Recensie Neil Young + Crazy Horse

Een legende als Neil Young in een paar woorden omschrijven, eigenlijk heeft dat geen zin. Zeker niet wanneer de Canadese rocker zelf maar liefst een show van 2,5 uur ten berde gaf in Vorst Nationaal en dan nog lang niet genoeg leek te hebben van het optreden. Het blijkt met andere woorden allemaal nog even snor te zitten bij de man van 67 die in 2012 nog maar liefst twee platen ‘Americana’ en ‘Psychedelic Pill’ aan zijn al ellenlange discografie wist toe te voegen. 

Dat het geen gewone avond zou worden, viel al op toen we ettelijke heren verkleed als gekke wetenschappers zagen ronddraven over het podium. Wanneer klokslag 21u het licht uitgaat en het gedraaf enkel drukker wordt op ‘A Day In the Life’ van The Beatles, zijn we dan al enigszins de kluts kwijt. Dat we die niet meer zouden terugvinden die avond stond vast toen plotseling de Brabonçonne weerklonk en Young en zijn crew, geflankeerd door een Belgische vlag, ten tonele verschenen en eerbiedig de zaal inkeken. Een stevig brokje vaderlandsliefde gaat er nog wel in een dag na België-Servië, maar het mag toch de gekste showintro heten die we tot nog toe zagen.

Young maakte er verder weinig woorden aan vuil en rukt en plukt meteen snoeihard aan de snaren van zijn 1953 Les Paul Gibson bij opener ‘Love and Only Love’. De roadies zijn intussen verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor een reusachtige microfoon, pal voor de neus van de band, en enkele gigantische versterkers. Apart. Een eerste rimpeling zien we al door het diverse publiek gaan bij de intro van ‘Powderfinger’ en enkele vingertjes gaan vrolijk de lucht in in de bloedhete concertzaal.

Nochtans zou de gitarist die avond maar enkele klassiekers uit zijn uitgebreid repertorium opdissen, maar liefst 6 van de 15 tracks in het hoofdgedeelte zou bestaan uit nummers uit ‘Psychedelic Pill’ of een nog onbestaand album. Van het nieuwere materiaal laten vooral ‘Walk Like A Giant’ en ‘Hole in the Sky’ een diepere indruk na. De eerste track wordt stevig uitgesponnen en geeft het kwartet de kans om heerlijk luidruchtig een eind weg te jammen terwijl het refrein losjes en met de glimlach wordt meegefloten. De wapperende manen van de Canadees geven het geheel net dat ietsje wilde extra mee. 

Even neemt Young gas terug wanneer hij de band laat vertrekken en met akoestische gitaar en mondharmonica ‘Comes a Time’ en ‘Blowin’ in the Wind’ inzet. Het publiek kijkt verrast op en maakt er terecht een aansteker/gsmlichtmomentje van. Het nog niet uitgebrachte ‘Singer Without a Song’ brengt Young dan weer vanop de piano wanneer we plots een meisje met een gitaarkoffer over het podium zien schrijden. Niets ongewoons gezien de teneur van de avond.

Toch is Youngs favoriete bezigheid nog steeds het laten ronken van zijn gitaar en dat krijgen we in overvloed bij ‘Ramada Inn’ en een enthousiast onthaald ‘Cinnamon Girl’ dat stevige licht met zich meekrijgt. Het is ook dan pas dat we enige woordelijke interactie met het publiek bespeuren, de rest van de nummers werd voornamelijk aan elkaar gespeeld. Niet moeilijk te begrijpen ook voor een man waarbij een noot meer lijkt te zeggen dan duizend woorden. ‘My My, Hey Hey’ sluit met enkele duizelingwekkende solo’s het eerste deel af en laat het publiek joelend smeken om meer.

Nog een dik kwartier gaan de vier door tot ‘Everybody knows this is Nowhere’ een stormachtig einde inluidt en Young zijn gitaar met een enigszins beteuterd gezicht afgeeft. Voor een laatste keer met Crazy Horse in dit land kan U deze zomer in elk geval nog terecht op Pukkelpop. Neil Young zelf lijkt nog lang niet te denken aan stoppen. Of zoals hij het zelf zegt: “Rock and roll can never die.”

< Catherine Gysels >

1. Love and Only Love
2. Powderfinger
3. Psychedelic Pill
4. Walk Like A Giant
5. Hole in the Sky
6. Comes a time
7. Blowin’ in the Wind (Bob Dylan cover)
8. Singer Without a Song
9. Ramada Inn
10. Cinnamon girl
11. Fuckin’ Up
12. Surfer Joe and Moe the Sleaze
13. Welfare Mothers
14. Mr. Soul
15. My My, Hey Hey (Into The Black)
16. Roll Another Number (For the Road)
17. Everybody Knows This Is Nowhere