan aan denkt wanneer je de muziek van Daan in je hoofd haalt. Het werd dan ook een avond vol verrassende combinaties en gedurfde uitvoeringen.

Daan schoot uit de startblokken met “Housewife”. Hij nam de elektrische gitaar ter hand en Isolde Lasoen volgde op de vibrafoon. Jean Francois Assyals zette op zijn beurt de cello aan zijn nek en begon mee te spelen terwijl achter hem op een scherm de videoclip werd afgespeeld. De combinatie van cello en vibrafoon gaven al een vernieuwende toets aan het nummer, maar het werd nog beter toen Jean Francois ook loops ging spelen die telkens over elkaar mee werden afgespeeld. Het duurde dan ook niet lang of we kregen een heus strijkersensemble te horen. Daan was ondertussen achter de piano gekropen en Isolde had haar hamer genomen om op de buisklokken te slaan. Dramatiek ten top en het geheel klonk lekker ouderwets bombastisch. “Housewife” was een heerlijke voorbode voor wat de rest van de avond nog zou brengen.

Tijdens “A man needs a maid”, een cover van Neil Young, kregen we voor het eerst de stem van Daan te horen en wat klonk hij weer diep, dreigend, sterk en ruw met dat vleugje zwoel en sexy. We hoorden en zagen ook Jo Hermans die samen met Isolde Lasoen op trompet voor een ronde klank zorgde.

Na het trage en eerder romantische “Gabriel” verkondigde Daan: “Tijd voor wat lichtzinnige kost: Exes.” De X-en vlogen over het projectiescherm en Jeroen Swinnen mocht het nummer op de vleugel inzetten. Samen met de cello hield hij een stevig tempo aan terwijl Daan de zang voor zijn rekening nam. Tijdens de refreinen liet Geoffrey Burton zijn gitaar een snijdende klank produceren die de teneur van het nummer perfect onderschreef. De power in “Exes”’ kwam nochtans pas echt door toen Isolde van achter haar drumstel voor vocale ondersteuning ging zorgen terwijl ze haar stokken het werk liet doen. Voor het publiek in het overvolle amfitheater was het puur genieten.

Ook “Swedish designer drugs“ kreeg een totale make over. Geen elektronica, geen stemvervorming, maar puur cello met daarbij de stemmen van Daan en Isolde. Het klonk bijna als klassieke muziek. Wat een contrast met “A single thing”, waar de scherpe klank van de elektrische gitaren van Daan en Geoffrey de lucht in het Rivierenhof bijna deed openscheuren.

Het waren de verrassende uitvoeringen en de afwisseling in sound die dit concert extra goed maakten. Zo behield “Icon” de herkenbare country-klank, terwijl bij “Simple” het trompetspel van Jo Hermans de melodie mocht dragen. Daan leek hier niet echt te zingen, maar bracht het nummer eerder parlando terwijl hij het publiek opwarmde om mee te zingen. En toen de fans het einde van het nummer overnamen, moest Daan niet meer doen dan zijn troepen dirigeren.  Ook hij genoot zichtbaar en vooral verdiend van de fantastische sfeer in het Openluchttheater.

< Sascha Siereveld >

Setlist:

1. Housewife
2. A man needs a maid (Neil Young)
3. Ashtray
4. Gabriel
5. Exes
6. A single thing
7. Metropolitan
8. Quinze ans déjà
9. Daddy ’s down in the mine (Pat MacDonald)
10. Swedish designer drugs
11. Personals affairs
12. Simple
13. Icon
14. Victory
15. Protocol

Toegiften:

1. The player
2. Brenner (Dead Man Ray)
3. Policy of truth (Depeche Mode)
4. Jouw land is niet mijn land, want jouw land is een landmijn