Recensie Anne van Veen | Tegengif

Ze mag dan wel in het “familiebedrijf” zitten, toch timmert Anne van Veen stevig aan haar eigen weg en zoekt ze naar haar eigen richting. Deze voorstelling liet zich dan ook niet zomaar in een vakje stoppen. Het was geen kleinkunst, het waren niet echt luisterliedjes en het was ook geen mooi afgerond cabaretje. “Tegengif” combineerde poëzie, klassieke zang en rap. Het bevatte elementen van Spaanse flamenco, een vorm van pseudo-Duits en liedjes in het Engels en het Afrikaans.  We werden stil van ontroering bij “Mijn bed staat op straat” en konden lachen met “Resort”. Anne leverde dan ook een energieke en gevarieerde voorstelling af die maar één vlag heeft die de lading volledig kan dekken: 100% Anne van Veen.

Als een koene musketier, inclusief grote, rode veer op de hoed, kwam Anne van Veen het podium op om daar vrolijk over Poseidon en Don Quijote te zingen. Maar we hadden ons blijkbaar vergist: ze speelde de Gelaarsde Kat. En dat het geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken, mochten we in het verdere verloop van de voorstelling meermaals ontdekken. 

De voorstelling “Tegengif” kende niet echt een rode draad. Het werd een allegaartje van gedachten, gevoelens en verlangens die in de meest uiteenlopende stijlen werden geuit. Het leek wel alsof we even voor een goed uurtje mee mochten kruipen in de warboel en de chaos die zich soms in het hoofd af kan spelen.  We werden meegenomen op een rollercoaster van gevoelens om uiteindelijk te eindigen met de existentiële vraag: “Anne, waar ben je nou?” 

 Dit laatste nummer werd trouwens in rap-vorm gebracht. Anne leek  qua bewegingen rechtstreeks weggeplukt uit de Bronx en haar taal paste perfect in de achterwijken van de Bijlmer. De beat op de omgekeerde metserston werkte zo aanstekelijk dat we onze benen niet stil konden houden.   Marnix Dorrestein gebruikte deze onconventionele trom trouwens wel vaker in deze voorstelling. Het leverde een verrassend diepe klank op die stevig binnenkwam. In de live-versie van “1 2 3 “ vormde het een soort van hartslag die weerklonk terwijl Anne van Veen met plastische beelden zong hoe haar hart aan de grond zat. Niet meteen het meest opbeurende lied, maar wel een goed nummer. 

Anne van Veen bewees overigens doorheen de hele voorstelling dat ze het spelen met taal en het werken met beelden aardig onder de knie had. Wanneer ze zich afvroeg of wij als mensen genetisch voorbestemd zijn om de weg te gaan die we bewandelen, mondde dat uit in de zachte start van “In mijn armen”. De zang bleef stil en beheerst toen toetsenist Jasper Slijderink geleidelijk aan mee kwam aanzetten met een tragische ondertoon. Anne van Veen wist ons met haar tekst en zang zo te raken dat we het gevoel kregen alsof we mee aan het ziekenhuisbed stonden. We hoorden hoe ook de rest van het publiek er stil van  werd. Dit nummer had duidelijk een gevoelige snaar weten te raken. 

“Leger levenlozen” leek wel poëzie op muziek met zinnen als: “De cirkel van hun leven is standvastig in haar vlucht. De schrale wind die snijdt hun allerlaatste zucht.” De synthesizer van Jasper zorgde voor een depressieve ondertoon die af en toe werd doorbroken door de gitaar van Marnix. De zang was parlando, behalve tijdens het refrein: dan mocht het net iets vrolijker. Opnieuw een raar, maar wel knap nummer. 

En zo kenmerkte “Tegengif” van Anne van Veen zich vooral door een grote dosis eigenzinnigheid, een persoonlijke en kritische kijk op de wereld en vooral heel veel energie die ze uitstraalde. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Knopje
2. De beurs op
3. Zozomer
4. Nostalgie
5. Snake
6. Resort
7. Klopdisselboom
8. 1 2 3
9. Ik loop
10. Leger levenlozen
11. De gek
12. In mijn armen
13. Mijn bed staat op straat
14. Simmen
15. Duitsland
16. Profesora
17. Waar ben je nou