Recensie Paul Banks

Interpol behoeft nog weinig introductie. Frontman Paul Banks bijgevolg ook niet. In 2009 trok de Brit zijn carrière op gang onder zijn alter ego Julian Plenti met zijn debuut ‘Julian Plenti is… Skyscraper’, maar opvolger ‘Banks’ (2012) werd gewoon uitgebracht onder zijn eigen naam. Voor zijn solomateriaal vertrekt de zanger/gitarist van dezelfde Interpolpost-punk, maar weet er toch subtiele verschillen in te brengen. Of net niet, hij lijkt vooral met zijn laatste album weer te gaan aanleunen bij het bejubelde ‘Antics’ (2004) en dat kunnen wij alleen maar toejuichen. Nochtans was de AB hoogstens voor de helft gevuld en wie dacht enkele Interpolsongs te kunnen opsnuiven, kwam zoals verwacht voor niets.

Voor de gelegenheid had Banks het Belgische Willow gevraagd als opener. Voor het getalenteerde zestal uit Leuven/Brussel zakken wij graag wat vroeger af naar Brussel en dat leek wederom geen slechte keuze. De band is inmiddels opnieuw aan het schrijven en probeerde er meteen eentje uit. De hits uit hun eerste ‘We The Young’ (2012) passeerden vlotjes de revue, met ‘Sweater’, ‘Two Children’ en ‘Weeping Giants’ als uitschieters. Moest zanger Pieter-Jan wat meer stilstaan, zou het ongetwijfeld allemaal nog net iets beter klinken, maar we zien hem graag bezig.

Banks zelf begon een kwartiertje later dan voorzien aan zijn set met het meteen betoverende ‘Skyscraper’. Zorgvuldig wordt de song instrumentaal opgebouwd, incluis een prikkelende riff van gitarist Damien Harris, terwijl een zachte pianoriedel en synths de melodie aangeven. Het vakmanschap van de zanger toont zich nog net iets meer in het donkere ‘Fun That We Have’, waarin hij eens wat scherper gaat en dan wat zachter wordt. De gitaarlijn gaat hierin mee en wordt soms zo hooky dat het benauwend wordt. Aparte definitie van fun met andere woorden.

In ‘I’ll Sue You’ wordt nog maar eens duidelijk hoe ver Banks’ quasi monotone stem draagt. Terwijl het merendeel van zijn songs lijken te worden opgebouwd rond complex gitaarwerk, is het net hier dat de sterke uitstraling van de Brit voortvloeit uit zijn duistere timbre.  Bij ‘Only if you run’ lijkt ook het publiek langzaam mee te gaan in de performance en we zien her en der geklap. De holle drums nemen dan weer de overhand in het rusteloze ‘Arise, Awake’ terwijl de zanger met gesloten ogen zingt over vervlogen liefde. De song experimenteert met de gevaarlijke combinatie van een zachte xylofoon en een razende bas en gitaar waardoor het af en toe even tot op het gelukzalige randje gaat, maar telkens net op tijd de goede richting uitgaat.

‘Goodbye Toronto’ lijkt er nog iets meer in te dreunen en Banks durft het zelfs verder op de spits te drijven met het atmosferische ‘Fly As You Might’. Na een bijna kreunende intro gaat het nummer met momenten meer richting genre indierock in vergelijking met zijn voorgangers om dan weer de ronkende riffs aan te vullen met synths en repetitief drumwerk. Maar toch, als we Paul Banks een ding kunnen nageven, is het wel dat deze show enkel de schijnwerpers zet op de muziek en zijn meesterlijk gitaarspel. Geen hopeloos opzwepend gedoe, noch een frontman die telkens weer interactie probeert te zoeken met het publiek, het mag wel eens. Songs als ‘No Chance Survival’ spreken nu eenmaal voor zich en behoeven weinig gedoe.

Het melodieuze ‘Young Again’ behoort ongetwijfeld tot een van de hoogtepunten van de show, waarbij we steeds meer publiek in Brussel de handen in de lucht zien steken tijdens de razende climax. Hoewel we het na het beluisteren van de plaats niet zouden zeggen, is de meest complete song van de set echter eerder het instrumentale ‘Lisbon’ waar de synths steeds meer aanzwellen tot een bijna euforische sfeer. Banks speelt ondertussen vlotjes door om zijn verloren tijd in te halen, al moet de kwaliteit van het roffelende ‘Over My Shoulder’ en ‘No Mistakes’ daar gelukkig niet op inboeten.

Het trip-hoppy ‘The Base’ klonk echter redelijk vlak, al blijft het een van onze favorieten met zijn strakke ritme en magistrale lyrics. Gelukkige verandert Banks op tijd het geweer van schouder in een intens, bijna claustrofobisch aanvoelend ‘Paid for That’ en een knap ‘Summertime is Coming’, nummers die Interpol ongetwijfeld als gegoten zouden passen. Jammer genoeg bleek de AB vanavond wel erg rumoerig, al blijft het natuurlijk wel moeilijk om een boodschap als dit te verkondigen wanneer er buiten een hoop sneeuw ligt te wachten.

Na 75 minuten sluit Banks uiteindelijk af met daverende publieksfavoriet ‘Games For Days’ waarmee hij moeiteloos opnieuw naar een hoogtepunt stoot en Brussel een laatste keer laat genieten. De geruchten zijn dat Interpol niet meer te lang op zich zou laten wachten. Laat het dan asjeblief deze richting zijn die ze uitgaan.

< Catherine Gysels >

1. Skyscaper
2. Fun That We Have
3. I‘ll Sue You
4. Only If You Run
5. Arise, Awake
6. Goodbye Toronto
7. Fly As You Might
8. No Chance Survival
9. Young Again
10. Lisbon
11. Over My Shoulder
12. No Mistakes
13. The Base
14. Paid For That
15. Summertime Is Coming
16. On The Esplanade
17. Games For Days