Recensie David Guetta vs Afrojack vs Nicky Romero | Tomorrowland 2013

“We are closing Tomorrowland!” Steve Aoki, David Guetta, Afrojack en Nicky Romero samen op de Main Stage. Een legendarisch moment in Boom. Binnen de rockscene krijg je enkele grote namen nooit van zijn leven zo ver om dat ook te doen. Iets wat de rockego’s en hun opgefokte entourages aan zichzelf te danken hebben. Als er een groot verschil is met de dj-wereld, dan is het wel dat de kans bij die laatste groter is dat je er samen een pint kan drinken in dezelfde ruimte. Dat er (nog) geen polsbandjes met 12 cijfers en meer moeten afgedrukt met barcode op het grootste dancefestival van de wereld, is dus op zich geweldig. Niet moeilijk dat Tomorrowland zijn “We are one” en “unity”-verhaal aan de wereld verkocht krijgt omdat het ook lijkt te leven backstage. Vraag is hoe lang nog.   

Guetta had iets goed te maken in Boom. Hoogtepunt van zijn dj set in 2012 was onder andere een minutenlange stroomonderbreking wat voor een ongeziene sfeer zorgde in de arena voor het hoofdpodium. DJ Otzi’s Hey Baby zong het extatische publiek. Het leek wel een voetbalstadion waar iedereen voor dezelfde ploeg broederlijk naast elkaar supporterde. Eén jaar later is ons vooral dat bijgebleven van Tomorrowland 2012. Een moment dat de after movie niet haalde, want het past niet in het marketingverhaal van het festival.

Er was ook nog een foto die suggereerde dat Guetta vorig jaar fakete, met een schuif van de mengtafel die dicht stond. Dat zijn zaken die een dj en een festival een deukje in het imago bezorgen. Dit jaren zagen we zeven con’s bij Tomorrowland.

1. Het festivalterrein lag er – ondanks de mooie nieuwe bloemen die uitnodigden om je afval in een bloemblaadje te gooien en de tekst “Think tomorrow” – er al bij al tegen de avond behoorlijk vies bij. Modder, plastic bekertjes, hier en daar een weggesmeten poncho, … gaven meer realiteitsbesef dan droomwereld weer. Ook een Aziatische bezoeker was dat niet ontgaan tijdens een reportage voor het tv nieuws.
2. Wildplassen. Het blijft tussen Stage 11 en het beklimmen van de heuvel aan de Main Stage een heikel punt. Ook op andere plekken trouwens. Niet fijn om zien, en nog minder fijn om te ruiken (al dan niet in combinatie met de geur van modder). Waar was die bloemengeur? Inderdaad, ver zoek.
3. Tomorrowland is een duur festival. Dit jaar kwam ons dat meermaals te ore toen we naar en van het festival met de pendelbus reden. Té duur, hoorden we nog net niet. Maar het is geen geheim dat 3 euro vragen voor 25 cl cola behoorlijk prijslijk is (voor buitenlandse gasten). Wie slim was, koos voor een blikje van 33 cl Lipton Ice Tea. Dat is 8 cl. meer frisdrank voor dezelfde prijs. (Ter vergelijking: op Main Square Festival in Arras geef je 3,5 euro voor een halve liter cola).
4. Iedereen VIP. Opvallend hoe barstensvol de VIP-tenten bevolkt waren tijdens de verschillende plensbuien. Tomorrowland gaat er prat op comfort te willen bieden aan zijn bezoekers. Maar met het plakkerige weertje en erg veel mensen die dicht bij elkaar in een tent opgepakt waren, houden we er blijkbaar andere maatstaven op na wat “comfort” en een “VIP”-behandeling betreft. Nu goed, zelden voel je je op een dance festival of party een echte VIP. Daarvoor worden de decks simpelweg te hard volgestouwd met mensen. Er is dan ook maar één echte VIP-ruimte op Tomorrowland en die heet de “B2B”, enkel toegankelijk als je iets te zeggen hebt in de entertainmentwereld: voor de Chokri’s en de Hermannen van deze wereld dus.
5. Regen en de sfeer van een sprookjeswereld suggereren, gaan niet samen. Dat zagen we enkele jaren geleden al. Dit festival heeft dus meer dan alle andere zonzekerheid nodig. Zijn locatie: België met zijn kwakkelzomers kan dat niet garanderen. Hagelkanonnen blijken ook niet in de maat van de muziek hun ding wel erg luid te doen. De set van Sebastian Ingrosso op dag 1 werd stevig overstemd door het geknal. Je moet al een party chick zijn die geen gevoel voor ritme heeft om die bijkomende decibels in tegenritme te appreciëren.
6. Erg veel festivals maken van de totaalbeleving ondertussen hun core business. Muziek-en dancefestivals ontstaan aan vijvers in binnen-en buitenland om een chill sfeertje op te roepen. Tomorrowland is hoedanook trendsetter, met zijn vulkaan en waterval aan het hoofdpodium én het drijvende – tevens erg populaire – Garden of Madness zet het festival de standaard. Maar wie ziet die zaken nog na twee festivaldagen? Niemand, behalve de bezoekers die 1 dag langskomen. Alles went.
7. En dan komen we eigenlijk tot de conclusie: Tomorrowland is erg veel verpakking, maar in se een dancefestival waar dezelfde plaatjes gedraaid worden als op Sunset festival, Laundry Day of Summerfestival. Doe de verpakking er af en de meerwaarde blijken de nationaliteiten – 217 verschillende - en de ongeziene sfeer op de heuvel aan de Main Stage. “Heyhey hoho” roepen, van links naar rechts zwaaien, naar beneden stappen en naar boven in een choreografie, gaan zitten en dan massaal rechtveren. Als er iets is dat de term “madness” verdient, dan is het meer dan ooit wel het publiek van Tomorrowland.

Kijken we alleen maar wat onze nationale media doen rond Tomorrowland, dan is het voornamelijk stilstaan bij de verpakking en die zaken die het verschil maken. Gastronomie, het feeërieke kader, … Bijzonder weinig media blijken in te zoomen om waar het voornamelijk om draait: dance muziek. Straf dat algemene en muziekjournalisten anno 2013 het verschil niet meer kunnen maken tussen kern- en bijzaak. Of het moet zijn dat die bijzaak (de vorm) het net gewonnen heeft van de kern (inhoud) van zo’n event. Dat zou best wel eens kunnen. Want toen het trio Nicky Romero’s “Like Home” liet spelen, begeleid door vuurwerk kregen we een “hey, dit hebben we al eens meegemaakt maar dan op Summerfestival”-gevoel. Ook de bindteksten van Guetta waren krak dezelfde als vorig jaar. Dat het fantastisch om te zien was, dat het festival maar blijft groeien, zei hij onder andere.  Verder “2013 might be the best year”. Volgend jaar, bij de tiende editie, heeft ie wellicht een andere mening.

Openen deed ie solo met “Play hard” met die sample van  Alice Deejay‘s “Better Off Alone“. Die schijf draait ie lang – erg lang – om vervolgens “Ain’t a party” in te zetten. Het klopt dat Guetta verre van de beste dj is. Zeer vaak zal ie de muziek laten in- en uitfaden of voor een bindtekst kiezen als overgang. Op “Love don’t let me go” begint ie aan zijn back to back, die veel langer zou duren dan voorzien was. “Can’t stop me now” moet het trio gedacht hebben. “Locked out of heaven”, “Song 2”, “Show me love”, “Turn me on” zaten vooraan in de set. Tijdens “I could be the one” zit bijna 40 000 man voor het hoofdpodium neer en springt het publiek op. Daarna volgt hét kippenvelmoment van de avond. Het publiek haalt alle nationale vlaggen boven en toont ze wat een prachtig patchwork aan kleuren oplevert. Opmerkelijk veel meer Belgische vlaggen dan anders zien we. De Zweden zijn met minder dan vorig jaar, maar wat een legioen van Zwitsers en Duitsers heeft de eerste rijen van Tomorrowland bezet! “We are one. Can you feel the love?” gooit Guetta er nog tegenaan. Meezwaaien van links naar rechts doen we op “Symphonica”.  Het Bengaals vuurwerk komt er bij tijdens “Alive”. Afsluiten doet ie zijn set solo met onder andere “I need your love”, een bijna volledige versie van “Titanium” op vuurwerk dat niet helemaal synchroon meeloopt, “Surrender” en “Without you”.

Tomorrowland staat of valt met de sfeer die zijn (internationaal) publiek creëert. Op de terugweg naar Antwerpen vraagt een Colombiaanse parel me de weg naar de jeugdherberg. Zo lang jongedames uit het verre Colombia de moeite doen om hun papieren en visa in orde te maken – wat niet zo’n makkelijke klus is, verzekert ze me – hou ik van Tomorrowland. Volgend jaar zijn we aan editie 10 en wie weet, lukt het ook dan nog om er verslag van uit te brengen. Voor de vijfde keer op rij dan. Tegen dan herinneren we ons nog iets vaags van Guetta die in 2013 samen met drie andere dj‘s op het podium stond. Maar die ontmoeting met een Colombiaanse vergeten? Dat is zeer onwaarschijnlijk ...   

< Bert Hertogs >