Recensie Zucchero

“In blues we trust. Blues will never die” zegt Zucchero op het einde van “Per colpa di chi”. Best wel een vreemde uitdrukking vermits zijn optreden in de Lotto Arena baadde in de latinoklanken. De Italiaan bracht de Cubaanse zon mee, hertimmerde zowat al zijn hits en bracht nieuw materiaal uit zijn jongste album La Sesión Cubana dat het niet al te best heeft gedaan in de hitparade (de hoogste stek was plek 52). Dat én het feit dat Zucchero op onze steeds langere lijst “artiesten die te vaak in ons land optreden zodat het wauw-gevoel wanneer ze er opnieuw zijn, ontbreekt”staat, zorgde voor een matige publieksopkomst: zo’n 3000 toeschouwers voor een productie die eigenlijk te groot was voor het baby Sportpaleis.

We hadden best wel zin om er een Italiaanse dag van te maken. Pizza uithalen met look, veel look, … Extra lookbroodjes om mee te beginnen, … Tot we ontdekten dat de Italiaanse artiest zich zou wagen aan La Bamba (in Antwerpen ook wel de kuskesdans genoemd) van Ritchie Valens. Plots voelden we een sense of urgency om een extra mondspoeling te doen, en tussen eerste en tweede bisronde mondspray bij de hand te hebben. Je weet maar nooit dat je een gans concert naast Sophie Dewaele of zo zou zitten. Maar de snoodaards van Live Nation hadden haar en haar Nederlandse vriendin achter ons gezet. En kussen met een niveauverschil van zo’n 30 centimeter is al een queeste op zich. Kwam daarbij dat haar vriendin, die typisch voor Hollandse vrouwen, tussen elk nummer maar bleef doortateren, haar meninkje wou geven, de zaak overschouwen, van een duidinkje voorzien en een commentaartje, dat onze zin om te kussen al snel over was. Vrouwen … wat kunnen ze soms aardig vermoeiend zijn. Jammer dus wat die pizza betrof en de kans om nog eens goed uit onze bek te stinken.

Dus keken we maar onze ogen uit naar drie danseressen en backing vocals die zoetgevooisd, goed voorzien en goedgestrikt in rood, geel en groen voor de dag kwamen. Hun achterwerken, buikjes zouden volledig synchroon met het ritme lopen dat de drie percussionisten en 2 drummers zouden slaan. Verder had Zucchero 2 trompettisten, 1 trombonespeler, een toetsenist en 4 gitaristen bij.

Wat aanvankelijk dus een fris, zomers optreden leek te worden – “de Belgen hebben toch al te weinig zon dit voorjaar, dus brengen we de zon naar België” moet Zucchero gedacht hebben - en op zijn minst gezegd “anders” dan de vorige tours van de Italiaan, draaide al gauw om in verveling. Zucchero deed iets te veel salsa-en andere latinosaus over zijn songs. Het was als een pak friet gaan halen waarvan de frieten verdrinken in de saus en je nog nauwelijks de structuur van de friet in terugvindt.

Halfweg het optreden verlaten enkele collega-journalisten de zaal. Niet dat we daar nog vreemd van opkijken. Dat is zowat standaard het geval bij de collega’s die schrijven voor populaire dagbladen. Maar dat nu ook enkele hobbyisten van websites en blogs vroegtijdig het voor bekeken hielden, is toch een brug te ver. Een mens zou zich beginnen afvragen of het nog zinvol is om die heren en dames van een accreditatieplaats te voorzien, als ze zich toch baseren op wat een ander schreef en wat er op Youtube te zien is.

Achteraan het podium dat erg diep was voor deze Lotto Arena hing een afbeelding van een Amerikaanse oldtimer die zo typerend is voor Cuba, daarachter een wit doek, dat het gevoel van een drive in cinema bezorgde en de sfeer van het alledaagse leven in Cuba opriep. Twee covers van Malo (Nena en Pana), een van Herivelto Martins (Ave Maria no morro) en een van Jimmy LaFave (Never Is a Moment) liet Zucchero horen. Bekender is Indaco dagli occhi del cielo, ofwel zijn versie van The Korgis’ Everybody’s gotta learn sometime.

Bij Bacco perbacco, zesde op de set zien we het publiek op het middenplein voor het eerst schuchter rechtveren. Spaanse gitaren klinken op de voorgrond van een mooi “Soldati Nella mia Citta’”. Ook eerste bis “Sabor a ti” steekt af tegenover de rest. De zevenenvijftig jarige zanger kiest voor een sobere begeleiding van vier akoestische gitaren. Dit terwijl bij andere songs de percussie en de drums of de koperblazers al snel de bovenhand halen.

De Italiaan ziet er al jaren niet al te verzorgd uit. Zucchero heeft lange lokken, kleedt zich in het zwart, heeft een buik in expansie en zet vaak een wat ranzig petje op. Qua looks zou ie even goed een straatzanger of bedelaar kunnen zijn. Mocht er een Italiaanse versie van “Oliver, de musical” komen, je zou hem blindelings casten voor de rol van Fagin. Een sjofele podiumuitstraling dus die erg fel contrasteert met al de rest rond hem dat wel kleurrijk is, inclusief krokodillenkop aan de rand van het podium. Wat hoopten we vurig dat de drie danseressen even de trap zouden af komen of plots bij wijze van surprise Belle Perez haar Chiquitan zou komen tonen.

Helaas. Geen Chiquitan van Perez. Wel de buik van Adelmo Fornaciari. Wanneer ie “I’m a flower” zingt in “Senza una donna” doet hij even zijn lange mantel open zodat iedereen zijn pens beter kan aanschouwen.

Sinds Mumford and Sons is de banjo en madoline alomtegenwoordig en ook Zucchero laat de instrumenten opdraven in zijn versie van de klassieker Guantanamera. Diamante onthalen de fans erg goed vanaf de eerste noten. Met knap gitaarspel, zeer virtuoos en snel uitgevoerd, is het een van de eerder schaarse topmomenten van de avond. Net daarvoor mocht de trompet stevig doorschallen op Baila Morena waarbij de conga’s en bongo’s het publiek lieten meeklappen.  Con le mani kende op zijn beurt een schitterende solo op elektrische gitaar.

Grotesk met orgelmuziek en zijn gitarist die als predikant fungeerde, startte “Diavolo in me”. Zucchero zette een rood masker met duivelsoren op. De masquerade was compleet. Maar het beste hield ie voor het laatst: het kippendansje met de ellebogen die op en neer gaan bij “Per colpa di chi”. Ook de choreografie van de drie kleurrijke dames blijft aanstekelijk. Rechtervuist naar voor, linkervuist vervolgens en dan beide vuisten shaken. Jammer dat Zucchero de opblaasbare kip van de Night of the Proms 1999 niet bij had. Wel verwees ie in zijn dankwoordje naar het evenement dat in het grote Sportpaleis plaatsvindt. Met een knallend kanon en gouden confetti stuurde hij ons tenslotte na meer dan twee uur naar huis.

Maar als show was dit dus verre van een hoogvlieger. Wie filmpjes van ‘99 terugziet, kan niet anders dan vaststellen dat Zucchero toen een heel stuk scherper stond, en niet alleen fysiek …

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Nena (cover Malo)
2. Un kilo 
3. Cuba libre 
4. Never Is a Moment (cover Jimmy LaFave)
5. Love Is All Around 
6. Bacco perbacco 
7. Indaco dagli occhi del cielo (cover The Korgis )
8. God Bless the Child 
9. Soldati Nella mia Citta’
10. Guantanamera 
11. Baila Morena 
12. Pana (cover Malo cover)
13. Ave Maria no morro (cover Herivelto Martins )
14. Diamante 
15. Il volo 
16. Pronto 
17. Vedo nero 
18. Il suono della domenica 
19. Cosi’ Celeste
20. Con le mani 
21. Diavolo in me 

Bis:

1. Sabor a ti 
2. Senza una donna (Without a Woman) 
3. Solo una sana e consapevole libidine salva il giovane dallo stress e dall‘Azione Cattolica 

Bis 2:

1. La bamba (cover Ritchie Valens )
2. Per colpa di chi