Recensie Ozark Henry

Het album is amper een dikke maand uit of ‘Stay Gold’ is ook letterlijk goud waard. Op zijn zevende studioplaat gaat Ozark Henry, oftewel Piet Goddaer, samen verder met Amaryllis Uitterlinden en dat blijkt een prima match. De zangeres/actrice werd op haar zestiende nog tweede in de ‘Grote Prijs Bart Peeters’ en bleef sindsdien geen onbekende in de Vlaamse muziekscène. Na een studie kleinkunst aan het Herman Teirlinck Instituut schaafde ze haar zang en songwriting nog stevig bij aan het Berklee College of Music in Boston. Het resulteerde allemaal in haar debuut ‘The Beauty of it All’ (2009), maar  de kans om een duo te vormen met Goddaer kon en mocht ze ongetwijfeld niet laten liggen. 

Nadat de show in Brussel een keer werd uitgesteld omwille van productieredenen, werd donderdagavond de aftrap gegeven van een ongetwijfeld nieuw tijdperk in de geschiedenis van Ozark Henry. Het bleek dan ook even wennen toen we Uitterlinden in duet hoorden gaan met Goddaer tijdens opener ‘Give Yourself A Chance With Me’. De Kortrijkenaar, net als altijd bijzonder ingetogen, had geopteerd voor een sobere belichting en dito aanpak van de show. Achter de band zien we verschillende kleine verticale schermen oplichten, terwijl de rest van het podium enkel subtiele accenten meekreeg.

Het paste wel bij de stilistisch perfecte songs waarmee Goddaer na vorige plaat ‘Hvelreki’ definitief de richting van meer poppy mainstream songs heeft ingeslagen. ‘We Are Incurable Romantics’ en ‘Outpatient’ kabbelen als melancholische golven door de AB die deze nieuwe sound wel kan smaken. Toch voelt en hoort het enigszins vreemd aan om Uitterlinden stukken van het bekende ‘Indian Summer’ voor haar rekening te horen nemen, al was het maar omdat ook oren een macht der gewoonte kweken.

Op het samenspel tussen de twee kunnen we in het donkere ‘Deep’ echter niets aanmerken. De zanger lijkt ook iets steviger in zijn schoenen te staan met een gitaar in zijn handen en een zangeres die mee de show draagt. In het verleden kwam de vaak stijve houding van de man immers al eens wat bevreemdend over wat de show en podiumpresence niet ten goede kwam. Helemaal opgelost blijft het voorlopig niet, al moeten we toegeven dat de filmische muziek van het tweetal vaak weinig meer nodig heeft.

Toch moet Uitterlinden vaak wat opletten dat haar stem geen loopje gaat nemen. Bij tijd en wijl klonk ‘Do You Love Me’ enigszins ijl wanneer de zangeres het overnam van de solide, typische stem van Goddaer, terwijl het anders meer trippy ‘Vespertine’ nu plots een stuk warmer klonk en voor wat vrolijk gehops wist te zorgen in het publiek. De knappe aria’s van de schone in ‘Applaudite Amici Comedia Finita Est’ lieten dan weer menig mondje in de AB een stuk openvallen, terwijl ook de Kortrijkenaar duidelijk stond te genieten van de samenwerking en de lat ook voor zichzelf een stuk hoger durfde te leggen.

Met ‘Sundance’ en ‘Godspeed’ bracht Ozark Henry het concert in een stroomversnelling, al telden we de eerste echte publiekshoogtepunten vooral bij een luid meegezongen ‘At Sea’ en nieuwe single ‘I’m Your Sacrifice’. Ook hier ging de zangeres bij momenten net iets te hoog met een schril effect tot gevolg, al leek de AB zich daar niet aan te storen. Een muzikaal hoogtepunt kregen we dan weer met ‘Free Haven’ dat een geniale compositie blijft. Na een behoorlijk lang uitgesponnen ‘These Days’ mocht de band met een verdiende glimlach afsluiten met ‘This One’s For You’.

Qua showgehalte zal Ozark Henry wel nooit een voorbeeld worden, maar dat is zoals gezegd niet altijd nodig. Toch vroegen we ons regelmatig af of Uitterlinden wel op elk nummer zo nadrukkelijk aanwezig hoeft te zijn. Less is more, en dat is nu net wat de Kortrijkenaar al die jaren zo hoog in het vaandel leek te dragen.

< Catherine Gysels >