Recensie Vanessa Paradis

Vanessa Paradis beschrijven in 1 Frans woord, dan komen we al snel bij “séductrice”, verleidster. Die rol speelde ze volledig uit in een uitverkocht Koninklijk Circus. Sinds mei dit jaar heeft de chanteuse namelijk een nieuw album uit: dat heet Love Songs. Benjamin Biolay schreef mee aan het album en componeerde ook enkele songs.  Geruchten doen de ronde dat de vonk tussen die twee oversloeg tijdens het schrijfproces.  Waar rook is, is vuur, bleek ook in Brussel. Of het moet zijn dat de twee wel erg goed kunnen acteren.

Eerste bis “les roses roses” liet weinig aan de verbeelding over. Vanessa en Benjamin recht tegenover elkaar, in duet. Wit tegenlicht schijnt op hen vanuit de 5 witte wanden achteraan het podium. Zo zien we hen in het donker, hun contouren duidelijk. Zelden zagen we zo’n opgebouwde, verleidelijke spanning tussen de twee. Paradis, niet de grootste zangeres van gestalte, had haar nagels voor de gelegenheid fel rood gelakt, volledig assorti met haar lippen die ze met de kleur van de passie benadrukte.

In dat witte tegenlicht was er van dat rood niet veel te zien, maar toen ze haar lippen tuitte, dacht je: hier komt een kus aan. En die kwam er – heerlijk ondeugend – niet. Biolay deed er een schepje bovenop toen ie de gevoelige snaar van zijn viool aanstreek. Uitgepuurde sensualiteit noemen we dat, spanning maximaal opbouwen tot het net niet- moment. Dat moment waar soap-en serieliefhebbers van smullen. Ja, dat. Geen pyrotechniek te zien tijdens het concert, maar het weerhield de Française er niet van om vuurwerk te brengen, de gensters vlogen van het podium.

Folk, rock, funk, soul, pop, invloeden van wereldmuziek, zijn we nog iets vergeten? Paradis bracht het allemaal, toonde haar vele gezichten en bleef vooral geloofwaardig tijdens een optreden dat de band erg strak hield. Maar liefst negen songs hoorden we het eerste half uur. En ah ja, daar zat ook de hit Sunday Monday in. Een ware Aha Erlebnis was dat voor ons. Twintig jaar oud is dat nummer maar het klonk nog zo fris en Paradis, 40 ondertussen, zong het alsof ze nog een jonge twintiger was.

 “So let‘s get lust” menen we te horen in plaats van “So let‘s get lost”. Bij “Il y a” komt haar heerlijk diepe, zwoele doorrookte stem helemaal tot haar recht terwijl de song gekenmerkt wordt door de sound van de woodblock. Opener “Les espaces et les sentiments” bracht ze namelijk half in parlando (strofe) en hoog gezongen (in het refrein). Op het einde van “Il y a” speelt Paradis ook even op de duimpiano. Een funky “Natural high” gaat over in een uiterst verleidelijk “Pourtant”, met orgel en akoestische gitaar én Biolay op trombone. De volgspotter speelt het spel der verleiding prachtig mee, laat zijn volgspot uitdoven terwijl hij beetje bij beetje meer van het gezicht van Paradis in het donker zet. Zoals steeds, is timing erg cruciaal bij verleiding. De Fransen onderstrepen even dat ze in dat vak meesters zijn en blijven.

Na een stevig meegeklapt Sunday Monday, trekt Paradis haar goudkleurig vestje uit waardoor we haar latex topje zien. Tijd voor het stevigere werk van de rock uit “Tandem” en “L’incendie”. De elektrische gitaren komen veel meer tot hun recht. Paradis bespeelt de tamboerijn.

Wat is er nog zo ontegensprekelijk sexy aan Vanessa Paradis? Haar spleetje tussen haar voorste tanden ongetwijfeld. Maar ook die hese stem die af en toe heerlijk overslaat zoals in “Le Rempart”. De hand legt ze op haar hoofd. Vervolgens danst ze met zichzelf terwijl Biolay zingt of een vioolsolo laat horen.

Bij “Dis lui toi que je t’aime” slaat Vanessa’s stem iets te veel over. Ook zij beseft dat, grijpt even naar de keel en krijgt ze terug onder controle. Even zit ze ook naast de toon bij “La chanson des vieux cons”, maar ook hier herstelt ze zich. Vocaal was het optreden dus niet vlekkeloos. Dat laatste nummer vinden we trouwens maar niets, de rijmvorm in de strofes werkt ons danig op de zenuwen. Ja, we weten ondertussen dat chiens, rien, bien, humain, frein, juin, s’éteint, éreinte, crainte, feinte, grimpe, déteint, dessin en fusain met elkaar rijmen in een erg lange eerste strofe …

Twee keer, vervolgens een keer klappen we mee tijdens “Mi amor” en dan volgt die doorbraakhit Joe le taxi, uit 1987 alweer, in een zwoel salsajasje dat eindigt met de klanken van de steel drums die uit een synthesizer worden getoverd.

Speels speelt Vanessa Paradis met haar rok als schimmenspel achter een van de wanden net voor ze haar tweede bisronde begint met een erg goed onthaald “Divine idylle”. Na een uur en veertig minuten neemt ze afscheid van Brussel op de tonen van “Tu vois c’que j’vois”. Wie dacht in Nederlandstalig België dat de moeder van een dochter en een zoontje van Johnny Depp op muzikaal vlak nog weinig betekent, mag dus zijn mening alvast herzien. In Frankrijk haalde Love Songs de top van de hitparade, in Franstalig België een knappe tweede plek. En live is ze samen met haar band nog steeds top.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro Love Song
2. Les espaces et les sentiments
3. Il y a
4. Natural high
5. Pourtant
6. Tu pars comme on revient
7. Sunday Monday
8. Tandem
9. L’incendie
10. Le rempart
11. Que fait la vie
12. Commando
13. Mi amor
14. Joe le taxi
15. Dis lui toi que je t’aime
16. Les eaux de mars
17. Station 4 septembre
18. La chanson des vieux cons
19. Love song

 Bis 1:

1. Les roses roses
2. Marilyn et John

Bis 2:  

1. Divine idylle
2. Tu vois c’que j’vois