Recensie Owl City

De groep van vanavond paradeert momenteel samen met Carly Rae Jepsen nog steeds aan de top van de charts. Single ‘Good Time‘ doet het zelfs nog beter dan ‘Fireflies‘ in 2009 en de elektronische beats van Owl City zijn niemand meer onbekend. De band is het voornaamste van vele projecten van de multigetalenteerde Adam Young. Owl City ontsproot in 2007 aan diens veelzijdige verbeelding. In elke song stelt hij als het ware de avonturen die hij in zijn fantasiewereld meemaakt voor met overvloedige eufemismen en allerlei woordspelingen.

Young staat meteen voor een moeilijke taak, het optreden begint uitzonderlijk laat waardoor het merendeel van de toeschouwers zich al geeuwend doorheen de show van support Matthew Koma slaat. Deze zorgt er dan wel voor dat de talrijke verkleumde tienermeisjes het snel weer warm krijgen en de stembanden grondig smeren voor Owl City, ons weet hij niet echt te overtuigen.

Enkele ogenblikken voor de eigenlijke mastermind achter Owl City het podium op komt, klinkt de extended intro van ‘Dreams and Disasters‘. Na het urenlange wachten is het moment dan uiteindelijk aangebroken en de meisjesmassa gilt erop los. Aansluitend speelt Adam, gesterkt door een vierkoppige set muzikanten een ‘The Tip of The Iceberg‘ en ‘Cave In‘ medley om uit te monden in ‘Speed of Love‘, ongetwijfeld één van de sterkste songs op Owl City‘s nieuwe langspeler ‘The Midsummer Station‘ waar Young zich iets meer laat leiden door de dubstep uit de hitlijsten.

De setlist bestaat uit een fijne mengeling songs uit alle releases van de band, maar is toch het meest gefocust op die nieuwe plaat. ‘Dementia‘ doet bij ons dan weer de vraag rijzen waarom Young niet voor vroegere single ‘Deer in the Headlights‘ kiest. Ze vuren de ene song na de andere op ons af. De energie zit goed, de sfeer nog beter, maar Adam zelf lijkt wat afwezig. De complimenten die hij tussendoor aan het jonge publiek richt, lijken slechts weinig gemeend.

Met ‘Shooting Star‘ en ‘Fireflies‘ komt er weer wat schot in de zaak, maar net dan kiest Adam voor het rustige ‘Silhouette‘. In een set vol energieke dansplaatjes lijkt dit toch een misplaatste pauze, al pikken ze daarna de draad snel weer op wanneer ook ‘Kamikaze‘ door de speakers galmt. Adam beweegt zich als een MJ over het podium, de massa doet gewillig mee.

We reizen even terug in de tijd, naar het prille begin van Owl City. De aanstekelijke gitaarpartij in ‘Early Birdie‘ en het indrukwekkende drummen van Adam en één van de bandleden zorgen voor nog een laatste hoogtepunt op het einde van de set. ‘Take It All Away‘ valt ietwat in duigen, al herhaalt Adam het synchroon drummen, dit keer met toetseniste Breanne Düren. Zo halen ze het onderste uit de kan. Het publiek, hunkerend naar meer, smeekt om een bisronde.

Ontbreekt nu natuurlijk enkel nog ‘Good Time‘ waarin Düren de vocals van de Canadase Carly op zich neemt, al overstemmen de fans de zang moeiteloos. De intro van klepper ‘Gold‘ doet vaag denken aan ‘Whistle‘ van Flo Rida, maar dat neemt niet weg dat de Hoot Owls, zoals ze zichzelf noemen, nog een laatste keer los gaan.

Alweer een geslaagde passage van Owl City, die ons met hun zomerse songs even doen vergeten dat die koude winter voor de deur staat. Wie weet volgend jaar terug met een nieuwe plaat?

< Yne Van de Mergel >