Recensie Erik en Sanne

Wat tweeëntwintig jaar geleden begon als een sprookje zou met een laatste concert in de Roma feestelijk afgesloten worden. Nog een laatste keer zouden Erik en Sanne hun fans trakteren op een verzameling van hun grootste hits en mooiste nummers. We hadden ons opgemaakt voor een emotioneel afscheid, maar in plaats daarvan kregen we een flauw concert waar de tijd vooral werd opgevuld met heel wat praatjes en tussenkomsten van andere artiesten. Zelfs toen ze “Veel te mooi” brachten, was er weinig tot geen emotie te bespeuren. Het waren vooral de muzikanten die de kastanjes uit het vuur moesten halen en de mindere vocale prestaties moesten verdoezelen. 

Een half uur voor de voorstelling was het al zoeken om nog een plaats te kunnen bemachtigen op de parterre. Heel wat fans waren dan ook tijdig afgezakt naar Borgerhout om hier getuige van te zijn. 1200 kaartjes waren er verkocht voor het laatste optreden dat Erik en Sanne zouden geven. En om drie uur was het dan zover: de show kon beginnen. 

Maar helaas nog geen Erik en Sanne te bespeuren. Het was Arne Vanhaecke die het publiek mocht opwarmen met zijn radiohitje “Luisje”. De eenvoudige melodie en de liefelijke tekst kon ons nog bekoren al hoorden we toch enkel fouten in het gitaarspel. Nog even een liedje over een verloren liefde en dan als eerbetoon aan Erik en Sanne “Welterusten kleine jongen”. Arne was zo op van de zenuwen dat hij midden in het nummer struikelde over de woorden en zijn tekst vergat. Gelukkig was er Sanne nog die prompt uit de coulissen kwam om hem de woorden in het oor te fluisteren. Het zag er allemaal heel lief uit, maar tegelijk ook erg stuntelig. 

Twintig na drie en eindelijk kon het echte werk beginnen. Althans, dat dachten we. Op een podium dat voor de gelegenheid in romantisch rood licht gehuld was, brachten de muzikanten eerst nog een instrumentale versie van “Ochi Chyornye”. Vol ontzag genoten we van het meesterlijke vioolspel van Jeno Balazs die samen met zijn kompanen een heerlijke zigeunerversie van deze klassieker neerzette. Mooi, maar eigenlijk was dit niet waarvoor we kwamen. 

Het was ondertussen al bijna half vier en eindelijk was het de beurt aan de sterren van deze middag: Erik en Sanne. Met de Nederlandse vertaling van “The power of love” kwam het afscheidsconcert dan eindelijk op gang. Sanne kon uitpakken met haar mooie country-stem en Erik zorgde samen met Philip Bruffaerts voor de begeleiding op akoestische gitaar. Met een streepje viool voor de romantische toets, was het plaatje compleet. 

Daarna volgde nog “Het huis dat tussen rozen stond” en dan was het aan Erik om te zingen. En toen ging het concert ook weer bergaf. Eriks stem was duidelijk niet meer wat ze vroeger was en Sanne viel dan maar mee in als backing om de meubelen nog een beetje te redden. De vocale prestaties van Erik bleven heel het eerste deel ondermaats en pas vanaf “Moe” werd het opmerkelijk beter. 

Voor de rest viel het op dat er vooral veel geleuterd werd tussen de liedjes en dat Erik en Sanne zelf eigenlijk niet zo heel veel nummers brachten. 

In het tweede deel kwam dochter Maartje ook enkele liedjes zingen. Het was een erg vertederend beeld om het gezin Van Neygen samen op het podium te zien en Erik straalde zichtbaar van trots. Het was alleen jammer dat onze tenen spontaan begonnen krullen toen de eerste noten volledig vals haar strot uit kwamen. Mama Sanne had blijkbaar ook door dat het geheel een beetje schel klonk en ook nu weer nam ze spontaan de rol van backing vocal op zich. 

Gelukkig konden we even bekomen toen Carrie Rodriguez ons trakteerde op haar vioolkunsten. Samen met gitarist Luke Jacobs bracht ze eerst nog het countrynummer “Lake Harriet “ om vervolgens een tragisch, Mexicaans lied op het publiek los te laten. Het was allemaal heel erg mooi, maar aan de reacties uit de zaal was toch duidelijk te merken dat dit niet was waarvoor de fans kwamen. 

Tussendoor kwamen Miek en Roel nog even het podium op om Erik en Sanne nog eens extra in de bloemen te zetten en vooral om hen een gouden plaat te overhandigen omwille van de succesvolle verkoop van hun laatste cd “De Fantastische Expeditie”. 

Toen Erik daarna op gitaar het volgende nummer inzette, herkende het publiek zonder problemen  “Wat je diep treft”. De mensen  begonnen voor het eerst spontaan mee te zingen. Zoals het paste, werd het een romantische versie waarbij de lapsteel van Luke Jacobs voor een passende melancholische toets zorgde. De sfeer zat er eindelijk goed in. Alleen jammer dat dit het laatste nummer was. 

Uiteraard werden Erik en Sanne teruggevraagd voor enkele toegiften. Hoe kon het ook anders of “Veel te mooi” moest nog gezongen worden. We hadden verwacht dat dit het emo-moment bij uitstek zou worden, maar ook hier stelden ze teleur. Het publiek zong wel mee, maar er ontbrak iets op het podium. Het nummer werd technisch correct gebracht, maar het miste een bepaald gevoel. Het werd dus geen ontroerend afscheid, maar een lauw optreden waar de betere prestaties niet van Erik en Sanne kwamen. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Luisje (Arne Vanhaecke)
2. Isabelle (Arne Vanhaecke)
3. Welterusten kleine jongen (Arne Vanhaecke)

Deel 1:

1. Ochi Chyornye (instrumentaal)
2. Land van ons twee
3. Het huis dat tussen rozen stond
4. Stille brieven
5. Nee, ‘k heb geen spijt
6. Aan mijn darling
7. Het spijt me
8. Dans met mij door de nacht
9. Limburg allein
10. Oh Maria

Deel 2:

1. Kleine Maartje
2. Telkens weer
3. My songbird (Maartje Van Neygen)
4. Hier aan de Schelde (Maartje Van Neygen en Carrie Rodriguez)
5. vioolsolo (Carrie Rodriguez)
6. Lake Harriet  (Carrie Rodriguez en Luke Jacobs)
7. La Punalada Trapera (Carrie Rodriguez en Luke Jacobs)
8. Moe
9. Jouw naam
10. Jas met duizend kleuren
11. Niet slecht bedoeld (Maartje Van Neygen)
12. Wat je diep treft 

Bis:

1. Stewball
2. Veel te mooi
3. De wind in het riet
4. Na vandaag
5. Op een dag