Recensie Eros Ramazzotti

Eros Ramazzotti: een Italiaan die een kant-en-klare pizza uit de diepvries serveert. Nooit gedacht dat we dat ooit zouden meemaken. Op een drafje werkte hij zijn set – zo’n 25 nummers lang – op zo’n routineuze manier af dat we ons afvroegen of de man wel enig realiteitsbesef had toen ie “A domani” tegen het publiek zei op het einde van de show. Waar een Italiaans publiek normaal gezien uit het dak gaat van begin tot eind, was het zoeken naar momenten waarbij het ganse Vorst Nationaalpubliek zich smeet in de sfeer. Een mak publiek bij een Italiaans optreden. Nooit gedacht dat het kon bestaan. Maar het kan dus. Mak optreden, mak publiek, bizar concept. Dit concert een tweede keer zien de dag erna of een derde keer in Hasselt? Je moet al een zware fan zijn met een gebrek aan kritische blik om dat te willen.

Solo met gitaar komt Ramazzotti om klokslag 8 uur op. Geen voorprogramma vanavond, waardoor het concert om tien voor tien gedaan is. Meer hoeft dat soms niet te zijn op het einde van een werkdag. Uit een blokkendoosconstructie brengt hij Ancora Vita. Daarna zien we de band tevoorschijn komen. De blokken banen zich een weg naar de nok. 4 Tetraëders vormen aan de buitenzijden een groot vierkant. Binnenin zien we enkele hexaëders die in elkaar passen en zich als ruit binnen het grote vierkant verhouden. Verder is de keuze voor deze geometrische vormen ons een raadsel. Het beste zicht over de constructie heb je wanneer je frontaal tov het podium zit, op de tribunes links en rechts toont het geheel bizar en gaan de goede bedoelingen compleet verloren. Achteraan zijn enkele ledschermen, op de vormen zien we allerhande projecties die ook de schermen opzij tonen. Eerlijk? Het is grotesk, maar bon, vaak baadt een show van een Italiaanse zanger in grote gebaren en overdreven gewichtigheid. Maar Ramazotti tot zes, soms zelfs 8 keer in beeld gebracht op het podium en er naast, is voor een zaal waar zo’n 8000 man in kan er toch wel lichtjes over.

Eén van de weinige visuele vondsten in een verder uiterst belegen show, zijn die Polaroid begeleiden. Oude fotofilmpjes zien we, beelden die wat te oranje/rood zijn, korrel en stofdeeltjes op beeldmateriaal. Even dwalen we weg naar de analoge fotografie. We denken aan de tijd toen een motard van de krant de filmrolletjes van een festivalfotograaf kwam oppikken, naar de redactie bracht om daar te ontwikkelen in de DOKA. De tijden dat recensenten via een vaste lijn de laatste nieuwtjes doorbelden naar de redactie. Nu gaat dat veelal per sms. Tijden die we zelf nooit hebben meegemaakt, maar wel over verteld, door mensen die al jaren in het vak zitten en soms met weemoed er over praten. Lichtjes zie je dan in hun ogen. Mooi is dat.

Ramazzotti pronkt met zijn zwarte t shirt . Vooraan staat er in rode letters “NOI” en op zijn borstzakje zien we de Belgische driekleur. Achteraan staat in rode letters “Brussels”. Een knipoog naar de Rode Duivels is het. Fijn, maar ook al steekt ie erg vaak “Bruxelles” in zijn teksten, scoren doet ie er nauwelijks mee. Een eerste teken van dooi merken we bij het publiek wanneer de sax doorklinkt bij Terra Promessa. Borsato samplede het nummer in “Als de wereld van ons is”. Een collectieve aha-erlebnis verried dat het merendeel van de toeschouwers geen Italiaanse roots had. Ramazzotti die eind dit jaar een halve eeuw wordt, verbergt de zilveren lokken niet. Ook de baard begint behoorlijk wit te worden.

Routineus voelde het optreden van begin tot einde aan, op een paar uitzonderingen na. Tijdens “I Belong to You (Il Ritmo della Passione)” gingen zo waar stukjes van het dak van Vorst Nationaal open. Anastacia kon er niet bij zijn, vermits bij haar voor de tweede keer in haar leven borstkanker werd vastgesteld. Maar wat een puike vocale prestatie zette backing vocal Lidia Schillaci hier neer. Zou het een technische fout geweest zijn, of een bewuste keuze om de vibes van het nummer door te sturen, als teken van hoop via het dak naar de Amerikaanse?

Vaak zet de Italiaan zijn linkerhand tegen het oor wanneer ie hoge noten op het programma heeft staan. Het is het geval bij Infinitamente dat wat clichématig voorzien wordt van sterrenhemelvisuals. Een eerste slowend koppeltje zien we niet ver van ons staan. “Merci. Bravi.” luidt het bij Eros, maar deze song met wel erg hoog Eurovision Song Contest-gehalte spoelen we graag door. De (sopraan)sax krijgt in zowat elke song een belangrijke rol. Het ene nummer lijkt wel een doorslagje van het andere. De hits Se Bastasse Una Bella Canzone , Cose della vita , het met ‘oh’’s meegezongen Musica è en laatste toegift Più bella cosa moeten dus het verschil maken, was het niet dat de muzikanten kozen om Cose della vita te mengen met enkele maten uit “License to kill”. Een foute keuze, want het publiek lijkt collectief “WTF” te reageren door het enthousiasme te temperen.

Twee nummers springen er uit tijdens de set, het funky Un attimo di pace waarbij de zanger frontstage gaat en de aanstekelijke salsaritmes – ha! nu weten we waarom er conga’s opgesteld stonden – van fueco nel fueco.

Achteraan het optreden zien we fluo roze en groene lijnen de geometrische vormen accentueren bij Dove c‘è musica . Ook nu blijven we het gevoel hebben naar een early nineties show te kijken. De visuals lijken echt wel niet van deze tijd. Dat Ramazzotti zijn optreden afhaspelt, doet het nummer niet veel goeds.

Conclusie: Ramazzotti bereikte veel minder mensen in Vorst Nationaal dan Laura Pausini vorig seizoen, zoveel mag duidelijk zijn. Of hoe een Italiaans artiest op het podium geen garantie is op ongeremde feestvreugde. Eén van onze laatste zekerheden kunnen we alweer schrappen…

Beste Eros: next time graag een echte zelfgemaakte en met veel liefde bereide pizza en geen “ah ik heb geen tijd/zin om er iets speciaals van te maken dus ik haal maar even iets uit de diepvries wat ik nog heb liggen, houdbaarheidsdatum overschreden of niet”- excuus. Dank.

< Bert Hertogs >