Recensie Doe Maar

De Nederlandse band Doe Maar was begin jaren ’80 het middelpunt van zo’n overweldigende mediahype dat de leden besloten te stoppen, tot groot verdriet van hysterische tienermeisjes en andere fans. In relatief korte tijd heeft de band een groot aantal ska- en reggaenummers geschreven, waarmee ze bekend kwamen te staan als een van de beste popbands van Nederland. Nu zijn we dertig jaar verder, de jongeren van toen zijn de veertigers van nu en komen naar een reünieconcert van hun vroegere helden. Doe Maar heeft in 2012 een succesvolle reeks concerten gegeven voor het populaire Symphonica in Rosso en de bandleden hadden naar eigen zeggen de smaak zo te pakken dat ze besloten om nog een tour te doen. De band geniet in België ook een zekere bekendheid, vandaar dat deze Glad IJs tour naar de Lotto Arena trekt. Reünieconcerten zijn erg populair dezer dagen en leiden altijd tot de volgende vraag: Wordt dit simpelweg het opvoeren van het bekende repertoire, of valt er ook een modern tintje aan de muziek te ontdekken?

In het publiek bevinden zich uiteraard veel veertigers, maar ook een aantal jongere mensen. De zaal is nagenoeg vol wanneer het voorprogramma opkomt: Herman in een bakje Geitenkwark. Deze vier heren timmeren in Nederland aardig aan de weg met hun komische a capella kunsten. Met slechts vier stemmen zetten ze een volwaardig popensemble neer en brengen ze onder andere een ode aan een vrouw uit het publiek en aan de smoothie. Herman in een bakje Geitenkwark kan zeker de theaterzaaltjes in België vermaken en voor een inleidend kwartiertje zijn ze hier ook best geschikt, al werkt hun laatste vierstemmige remix wel wat op de zenuwen. Tot groot plezier van het publiek start na afloop van het voorprogramma direct de schimmige intro van Doe Maar Net Alsof.

De bandleden betreden het podium en wanneer Ernst Jansz achter zijn toetsen staat, doemt vanuit de schaduwen Henny Vrienten op en begint de uitstekende doch kalme opening van de avond. De zevenkoppige band blijft ook met Zoek Het Zelf Maar Uit nog even in deze vrijdagavondsfeer hangen, waar iedereen nog wel even moet opwarmen. Doe Maar speelt en zingt echter wel erg goed, zo goed dat je als luisteraar best benieuwd bent naar wat de band zou kunnen met nieuw repertoire. Dit is er uiteraard niet, maar het valt wel op dat er in de uitvoering van de muziek veilige keuzes worden gemaakt; de band richt zich toch met name op het oude publiek. Dit is een eerlijk doel, maar allicht had er een fris tintje gegeven kunnen worden aan een aantal nummers. Het is namelijk wel merkbaar dat de zaal nog niet echt loskomt. Pas wanneer Joost Belinfante zijn komische uitvoering van Nederwiet geeft, is het publiek toch wel enthousiast.

Het valt ook Vrienten op dat zelfs bij Sinds 1 Dag of 2 de tribune niet in beweging te krijgen is. Wat niet meehelpt is dat de band zelf relatief rustig speelt. Uiteraard vertonen Jansz en Vrienten genoeg mimiek en beweging om het publiek te vermaken, maar de rest staat vrij statisch op een toch al ingetogen podium. Het decor heeft namelijk weinig extra’s te bieden. Het meest uitspringend is de rode trompet van Joost Belinfante. Maar dan zijn er nog de grote gloeilampen boven de band. Wanneer er een kapot gaat moet deze, onder grote hilariteit van zowel band als publiek, op het podium vervangen worden. Terwijl Jan Hendriks het mooie De Vrolijke Padvinder speelt, draait de reparatieploeg een nieuwe lamp in. Het blijkt namelijk dat deze lampen, wanneer ze eenmaal kapot zijn, naar beneden kunnen vallen. En zo enerverend hoeft het natuurlijk nou ook allemaal weer niet.

Dit grappige intermezzo lijkt zowel publiek als band goed gedaan te hebben, want tijdens Dansen met Alice en Radeloos zijn beide eindelijk opgewarmd. Pa is een hoogtepunt, waar alles voor het eerst echt bij elkaar komt. Hierna staan ook de tribunes voor Doris Day, Belle Hélène en Smoorverliefd. Het heeft lang geduurd, maar op het eind brengt de band de zaal echt in vervoering. Als toegift spelen ze uiteraard 1 Nacht Alleen en De Bom. Je loopt je lul achterna is een gepast einde en de band buigt nog maar eens en loopt af, misschien wel voor de laatste keer in België.

Het is fijn dat na lang wachten het concert toch een echt feest werd. Op deze manier tilt Doe Maar de avond uit boven een risicoloos reünieconcert en was het ook interessant voor mensen die niet met de muziek zijn opgegroeid. Er hadden misschien frissere keuzes gemaakt kunnen worden in decor en uitvoering, zeker gezien het succes van Symphonica in Rosso, maar op het eind kon dat het publiek niet deren en dat is uiteraard het belangrijkste. De energie en kwaliteit van Doe Maar doet de hoop leven dat ze toch nog eens een tour zullen maken en er dan een schepje bovenop doen.

< Lisanne Walma >