Recensie Paul Kalkbrenner

Paul Kalkbrenner in de Lotto Arena. Goed voor een feestje met 6000 party people die de dreunende beats van de Duitser wel lusten. 70 Variaties  - of waren het er meer - op boenke boenke boenke, schotelde hij – behoorlijk voorgeprogrammeerd – voor. Al snel was het duidelijk dat we het lot van deze dj set in handen zouden leggen van 1 fan die we twee uur en drie kwartier zouden gadeslaan als een geniepige kat die het vogeltje in het oog houdt om op het cruciale moment toe te slaan. Een blondje werd het, met opgestoken haar, wit t shirtje aan, vriendje links van haar, recht voor ons in blok 115. Wat doet ze en hoe lang houdt ze het vol?

Onze jongedame – we dopen ze voor de gelegenheid Pauline – schiet meteen goed uit de startblokken. Het kan niet gezegd worden van het rechter ledscherm dat al meteen getakeld mag worden. Eén derde beeld te zien van Kalkbrenner, de productie grijpt in. Visueel mag de set zijn start deels gemist hebben, onze Pauline gaat er voor. Rechterhandje in het haar en dansen maar op de technobeats. Er is ook plaats voor experiment, draaien met het lijf en de heupen, zwoele salsabeweging, ze doet het. Fusion heet dat, techno meets latinodans. Alles mag, alles kan. T shirtje gaat naar boven, knoopje leggen, tijd om de navelbuik te tonen aan de wereld.  Pauline ziet er goed uit, platte, strakke buik. Let op haar calorieën. Maar niet als ze feest, dan kan er wel eens een Red Bull bij, of een pintje.

Stroboscopen doen hun ding, in de visuals zien we een toerenteller van een auto, daarna een racebaan, sinusgolven die op en neer gaan, de cilinders van een motor die op en neer gaan, een meteorietenregen op aarde,… “Alles Gut Antwerp?” Het zal wel zijn!

Hyperrepetitieve beats en minimalistische sounds met kicks van getrom horen we voornamelijk. Slechts hier en daar zit een instrument dat we niet meteen verwachten zoals de melodica in Dockyard, mondharmonica zoals in Page One. De eerste set leidt naar “Wait for me”, een nummer van Moby dat de Duitse kale muziekproducent remixte. Maar hét anthem van dat eerste deel is ongetwijfeld “Wir werden sehen” waarbij de man de beats volledig uitfadet en we enkel de zang horen. Luidkeels zingt het publiek de tekst mee. Net ervoor was het witte licht op het publiek al even aangegaan wat opnieuw de massa moeiteloos opzweepte. “Heey hoo” horen we de fans een vijftal keren door de Lotto Arena joelen doorheen de ganse show.  

Maar onze Pauline wordt zo rond iets voor elven wat moe. Ze zet zich, kijkt wat lusteloos voor zich uit, houdt haar linkerhandje vast aan de rechterhand van haar vriendje die nog wel rechtstaat. De visuals tonen niets nieuws meer, en Kalkbrenner hebben we vanuit elk gezichtspunt ondertussen kunnen bekijken. De Duitser blijkt ook niet altijd te mixen. Een plaat zet ie op, even pauze, om vervolgens een nieuwe schijf te laten horen.  De sfeer in de kuip is goed, maar niet van die aard dat we dit een legendarisch feestje vinden. Het Britse DJ Mag plaatste hem vorig jaar op de 92^ste plaats (waardoor ie 29 plaatsen moest prijsgeven tegenover 2011) in de top 100 van beste dj’s. Dat lijkt ons niet meer dan terecht. Ook onze Pauline lijkt in een vlaag van auditief analytisch vermogen door te hebben dat het feestje erg veel van hetzelfde is. Naar het einde toe, het is zevenentwintig na 11, volgt dan die ene internationale hit “Sky and Sand” die weer een anthem is van jewelste. Pauline is haar dipje te boven en gaat er weer volledig voor tot het zaallicht om kwart voor twaalf onherroepelijk aan gaat. Fijn feestje, maar morgen wellicht alweer vergeten, net zoals onze Pauline. Prachtmeid.

< Bert van het concert >