Recensie Daan

Crocooning dat is dé trend van het najaar. Jongeren op zoek naar authenticiteit, naar iets dat echt is, naar iets unieks. Geen muts uit een winkelketen. Neen, wie hip is haakt, naait, breit en knutselt opnieuw zelf thuis en op de tram. Parallel met de interesse in wat er doorgaat in megaconcertzalen – die weliswaar moeilijker vullen dezer dagen omdat binnen geraken behoorlijk wat kost - trekken clubs en schouwburgen meer dan ooit een publiek aan dat op zoek wil naar iets anders, iets extra. Een publiek dat voor prijs-kwaliteit gaat en kiest voor de meerwaarde: die van authenticiteit en gezelligheid voor, tijdens en na het concert. Jonge, hippe fans die er alvast zo over dachten, kwamen uit bij de Roma en het uitmuntende concert van Daan. Met 1900 fans was de zaal in Borgerhout tot de nok gevuld.

Een toegestopte programmabrochure doet ons eraan herinneren dat we Daan dit voorjaar al zagen in de Arenberg. Slechts in beperkte mate zou het concert vergelijkbaar zijn met wat Daan en zijn band in de Roma deden. Het toont vooral dat een review niet meer is dan een momentopname, goed voor instant consumptie en niet meer dan dat. Want Daan en zijn band speelden het ganse optreden begeleid door cello, gitaren, piano, vibrafoon, percussie, kokosnoten, buisklokken, trompet en bugel wat niet zo was in de Arenberg, daar wonnen de beats het in de bissen. Plus: de setlist was langer in de Roma en vooral het filmische aspect viel deze keer op. Daan als Gainsbourg, Daan als Johnny Cash, Daan als Lee Marvin, Daan als Daan, kortom Daan in verschillende geDaantes die hem allemaal erg goed afgingen.

Lag Le Franc Belge in het voorjaar nog vers in het gehoor, dan sprongen andere songs er voor ons deze keer uit. La Crise bijvoorbeeld werkte met repetitieve cellopartij aanstekelijk. Dan al lieten Stuyven, Lasoen, Assy, Burton, Swinnen en Hermans horen welke dynamiek ze met hun zessen konden creëren. Mocht het woord episch nog niet bestaan hebben, Daan zou het hebben uitgevonden bij “Drama”. De zes brengen een rijk klankpalet, de sound klinkt vol, de crescendo verlangt naar meer.  In La Vraie Décadence laat Jeroen Swinnen een stukje repetitieve piano horen, de bekende melodie uit The Excorcist.

Ronduit extatisch reageert het publiek bij een zuiver instrumentale, eigenlijk puur klassieke versie van Housewife. Stuyven en Swinnen spelen quatre mains, Isolde Lasoen betokkelt de vibrafoon,    Assy speelt pizzicato op de cello terwijl de hamer op de buisklokken het geheel een plechtstatig karakter bezorgt, een die de grandeur van het nummer onderstreept. “You make me drink … water” grapt Daan nadien, waarbij hij even knipoogt naar de door allerhande media opgeklopte fait divers van afgelopen festivalzomer.

Daan klonk zelden zo goed als ie in de Roma klonk. Met Wand‘rin‘ Star van Lee Marvin, dat in maart 1970 Let it Be van the Beatles van de eerste plek kon houden in de hitlijst van het Verenigd Koninkrijk, sloot ie aan bij Icon waar de geest van Johnny Cash in zit.  Daan en zijn band gaven een gloed van warmte, een knappe volle sound aan het publiek. Het ideale zelf gebreide dekentje kortom om op de schoot te leggen. Alleen was dat niet makkelijk om doen tijdens een concert waar het grootste deel van het publiek rechtstond.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Parfaits mensonges
2. Mes États Unis
3. La Crise
4. Wifebeater
5. Ma vendeuse
6. Fireproof
7. Drama
8. La vraie décadence
9. Housewife
10. The Gates
11. The Sicilian Clan
12. Exes
13. Swedish Designer Drugs
14. Mélodies paroles
15. Icon
16. Everglades
17. Irrelevant

Bis:

1. Protocol
2. Victory
3. The player
4. Wand‘rin‘ Star