Recensie Blaudzun

”Gaat het goed, Brussel?” Blaudzun moest het dinsdagavond meerdere keren vragen. Met ons gaat het prima, dankjewel, en ook Johannes Sigmond lijkt het voor de wind te gaan. De Nederlandse singer-songwriter stond enkele maanden geleden nog in de AB Club en promoveerde nu naar een, weliswaar net niet uitverkochte AB Box. Zijn derde album ‘Heavy Flowers‘ (2012) kwam in januari zelfs uit in de Verenigde Staten en ook op de festivals deed de man het meer dan goed.

Live wordt Sigmond aangevuld door maar liefst zes muzikanten en het duurt dan ook even tot het podium gevuld is voor opener ‘Choking Game‘. Mooie binnenkomer overigens, wanneer ‘Last night I died in the choking game‘ door de AB schalt, slaat het meteen in als een bom. Ook het ferm slagwerk in ‘Who Took The Wheel‘ houdt de spanning vast, maar doet toch het gevoel steeds meer ontstaan dat er meer enthousiasme op het podium te vinden valt dan in de zaal.

De vibe die bij Sigmond en de zijnen hangt is nochtans straf. Een felle belichting flankeert nagenoeg perfect de trompet en gitaar in ‘Le Chant des Cigales’ dat sluit met een outro die door merg en been gaat. Bij ‘We Both Know’ komt pas echt de goede stem van Blaudzun naar voren. De gitarist zong nochtans enkele jaren als backing vocal, maar verdient het werkelijk om in het middelpunt te staan. Ook de AB lijkt even te ontdooien en fluit vrolijk de outro mee, tot groot jolijt van de band.

Na een dreunend ‘Flame on my head’ dat enthousiast wordt onthaald door het joelend publiek, wordt het plots doodstil en donker. We ontwaren Sigmond plots in het publiek met zijn gitaar in de aanslag, tot de oelewapper van de dag, er moet er immers altijd één zijn, plots een bekertje laat vallen. De muzikant laat zich er niet door van de wijs brengen en brengt onversterkt een mooi ‘Wolfs behind the glass’ waarmee de rust snel weerkeert in de AB. De overgang naar het hardere werk met ‘Quiet German Girls’ waarin Franc Thomas Timmerman als een woesteling op de trommel tekeer gaat, wordt nog goed verteerd. Blaudzun lijkt duidelijk een aanvaring te hebben gehad met een Duitse dame, een ‘Holy Ghost girl’ zoals hij zelf zegt, zo hard kermt hij onder het rauw muzikaal geweld. Toch slaagt de band er prima in het stevigere op een zachte manier te brengen.

Met ‘Sunday Punch’ lijkt het echter wat te gaan kantelen en verliest Brussel plots de aandacht. Ook ‘Solar’ is iets te rustig tot Sigmond wegstapt van zijn microfoon en de AB zachtjes meezingt. Bij ‘Midnight Room’ besluit Blaudzun akoestisch te gaan en krijgt terecht een meer dan verdiend applaus. Brussel lijkt echter maar moeilijk weer te ontwaken uit de romantische sfeer en kijkt tijdens ‘Sunshine Parade’ naar de band als ware het de eerste sneeuw. Licht bezorgd en een beetje afwachtend, veel gedanst werd er dan ook niet ondanks de vraag van de man zelf.

We worden dan ook heen en weer geslingerd tussen een wrang gevoel en lichte euforie. ‘Jezebelle’ doet het laatste overheersen. Tegen een rood gloeiende achtergrond beukt de band er stevig op los met krijsende trompetten en een razende drum. Voor het echte hoogtepunt van het concert moesten we toch wachten tot laatste ‘Elephants’. Sigmond zweept Brussel nog een laatste keer op en eindelijk zien we een uitgelaten sfeer ontstaan. Nochtans een prima concert en aan enthousiasme op het podium ontbrak het zeker niet, maar even later stapten we toch buiten met een iets te gemengd gevoel.

< Catherine Gysels >