Recensie Intergalactic Lovers

Hoe haal je de bezieling, de eigen sound uit een band en wissel je het in voor een ‘so called’ internationaler geluid dat de ziel en de doorleving van songs afvlakt? Het antwoord toonde Intergalactic Lovers in de AB Box. Wanneer alle bandleden een voor een het podium verlaten tijdens “The fall” klapt het publiek een ritme in de handen wanneer bassist Raf De Mey als laatste de song neerlegt.  Het gevolg: tijdens de laatste toegift “Drive” mag die laatste opnieuw het muzikale laken naar zich toetrekken en klapt het publiek opnieuw in de handen.  Daardoor haalt het publiek net het straffe van die song, de opgebouwde spanningsboog volledig neer. Of hoe Intergalactic Lovers meer pop geworden is dan een band voor een meerwaardezoeker.

Als Intergalactic Lovers al een nummer erg goed bracht, een song die van begin tot einde goed zat met Lara Chedraoui als perfecte performer dan was het nochtans die laatste “Drive” wel. Zwoel, in half parlando bracht de frontvrouw “Kiss me. Undress me.“ halfweg de song.  Chedraoui was in haar nopjes in de Ancienne Belgique. Wat gegiechel tussendoor “Ik heb een foutje gemaakt!” omdat ze “Islands” al aankondigde terwijl “Sleep” nog moest ingezet worden, verrieden dat de frontvrouw best wel zenuwachtig was.  Ook haar “Is er een pauze?” waarbij ze even in een grapje trapte van de band voor “Bruises” is redelijk gênant. 

Drie jaar was het geleden dat hun debuut uit kwam: “Greetings and salutations” en een tijdje was het dan ook stil rond de groep.  Ondertussen heeft de zangeres zich gesneden in haar hand, is er een pees geraakt, waardoor ze niet meer gitaar kan spelen. Plots heeft ze de handen vrij dus. En met die handen vangt ze behoorlijk wat aan, iets te veel naar onze zin. Luchtdrummen bijvoorbeeld doet ze bij opener “Lost message” en vaak danst ze, niet zelden kiest ze voor een kippendansje, iets dat vergelijkbaar met u weet wel de tweede beweging van de Vogeltjesdans. Vreemd, erg vreemd in combinatie met hun teksten. 

De opener gaat meteen over in “Northern road” waarop een “Goeieavond AB. Dat was het.” als grapje volgt. We fronsen onze wenkbrauwen. De synthesizerakkoorden uit “Shewolf” komen uit een doosje net zoals de “toedoedoe” uit “Fade away”.  Een plat geproduceerd arrangement horen we. Intergalactic Lovers klinkt dus coherenter, en voller qua sound dan ooit. Live is het kwartet trouwens uitgebreid tot vijf (Philip Weies die u van MannGold en Go March onder andere kan kennen, vult nu als gitarist mee aan), maar net door die compacte sound, missen we het bredere spectrum waar Intergalactic Lovers aanvankelijk voor tekende.  Ook de bezieling, de inleving in de songs ontbreekt te sterk alsof Intergalactic Lovers plots een verzameling goede sessiemuzikanten is, maar het totaalplaatje ontbreekt. 

Twee nummers stijgen tijdens de set boven zich uit, dat zijn het oude “Howl” en het nieuwe “Obstinate heart”, ook hier weer door een lekkere baspartij van Raf De Mey maar ook door de hoge “oehoe”- sfeerzetting van de frontvrouw.  “Someday” mag Maarten Huygens dan wel voorzien van de huilende klank van zijn lapsteel, toch schrijven we “Waar is de ziel? Dit klinkt vlak.” in onze notities over het totaalpakket. 

Het blijkt uiteindelijk ook de slotconclusie van het concert te worden. In de Ancienne Belgique gingen we op zoek naar het antwoord waarom we steeds bij elke luisterbeurt van het nieuwe “Little heavy burdens” de plaat halfweg willen afzetten omdat we ergens door geïrriteerd geraken.  Is het de vlakkere - naar onze zin te coherente - sound, het vocaal minder melodie maken door Chedraoui, het gitaarwerk dat te veel op het eerste plan komt, … ? We zijn er nog niet helemaal uit. Maar een deel van het antwoord lijken we op zijn minst al gevonden te hebben in de AB. 

< Bert Hertogs > 

De setlist:

1. Lost message
2. Northern road
3. Shewolf
4. Someday
5. Sleep
6. Islands
7. Fade away
8. War
9. Obstinate heart
10. Distance
11. Howl
12. Bruises
13. No regrets
14. Great evader 

Bis 1:

1. Delay
2. The fall
   
   

Bis 2:

1. Drive