Recensie Cody Simpson

Mooi twee aan twee stonden ze in een rijtje voor de Lotto Arena. Een lange sliert bakvissen, die zich al maanden klaar gemaakt hadden om Cody Simpson aan het werk te zien. Net alsof ze klaar waren na een weekendje speeltijd, om naar de les “Hoe word ik in no time verleid door een Australiër” te trekken. Oorspronkelijk zou ie de praktijkklas op 13 november 2012 in de Elisabethzaal geven. Maar daarvoor moest ie spijbelen onder druk van Bieber die hem gevraagd had het voorprogramma van zijn shows in Amerika te verzorgen. Bieber is dan ook een Bad Boy. Selena kan er over meepraten. Op 10 en 11 april mag Carly Rae Jepsen – bekend van Call me maybe – twee keer zijn opwarming doen in het Sportpaleis.

Lang geleden dat we nog spaghettibandjes over knokelige, wat tere schoudertjes zagen spannen. Links en rechts wat huiduitslag. Onrustig en onzeker gaan de handen door de lange haren. Als Simpson straks op het podium verschijnt, willen de girls hun beste indruk geven. Een van hun troeven: het haar uitspelen, maakt daar deel van uit. Weken hebben ze ernaar uitgekeken en dat is aan hun vingernageltjes te zien. Gelakt zijn ze, maar door de spanning van het moment, de opwinding, beten ze er op. Krasjes op de gelakte nageltjes. In elk van hen zit een emo, al willen sommigen daar niet van horen.

Liefde voor een artiest uit je door het vlakaf te tonen. Wangen met een natuurlijke rode blos verraden opwinding. Op kartonnen bordjes en lakens tonen ze hun diepste verlangens. Wie dat niet bij heeft, haalt de alcoholstift boven en zet wat op de wangen. Er zijn ook uitslovers vanavond. Grote kartonnen hartjes hebben ze gemaakt, geschilderd en versierd met kerstlampjes die ze - ingenieus als ze zijn - ook kunnen aansteken.  Andere meiden en fans het nakijken geven door ze te overtroeven. Echte liefde betekent moeite doen, je uitsloven om de aandacht naar je toe trekken zodat de jager zijn prooitje snel genoeg op kan merken.

Ongewapend naar zo’n strijd trekken, terwijl er 2499 concurrentes zijn, is er een die je op voorhand verloren hebt. De bakvissenwereld blijkt een bitchy wereld, aller individueelst willen ze hun eigen verlangen uit zien komen: dat Simpson hen zal aanwijzen, in de ogen kijken, noem maar op. Stiekem dromen ze van meer. Hun grootste en diepste fantasieën monden uit in gegiechel en gegil. Meidengegil blijkt aanstekelijk. Wanneer er eentje begint te gillen omdat ze denkt al een glimp te zien van Simpson volgen 2499 andere keeltjes. Hysterie, maar al bij al nog behoorlijk draaglijk dan wat we gewend zijn uit die goeie oude Tokio Hotel-tijd toen we 3 jaar geleden de Duitse heren vakkundig de grond in boorden na hun – zou het toeval zijn? – totnogtoe laatste passage in ons land: Vorst Nationaal. Dat waren pas dolle dagen. Leven die heren nog wel, iemand die het weet?

3 Aankondigers heeft hij nodig, wat lichtjes van de pot gerukt is om de extase nog wat extra aan te zwellen. De zestienjarige start met een choreografie op het James Bond-thema. I wish you were here klapt het publiek in geen tijd mee. De “oho’s” zingt iedereen mee. Dit is bubblegumpop en gaat er moeiteloos in. Voor All day haalt ie enkele stoelen boven, om op te zitten, te staan, springen, kortom om er een eenvoudige act mee te doen. Simpson meldt dat ie voor het eerst in Europa optreedt, dat ie dat allemaal exciting vindt, dat het ver van huis is (hij is Australiër) maar zich toch thuis voelt. Dat zegt ie wanneer ie volop naar adem zoekt. De jongeman hijgt stevig door zijn headset micro na een zestal minuutjes dansen. Ach, jongeren en hun conditie. Het is niet meer wat het was. Ook in Australië blijkbaar. Of het moet zijn dat ie net een erg opwindende meet and greet heeft afgewerkt. Meteen valt ie door de mand dat hij de openingsnummers lipte. Onder zijn bandleden zien we enkel een drummer en een gitarist. Waar die vele synthesizermelodieën uit mogen komen, mag Joost weten.

Van zodra hij min of meer zijn ademhaling terug onder controle heeft, zet ie Paradise op akoestische gitaar in. Hét moment voor de uitslovers om hun kerstverlichting te laten branden. De eerste jaloerse priemende blikken rond ons zijn een feit. Pijn dat die doen.

Bij Gentleman heeft de Australiër last van zijn bakje dat zijn in ears regelt.  Alyssa is dé jongedame die dé avond van haar leven mag meemaken tijdens “Not just you”. Engelbert Humperdinck-gewijs zet Simpson haar op een barkrukje. Deze minderjarige krijgt een Hawaiiaanse bloemenkrans rond de nek. Zo doe je dat dus, een bakvis versieren. Hou het simpel. Doe het letterlijk. Handjes geven, samen naar de rand van het podium, de fans vragen om mee te zwaaien, zet ze terug het stoeltje op, ga achter haar staan, doe je handen rond haar buik, om dan, wanneer haar ademhaling ondertussen al even hard in de war is als die van Simpson bij het begin van het concert, haar een kus te geven op de linkerwang. Heerlijk om te zien dat het jonge meisjeshartje even in overdrive gaat. De kus blijft zedig, geen op de mond—gedoe dus waar the Hump wél voor tekent. Simpson en zijn  entourage willen wellicht geen last met de mama en de papa, het Kinderrechtencommissariaat, Kind & Gezin, de Zedenpolitie, de Bisschoppenconferentie van België, Vrouwe Justitia en haar minister Annemie Turtelboom, nadien. Want voor je het weet, gaat zoiets je een leven lang achtervolgen. 1 Meisje had dus de tijd van haar leven tijdens “Not just you” in de Lotto Arena. Voor die duizenden anderen was het jaloers balen. Met kerstlichtjes zeulen, het mocht niet baten.

Cody Simpson bracht een korte show zoals een suikerspin. Al gesmolten nog voor het op je tong ligt. Of beter nog, meer dan wat voorspel zagen we niet. Maar dat was al meer dan genoeg om drieduizend meisjes opgehitst te maken en houden, een uurtje lang.

Aardig als voorprogramma wellicht van Bieber. Maar als optreden op zich viel het allemaal wat licht uit. Of deze blonde jongeman ooit in de Australische zon uit de schaduw van Bieber en One Direction kan geraken, durven we ons hard afvragen. Simpson was als wachten voor een rollercoaster in het pretpark. De verwachting, de spanning ernaartoe, de ophoping van emoties bij de jonge meisjes voelen, was fijner dan de rollercoaster ride zelf.    

< Bert van het concert >