Recensie Chris de Burgh

Chris de Burgh is nog steeds een klassebak. Dat bewees ie andermaal in het Koninklijk Circus. Met zo’n dertig nummers op de setlist koos hij om een lang optreden te geven met nieuw materiaal, een akoestisch middenstuk, bekende hits en covers van zijn favorieten Roy Orbinson en The Beatles onder andere. Het publiek dat voornamelijk bestond uit babyboomers genoot, klapte van begin tot einde mee. En de Burgh ontpopte zich als een galante gastheer.

Zo had ie het over het feit dat het nog steeds als winter aanvoelt eind mei. Het maandagochtendgevoel riep hij op. Met “Je weet wel. Zo’n dag dat je in je bed wil blijven liggen bij iemand die je het meest liefhebt van allemaal … jezelf” kwam hij verrassend uit de hoek toen hij de uptemposong “Already there” aankondigde.

De man bleek nog steeds over een zo goed als feilloos stemgeluid en kopstem te beschikken. Dat bleek nog maar eens in het wondermooie Bordeline, begeleid op piano. Toegegeven, het eerste deel van de set voelde bij momenten wat gedateerd aan in de arrangementen. Vooral de synths klonken wel erg eighties zoals Ship to shore. De Burgh bleek daarentegen verhalen te willen vertellen, niet alleen in zijn songs (die onder andere uit Moonfleet and other stories kwamen), maar ook tussendoor zodat er weinig vaart in het optreden zat. Over monniken die een diamant vinden en daar een gouden toekomst in zien gaat “The mirror of the soul”. Ook geschiedenis is een dankbaar thema om (wat te ) heroïsche composities op het Brusselse publiek los te laten.  Zo gaat the fields of Agincourt over de 15^de eeuw waarbij de toenmalige koning van de UK (Hendrik V) de koning van Frankrijk, Karel VI, versloeg tijdens de Honderdjarige Oorlog. Een nieuw nummer dat de Burgh a capella inzette. Maar de man koos de verkeerde toonaard waardoor een  deel van de song de mist in ging. Het was weliswaar het enige minpuntje in de show.

The Escape dat met heerlijk uptempo fluitspel uit de synths eindigt en the Greater love waren dan weer verhalen die zich situeren in de zeventiende eeuw: Jean houdt van Grace, kent een piratencontext, wat zich vertaalt in de troms in het eerste nummer. De tweede song is dan weer een pure song die haar in de picture zet als redder van Jean wiens schip verloren ging in de golven.

Verder zoomde de Ierse zanger uiteraard in op het feit dat erg veel van zijn nummers perfect zijn om elkaar te knuffelen of te kussen. Waarbij hij zich afvroeg wat het verschil zou kunnen zijn tussen een “Belgian” of een “French kiss”. Het eerste is beter bleek uit de spontane reacties van het publiek.

Na een pauze volgde een akoestische set en bleek de Burgh en band een niveau hoger te zingen en musiceren. Na opener Tender hands vraagt een fan “The lady in red” aan, de Burghs bekendste song die de nummer 1-plek haalde in 1986. Plagend zou ie zeggen dat het nummer te oud is om nog te brengen, terwijl het wel degelijk op de set staat na de coverronde. ”We gaan alle Belgische bieren vanavond drinken en morgen zeggen we hoe we ons voelen”, grapte hij waarop een fan hem corrigeerde: “overmorgen” om te benadrukken dat we wel erg veel bieren hebben en de Ier ons assortiment onderschatte. Love and time, waarin ie meegeeft dat geld niet het belangrijkste is in het leven brengt ie erg puur samen met zijn pianist. Een song om door een ringetje te halen. Ook Summer rain – een meer gepaste song dan deze vind je niet bij het huidige weer – klonk heerlijk jazzy op piano en steelbrushes op het aangespannen vel

Toen ie zijn kopstem feilloos aansprak in een uitgepuurd Bordeline dat ie enkel met de pianist bracht en halfweg liet openbloeien met zachte begeleiding van drums en elektrische gitaar, kreeg ie niet meer dan terecht een stevig applaus en gedeeltelijke staande ovatie. “How men can see the wisdom in a war” zong ie in het nummer, wat op zich al op applaus kon rekenen.

Blue Bayou van Roy Orbinson en Let it be van The Beatles reeg ie aan elkaar. Een blik op de klok leerde dat het al ruim na half elf was en een trein moest gehaald. Onder andere een vrouw in het rood en een ferryman die nog betaald moest worden, zat er helaas dus niet meer in voor ondergetekende.

De Burgh werkte erg bescheiden met veel gevoel voor erkenning een optreden volgens het boekje af. Een waar op een aantal minpunten na weinig op af te dingen viel. Volgende keer misschien om acht uur starten, of de NMBS vriendelijk vragen opnieuw late treinen op de belangrijke verbindingen te laten bollen. Los daarvan blijven we er bij: op zijn vierenzestigste is de Burgh nog steeds top.

< Bert Hertogs >