Recensie Joe Cocker

Veel persbelangstelling voor het optreden van Joe Cocker in de Lotto Arena. Het tweede concert uit zijn Fire it up-tour op het Europese vasteland. Dus qua nieuwswaarde zit het wel goed, vinden ook de collega’s. Daarnaast werd – toeval bestaat niet – in de namiddag bekend dat de blueszanger op 28 juli Suikerrock in Tienen mag afsluiten. Een vette kluif, vermits het Tiense publiek één van de moeilijkste is om op je hand te krijgen. Dat van de Lotto Arena in Antwerpen – met 5500 toeschouwers ei zo na sold out – gaf zich pas in het tweede stuk van de show helemaal over. Te veel nieuwe nummers uit het recentste album staken vooraan in de set, die minder gekend zijn. Het leverde na de veertigste minuut achter ons de quote: ”Paul Michiels was precies beter als voorprogramma” op. Beste Joe Cocker: het publiek wil hits geserveerd krijgen en wel vanaf de eerste noot.

De Belgische zanger die dag op dag 32 jaar voor ondergetekende het levenslicht zag, pakte het slim aan in het voorprogramma. Akoestisch openen met Somewhere over the rainbow om het muzikaal open te laten bloeien, verder aanvullen met hits als Sweet Dreamer, Changes,  aandikken met de cover C’mon everybody van Eddie Cochran en Jerry Capehart om met de specialiteit van het huis uit te pakken: Tell me what it takes, Like a mountain en als kers op de taart The way to your heart serveren: Michiels pakte de Lotto Arena in. De mannen aan het licht gaven de uptemposongs zelfs een lichtshow, wat erg zelden gebeurt bij support acts. Meestal mag een support al blij zijn dat die überhaupt een spot op zich gericht krijgt. Het resultaat: 5500 man at gulzig en beloonde de Kempenaar met een staande ovatie. Michiels als voorprogramma van Cocker: het is een plaatje dat blijft kloppen.

Cocker volgt niet hetzelfde stramien. Hij biedt het ene nieuwe nummer na het andere. Tussen de gangen in kan er een nieuw nummer tussen, dat nemen de fans wel tussen de kiezen. Maar een restaurant dat uitpakt met nagenoeg een volledig nieuwe menukaart, met minder gekende gerechten en dus minder geliefd, is een erg groot risico. Het publiek vol babyboomers, een generatie die nog verplicht het bordje volledig moest leegeten zonder zeuren want anders volgde er straf, at maar niet met volle goesting. De appetijt kwam er pas halfweg bij een geweldig “Up where we belong” dat ie zong met zijn twee backings Nikki Tilman en blonde Laura, die nieuw is maar het niet liet merken. Wat een fenomenale stem hebben ze die perfect bij elkaar blenden. Ook nieuw in de band is toetsenist Herman Jackson op Hammondorgel en synths. Je voelde hier en daar dat de band die uit sessiemuzikanten bestaat nog wat moet roderen, nog wat kilometers op de teller moet krijgen om het geheel up te liften where it belongs.

Cocker kwam in vrede zong ie in opener “I come in peace”. Dan al is ie zijn karakteristieke zelf. Finesses legt ie in zijn vingerbewegingen, alsof ie luchtgitaar/piano aan het spelen is. Het lijkt wel alsof het tintelen met de vingers in het verlengde ligt van hoe zijn stem zal klinken. Verder is er die gil, het uitschreeuwen van een hoge noot met behoorlijk wat power én uiteraard de split jump op het einde van het nummer wanneer de drummer het nummer afslaat. Voorspelbare klasse dus waar het publiek erg van houdt, links en rechts zien we mensen het ritme mee slaan. De versnellingen, je voelt ze van kilometers aankomen. Maar niemand die daarom zeurt op een zonderling na zoals een recensent van een kwaliteitskrant die zich van restaurant vergist heeft misschien.

“You are so beautiful” zingt het publiek al vanaf de eerste noot mee en het klapt met veel plezier mee in de handen. Cocker tilt het niveau van het concert op tijdens dat akoestische nummer dat ie tussen “You don’t need a million dollars” en “Younger” stak, allebei nieuwe songs. Younger kwam er beter uit, begeleid op akoestische gitaar en mondharmonica. Fire it up, de titeltrack uit de recentste plaat, studio album nummer 23 voor de Brit ondertussen, kreeg de handen van het publiek nog schuchter op elkaar. De song zou het einde inluiden van de nieuwe songs en de start van een blik hits dat de zanger zou opentrekken.  “N’oubliez jamais” werd proper gebracht, misschien iets té proper. Niets op aan te merken behalve dan dat we de meerwaarde van het live optreden op dat moment nog te weinig voelden. Sessiemuzikanten aan het werk, allemaal goed en wel, en verzorgd maar het blijft erg vaak binnen de lijntjes kleuren.

De ommekeer kwam er bij “You can leave your hat on”. Plots klonk de sound erg vol en blies de band ons omver. Het hoogtepunt van de avond bleek “Unchain my heart” en die cover van de Beatles ‘With a little help from my friends‘ wat de doorbraak voor Joe Cocker betekende in 1969. De man moest zelf even een handgebaar doen om de muzikanten, voornamelijk de backings te bedaren. Hij geraakte nog moeilijk over de indrukwekkende vocale kracht van de twee. Het toont aan dat de groep nog aan het zoeken is links en rechts maar wel over een gigantisch live potentieel beschikt .

Na Summer in the city en laatste toegift Cry me a river nam Joe Cocker afscheid met de woorden “Antwerp. God bless you.” Eerder, pas na de dertiende song “N’oubliez jamais” had ie voor het eerst het publiek aangesproken. Rijkelijk laat. Zo zei hij dat ie mooie momenten koestert aan de oude binnenstad van Antwerpen. Of hij straks ook even mooie herinneringen zal overhouden aan Tienen, op 28 juli 2013 heeft ie volledig zelf in de hand. De set zoals hij nu bracht, gaat niet werken op een festival. Meer hits vooraan, nieuw en oud werk beter spreiden. En de rest komt vanzelf.

Aan wie mogen we factureren, voor dit geniaal advies, meneer Cocker?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. I come in peace
2. Feeling allright
3. The letter
4. When the night comes
5. You love me back
6. I’ll be your doctor
7. Up where we belong
8. Come together
9. Eye on the prize
10. Million dollars
11. You are so beautiful
12. Younger
13. Fire it up
14. N’oubliez jamais
15. You can leave your hat on
16. Unchain my heart
17. With a little help of my friends

Bis:

1. Summer in the city
2. Cry me a river