Recensie Sam Sparro

Sam Sparro scheurde zijn broek aan de AB wanneer ie even te wild ging dansen tijdens zijn eerste toegift. Of de AB ook zijn broek scheurde, weten we niet. Wat niet te ontkennen viel, was dat de publieksopkomst erg mager uitgevallen was. De balkons van de Brusselse concertzaal bleven dicht. Of hoe een remix van een Franstalige Brusselaar, een zomerhit, niet elke progressieve homo uit zijn tent wist te lokken. Misschien had Sparro meer succes gehad, mocht ie een of andere tent in de buurt van de AB bezocht hebben. Want dat zagen we voor de gelegenheid niet in de AB: regenboogvlaggen, ook niet aan de gevel. Verderop, meer richting Grote Markt wel.

Iets na negen stappen Sparro en zijn muzikanten op het podium. Toetsenisten, een drummer en twee backings die in weinig verhullende zwarte textiel hun ding deden. Sparro’s backings en timing, het moest nog wat afgeregeld. Zo renden beide naar de frontman tijdens “The shallow end” om samen met hun zanger achter dezelfde micro te kunnen zingen. Nog zo’n schoonheidsfoutje: het sublieme Yellow Orange Rays, wat we met stip als een van onze favoriete nummers uit Return to Paradise aanstippen, zette de uit Australië ingeweken Amerikaan fout in. “I always mess up my own lyrics” zei ie daarover waarna ie opnieuw begon. Later zou ie moeite hebben bij “I wish I never met you” om de toon te vinden met zijn backings.

De man liet verstaan dat ie aanstaande donderdag verjaart waarop het publiek “spontaan” een happy birthday begint te zingen. Sparro wordt 30 en beweerde dat ie helemaal niet aan het hinten was om dat van zijn fans gedaan te krijgen. Yeah right.

Opvallend gewoontjes ging de AB om met de standaardversie van Happiness. De man bracht het nummer op een drafje alsof ie op hete kolen zat. Closer zong ie feilloos in kopstem. Sparro liet even het refrein van Fleetwood Macs “Everywhere” in het nummer sluipen. Ook in zijn toegiften verwijst ie naar andere artiesten. In zijn eerste bis steekt ie Gypsy Woman van Crystal Waters. In afsluiter Happiness remix horen we dan weer een streep Killer van Adamski.

Yellow orange rays, Happiness de remix en 21st century life / Gypsy Woman (van Crystal Waters) waren onmiskenbaar hoogtepunten uit het korte optreden dat net een uurtje duurde. Dat de bandleden, backing vocals inclusief zo veel moeite moesten doen om het publiek op te poken zodat het luider zou roepen om Sparro terug op het podium te krijgen, verried echter dat onze eindconclusie dicht aanleunt bij het gevoel dat het publiek op dat moment had: goed optreden, maar verre van wereldschokkend.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. We could fly
2. The shallow end
3. Yellow orange rays
4. Happiness
5. Closer (Fleetwood Mac - Everywhere)
6. Sick / Pocket
7. Paradise People
8. Wish I never met you
9. Black and gold

Bis:

1. 21st century life / Gypsy Woman (Crystal Waters)/ You‘s a Nasty (Motherfucker)
2. Happiness Remix (Killer - Adamski)