Recensie Kid Ink

Hoewel de tourbus al ruim twee uur voor de eigenlijke  start van de show voor de deur stond van de Antwerpse Trix, kon Kid Ink en crew het toch niet opbrengen op tijd te beginnen. Net geen uur te laat dook de Amerikaan het podium op.

Er barstte direct een bom van energie los, ondanks dat de zaal amper half vol was. Dat is zeker te wijten aan de onbekendheid van Ink hier in België. Wie niet met de man vertrouwd is, denkt best in de richting van de Wiz Khalifa’s en Tyga’s van deze tijd: een tenger lichaam van kop tot teen in de inkt gedrenkt. Een nieuw genre hiphop waarbij naast muziek ook een sterk modestatement wordt gemaakt. De sidekick behartigde dat principe door felroze kousen tot boven zijn knieën te trekken, en een broek die ongetwijfeld zeventien maten te groot was. Ink zelf stond al snel enkel nog in zijn onderbroek, zijn jeans bleef ergens halfweg zijn billen steken.

Hij bewoog vlot over het podium, en hield het tempo van de show hoog, en dat was nodig. Het zakte op geen enkel moment in elkaar, en het publiek bleef ook energie teruggeven.

Muzikaal zat het allemaal oké, maar het was op geen enkel moment 100% live. De cd speelde steevast op de achtergrond, wat wel jammer is voor een opkomende rapper die zich nog moet bewijzen. Zijn oeuvre onderscheidt zich ook te weinig van de andere rappers die tegenwoordig de plak zwaaien, waardoor hij de dertiende in een dozijn dreigt te worden.

< Delphine De Metsenaere >