Recensie Dimitri Vegas and Like Mike

2013 is het jaar dat hét oudejaarsfeestje van het jaar tien dagen vroeger plaatsvond. Dimitri Vegas and Like Mike zijn sinds dit jaar de op 5 na beste dj’s volgens DJ Mag Top 100. De broers toonden in een larger than life-setting aan zo’n 31 000 feestlustigen over twee dagen verspreid dat die zesde stek een veel te bescheiden positie is. Met het legendarisch feestje dat ze in het Sportpaleis gaven, ligt een plek in de top 5 als beste dj’s meer dan ooit in het bereik.

ID&T zou ID&T niet zijn, mocht de party niet van begin tot einde straf opgebouwd zijn en tot in de details uitgewerkt en verzorgd. Wie de live stream zag, merkte door shots die de zaal in vogelperspectief in beeld bracht, dat de witte lampen zo opgesteld waren dat je er de vlinder, het logo van Tomorrowland in zag. Achter de broers zagen we een ledscherm dat quasi de volledige breedte van het Sportpaleis besloeg en er waren verder nog verschillende zuilen. Aan showelementen verder geen gebrek: de dance liefhebbers kregen een witte buis met strook lampjes in die mee voor de sfeer en belichting zorgden. Verder was er confetti, veel confetti, klopten de C02-jets overuren en  tekenden Dewico én Pyrofoor voor (metershoge) vlammen op het podium. Of om het met dé quote van 2013 en tevens understatement te zeggen: het was gene kattenpis wat we visueel voorgeschoteld kregen.

Wolfpack mocht de feestelijkheden op gang trekken, maar het publiek moest nog wat acclimatiseren. Pas rond achten kwam er sfeer in de kuip. We noteren dat de dj vooral scoorde door “Apollo” van de beste dj van dit moment – dat is Hardwell - te laten horen. “We are the lucky ones. We are, We are” zong iedereen luidkeels mee. Jawel, de tent was al maanden sold out. De song kwam er op het juiste moment. Rondom je voelde je de extase van “yes, we zijn er bij.” Naast ons stonden twee girls die de aandacht van verschillende kerels kregen, tot zelfs enkele rijen voor ons. Toegegeven, ons rechter buurmeisje, we dopen ze gemakkelijkheidshalve Tamara voor de gelegenheid, zag er erg goed uit. Haar aubergine losse shirt zonder mouwen toonde aan de zijkanten dat ze een zwarte bh droeg. Op haar linkerzij stond onder die bh een tekst in het klein getatoeëerd. Veel te klein voor een bijziende man om te kunnen lezen. Ideale openingszin in dat geval, denken we. Vragen wat er daar staat, waarom het daar staat om meteen interesse te tonen in haar persoonlijkheid. Maar we doen het niet, want wij spelen de rol van de ongeïnteresseerde man en hullen ons in een waas van mysterie. Vrouwen houden van mysterie.

Eén blonde god waagde al zijn kans bij haar andere vriendin met veel te smal wit hemdje aan en al even indrukwekkende decolleté. Hij gaf haar al meteen een veel te onsubtiele indruk waarbij ze hem koudweg met “Goe bezig!” wandelen stuurde. Het was duidelijk, dit gezelschap was er om mooi te wezen, om zich als prooi te gedragen maar alvast niet om toe te happen. Toch niet vanavond.

Ondertussen bleef Tamara toch maar mooi naast ons staan, checkte nog even met haar vriendin wat het beste zou zijn, haar in een staartje zodat ze er door met haar hoofd te draaien een helikopterschroef van kon maken, of toch maar los. Fun hadden ze, zekerheid rond looks, tja daar ontbreekt het wel eens vaker aan bij vrouwen. Ook nu weer was het van dat.  Dus werd het het ganse feestje lang afwisselen, het haar dan weer los, dan weer in een staart, dan weer de hand in het haar die het haar bij elkaar hield. Niet kiezen, is ook een keuze.

De nummer zeven in dj land Nicky Romero was ondertussen aan zijn set begonnen met onder andere Nirvana’s “Smells like teen spirit”. “Dancing in the dark” bleek de ideale plaat voor Tamara om alvast subtiel twerken uit te proberen. Niet te expliciet dus, maar wel met de kont draaien. Hadden we al gezegd dat ze de ideale heupen had voor het betere twerk- én belly dance werk? “I need your love” dachten de haantjes rondom ons Calvin Harrisgewijs over haar. Toen vervolgens ook nog Avicii’s “I could be the one” door de speakers schalde, nam het zelfvertrouwen bij de heren toe, kwamen ze in haar en onze richting, en bleven op de stoelen voor ons staan, zodat we zelf gedwongen werden om de rest van de avond op twee stoelen te staan. Stabiel is het niet, dat kunnen we u garanderen. Meermaals dreigden we een rij achter ons vlak tegen de grond te gaan, maar dat gold ook voor Tamara. Ondertussen was er een band tussen ons ontstaan. Zo’n band van als we dreigen te vallen, zorgt de ene ervoor dat de ander niet valt. En als we vallen, rapen we elkaar op. Vergelijk het met je voor het eerst op glad ijs van de ijspiste te begeven dus. Onwennig, onzeker, volkomen onstabiel maar wel spannend.

Mooi was Romero’s eerbetoon aan de pas overleden Nederlandse dj Paul Bäumer (van Bingo Players). Hij draaide  “Get Up (Rattle)”. Daarna passeerden nog Icona Pops “I love it”, Bruno Mars’ “Locked out of heaven”, “Leave the world behind” van SHM en – eerder voorspelbaar – het eigen “Like Home” als afsluiter. Bruno Mars en Icona Pop bleken trouwens later ook de lievelingen van Dimitri Vegas and Like Mike.

De broers Thivaios begonnen eraan met “Mammoth” en “Smash the fucking house intro”. “Generation X” – waar wij toe behoren - verwees al meteen naar onze jeugd, met enkele zinnen uit “Pass the Dutchie” van Musical Youth in verwerkt.”Tonight we are bringing home the madness” klonk het bij het dj duo en de twee hielden woord. Waanzin is het beste adjectief dat het feestje het best omschrijft. Later scandeerden ze “We come all the way from Tomorrowland” voor ze “Find tomorrow” lieten horen. U hoeft niet te twijfelen dat een van de doelstellingen van de live stream mee de hype rond de broers én het festival, dat eigenlijk de enige wereldspeler is in ons land, in stand houden, was. Daarin is ID&T met allergrootste onderscheiding in geslaagd.

Aftellen van 10 tot 2 en “Are you ready” schreeuwen zoals Hardwell het alleen kan op de beats van “Countdown”, ja het aftellen naar het nieuwe jaar leek dichterbij dan het was terwijl een blonde kerel met glazige ogen – we dopen hem Jimmy - Rihannagewijs “Where have you been all of my life” dacht over Tamara. Of dat nog niet genoeg was, putte hij opnieuw moed toen Tiësto’s “Love comes again” te horen was. Maar opnieuw deed Tamara dat ze niet thuis was. Op “More” van Laidback Luke & Dimitri Vegas & Like Mike vragen de dj’s ons om onze t shirts uit te doen. Heel wat kerels doen dat. Maar gek genoeg twijfelt Tamara. Ze blijft fascineren. Uiteindelijk draait ze gedeeltelijk haar rug naar ons, en rolt het shirt tot aan de onderkant van de bh op zodat ze er een topje van maakt. Blote buik tonen, doet ze even, maar niet voor lang. Ontwaren we daar toch een zekere preutsheid, of spiegelt ze zich ondertussen aan haar linkerbuur, ondergetekende, die doodleuk nog met hemd én zwarte trui aan doet alsof het niet erg warm is in de zaal?

“If I lose myself” blijft een anthem van jewelste dat iedereen uit volle borst meekeelt. Op het middenplein zien we enkele bordjes “Vind ik leuk” en “#6”. “Paradise” van Coldplay, “Eat sleep rave repeat”, “We are your friends” op de beat van “We will rock you” en een georkestreerde Mexican Wave missen hun doel niet. Ondertussen heeft bijna iedereen die in beeld komt een witte tube met lichtjes in gekregen om mee te zwaaien. De dj’s nemen een foto van zich met het publiek op de achtergrond net na die ge-wel-dige schijf “One more time” van Daft Punk. “I need a miracle” horen we aan het einde van de eerste set. “Ze zullen een mirakel kunnen gebruiken om nog over die publiekssfeer te gaan in de tweede set” denken we.

Maar kijk met Armin Van Buurens “This is what it feels like”, nog zo’n anthem, en “Wake me up” schitterend gemixt met de start van “Don’t you worry child” van SHM trouwens, maken Dimitri Vegas and Like Mike het opnieuw waar. Twolouds “Traffic” houdt het tempo erin terwijl iedereen de smartphone bovenhaalt bij “Jaguar” van Dimitri Vegas and Like Mike. De fel witte lampjes van de camera’s op de mobieltjes geven net dat extraatje meer dat de witte tubes (die lang niet overal  of mooi verspreid uitgedeeld waren over de ganse zaal) niet konden tevoorschijn toveren: een witte sterrenhemel links, rechts, achteraan, op de balkons en op het middenplein. De Belgische driekleur zien we op het grote scherm terwijl de vlag ook op de dj tafel gezwaaid wordt op de tonen van “Destruction”. Of we daar een politiek statement van de broers in moeten zien, laten we in het midden.

Daarna volgt nog een grandioze moshpit waarbij iedereen loos gaat op het middenplein terwijl de mash up van het eigen “Madness” en Icona Pops “I love it” alweer eentje is om in te kaderen. Om een idee te geven hoe de madness eraan toe ging op de tribune kant Merksem waar wij stonden, wel, een kerel begon er te crowdsurfen. Nog nooit meegemaakt, een crowdsurfer op de tribunes. Waanzin. Hurken met zijn allen en tegelijkertijd rechtspringen, ook dat kwam er uiteraard aan te pas. Jimmy, de blonde kerel met glazige ogen weet u wel, mag even de arm om de schouder doen van Tamara, en familiair met haar wezen. We zien hem groot worden en zijn zelfzekerheid toenemen. Tamara doet ondertussen teken aan een licht gebruinde kerel wiens biceps 4 keer zo breed is als de onze, dat het OK is. Even deed ze hem geloven in iets dat er uiteindelijk niet zou komen. Toen “This Is The End” van The Doors klonk, was ze met vriendinnen en vrienden, Tamara maakte deel uit van een groep, al lang vertrokken. De extra encore “Mammoth” heeft ze zelfs niet eens meer gehoord. En Jimmy stond helemaal alleen, roerloos, blik op oneindig, helemaal van zijn melk voor zich uit te staren. Tamara bleek een bitch.  

Bringing Home the Madness***** werd een straf en memorabel feestje dus. Een once in a lifetime experience. Maar of de heren die aan het vissen waren in de mooie vijver van het Sportpaleis maar zagen dat de vrouwelijke vis niet wou bijten daar ook zo over dachten, is twijfelachtig. Al hopen we voor Jimmy van wel. We noteren: volgende afspraak met Dimitri Vegas and Like Mike op Tomorrowland 2014. Met wat geluk is Tamara er dan ook. Kunt u haar daar onze ongezouten mening even over haar meegeven.

< Bert Hertogs >