Recensie Kasabian

“Rare jongens, die Belgen”, moet Kasabian gedacht hebben. De laatste keer dat we de Britten zagen, zetten ze de zompige weide van Reading zodanig in vuur en vlam dat hun headline set nu al in de geschiedenisboeken van het legendarische festival staat. Sportpaleizen vol, dachten we toen, minstens verkopen ze elke zaal uit waar hun naam op de affiche staat. Niets was minder waar, de mannen uit Leicester stonden zaterdagavond in een niet uitverkochte Vorst Nationaal Club. Gelukkig kan het ego van frontman Tom Meighan wel een deuk of twee verdragen, maar toch. 

De Britten deden deze herfst maar enkele concerten zodat we in Vorst een heel verscheiden publiek aantroffen. Polen, Nederland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk bleken goed vertegenwoordigd zodat er een erg geladen sfeer hing toen Kasabian aftrapte met ‘Days Are Forgotten’. Lang duurde het niet voor de menigte op het volgepakt middenplein uit hun dak ging en het bloedheet werd in de zaal. Ook het vijftal op het podium keek enigszins verbaasd naar het uitzinnige publiek en zette volkomen ontspannen ‘Shoot the Runner’ in.

Kasabian serveert alles dat kan worden gecategoriseerd onder de betere stadionrock en dat toonden ze nogmaals in overvloed bij het megalomane ‘Velociraptor!’ uit hun gelijknamige album. De tonnen ‘ooo-oooh’s gooien Vorst door elkaar, waarna het overbekende ‘Underdog’ en ‘Where Did All the Love Go?’ ook het volk op de tribunes laten meestampen. Het publiek begint zowaar de band te overstemmen terwijl de magistrale baslijnen door merg en been lijken te gaan. Serge Pizzorno doet er nog een stevige schep bovenop met het vlijmscherpe ‘Swarfiga’ waarbij hij als een dolle hond over het podium raast. De zaal lust er pap van en moedigt de gitarist luidkeels aan.

De band houdt de boog moeiteloos gespannen met een vrolijk gespeeld ‘Let’s Roll Just Like We Used To’, maar doet vooral de rillingen over de rug lopen bij de intro van ‘I.D.’. De lichtshow die ermee gepaard gaat doen enkel de spanningen in Brussel oplopen en Meighan hoeft geen tweede keer te vragen om de handen in de lucht te steken. Kasabian laat de grondvesten van Vorst Nationaal daveren en we zien de glorie van Reading and Leeds afstralen op de hele zaal die met volle teugen geniet en meekeelt.

Pizzorno neemt het vervolgens even over tijdens een prachtig ‘Black Whistler’ waar het publiek tot groot jolijt van de man vlotjes meewuift. Hij krijgt er maar niet genoeg van, herneemt het nummer telkens weer en buigt verschillende keren voor de fans.  We zouden het bijna een aanstekermoment noemen. Zonder verpinken herneemt de neopsychedelische rock zich weer bij een springerig ‘Club Foot’ met zijn start-stop wissels. Nog steeds kunnen we Kasabian op geen enkel punt bekritiseren en ook tijdens ‘Re-Wired’ blijkt het onmogelijk. Meighan is bijna niet te horen tijdens het refrein wanneer de zaal als een man meebrult en dat zou niet veranderen bij publieksfavoriet ‘Empire’. De trompet van sessiemuzikant Gary Alesbrook tilt het nummer naar een hoger niveau, al worden ook zijn meeslepende tonen meegebruld door het publiek.

Het vijftal troont het vijftal mee door ‘Fast Fuse‘ dat even uitmondt in een razend Pulp Fiction theme, geleid door bassist Chris Edwards, en komt via ‘Misirlou’ en ‘La Fée Verte’ uit bij ‘Goodbye Kiss’. We betrapten onszelf zowaar op een hartje wanneer Meighan erom vroeg, maar we konden moeilijk achterblijven. Langzamerhand naderen we de apotheose met ‘Praise You’, de cover die standaard ‘L.S.F.’ inluidt. De song is en blijft een van de meest bekende nummers van de band en staat live nog steeds als een huis. Wat zeggen we, een kasteel. Pizzorno en Meighan laten Vorst eindeloos meezingen en verdwijnen vervolgens met een glimlach tot achter de oren van het podium.

Zoals verwacht blijft Brussel oorverdovend doorzingen, klappen en juichen zodat de ontlading groot is bij de zware intro van ‘Switchblade Smiles’. “Can you feel it coming” wordt al luid gebruld en de zaal verandert in een deinende mensenzee. Waanzin. Het kon niet gekker worden bij het meeslepende ‘Vlad the Impaler’, maar ook nu lieten de baslijnen niemand onbewogen en brulde Vorst de riffs mee. ‘Fire’ mocht zorgen voor de finale van een schitterend 2012 voor Kasabian en dat deed het nummer met verve. Nog één keer sloot Meighan af met een emotioneel ‘She Loves You’ en wierp de zaal terecht de laatste kushandjes toe.

Een show van wereldklasse. Wat Kasabian liet zien in Vorst Nationaal is wat ons betreft buiten categorie en bevestigde enkel hun huidige positie in het circuit. Over enkele jaren verkopen de Britten in een half uur het Sportpaleis uit. Zeg niet dat we u niet hebben gewaarschuwd.

< Catherine Gysels >

Setlist:

1. Days Are Forgotten
2. Shoot the Runner
3. Velociraptor!
4. Underdog
5. Where Did All the Love Go?
6. Swarfiga
7. Let‘s Roll Just Like We Used To
8. I.D.
9. Black Whistler
10. Club Foot
11. Re‐Wired
12. Empire
13. Fast Fuse (met Pulp Fiction)
14. Misirlou (Dick Dale and His Del-Tones cover)
15. La Fée Verte
16. Goodbye Kiss
17. Praise You (Fatboy Slim cover)
18. L.S.F. (Lost Souls Forever)
19. Switchblade Smiles
20. Vlad the Impaler
21. Fire