Recensie Nana Mouskouri

Nana Mouskouri nadert stilaan de gezegende leeftijd van 80 jaar. De Griekse zangeres zag hierin een ideale reden om terug te keren op haar beslissing uit 2007 om met pensioen te gaan. Na bijna exact 25 jaar stond ze met haar  “Happy Birthday Tour” opnieuw op de planken in Borgerhout.  In een uitverkochte Roma bracht ze een selectie liedjes uit haar rijke carrière. “Try to remember”, “Quand tu chantes”, “The white rose of Athens” en “Only love” mochten uiteraard niet ontbreken. En ook al kraakte haar stem toch af en toe een beetje, ze klonk nog erg goed voor haar leeftijd. Ze bleef mooi op toon en bewees geregeld dat ze nog altijd haar hoge noten kan halen. Toen ze bij de toegiften ook nog eens in het Nederlands “De kleinste” bracht, bleef ons slechts één gedachte: respect.

Het concert begon met een filmpje over Nana Mouskouri dat begeleid werd door typisch Griekse muziek. We zagen beelden uit de concerten en optredens van de jaren ’60 tot nu, afgewisseld met privébeelden en fragmenten over haar werk als UNICEF-ambassadrice. De enige twee constanten in al die jaren waren: het kapsel en … die typische bril met zwart montuur. 

Nana zelf opende in het Grieks met “Tora pou pas stin Xenitia”. De muziek klonk zacht en de stem hoog en breekbaar. Het geheel liet een weemoedige nasmaak achter die gelukkig verdween toen ze haar publiek in het Nederlands toesprak. “Dank u wel. Dames en heren, goedenavond.”  Nana Mouskouri sprak haar fans  heel liefdevol toe. Ze had verschillende keren tijdens het concert een moment waarop ze iemand in de zaal herkende en hen ook toesprak. Ze had iets weg van een lieve, oude grootmoeder die terugkeerde voor een groots familiefeest en tussendoor nog wat gouden raad meegaf. 

Zo vertelde ze dat iedereen liefde en vrede nodig heeft en dat muziek een belangrijk middel voor haar was om die aan de mensen over te brengen. De pianist zette stilletjes “Try to remember” in en het publiek werd getrakteerd op een erg slome, maar tedere uitvoering. Het tergend trage tempo van de liedjes was trouwens een terugkerend fenomeen tijdens dit optreden. We hadden geen echt flitsend optreden verwacht, maar wanneer ze “Amapola” nog langzamer zouden gebracht hebben, zouden de muzikanten stil gevallen zijn. Nu werd het een lange, romantische super slow. 

Nana Mouskouri kwam eigenlijk pas echt los wanneer ze in haar eigen taal ging zingen. “Koris filin” startte met heel wat droefheid, maar bloeide open tot een vrolijk nummer met een vrij opzwepende melodie. Nana kwam los van haar microstatief en ging op in de muziek. En toen we tegen het einde van het optreden de eerste tonen van “Ta pedia tou Pirea” hoorden, voelden we de Griekse warmte door de zaal trekken. De hoofdjes gingen heen en weer op de tonen van deze Zuiderse melodie en Nana nam samen met haar dochter de zang voor haar rekening. Het klonk best romantisch en deed verlangen naar een zomerse zonsondergang op een Grieks terras met uitzicht op de Middellandse Zee. 

Nana Mouskouri had voor deze “Happy Birthday Tour” haar dochter Lénou Petsilas meegebracht. Tijdens “My heart goes out for love”, “Happy girl” en “Alfonsina y el mar” mochten we vaststellen dat ze niet onaardig kon zingen. Ze mocht naar onze mening wel wat meer kracht in de stem hebben, toch klonk ze best aangenaam en ze zag er ook nog eens goed uit. Alleen de duetten met haar moeder waren geen onverdeeld succes. Om een of andere reden klonken die twee stemmen samen niet erg optimaal. Ze combineerden niet echt tot één mooie klank. Ook de synchronisatie tussen moeder en dochter verliep niet altijd even vlot. Zo bleven we bij “Adieu Angélina” en “Odos oneiron” vocaal erg op onze honger zitten. 

Gelukkig was er de heerlijke cover van “Love is a losing game”. Nana Mouskouri vertelde dat ze in haar leven muzikaal beïnvloed was geweest door haar voorgangers: Frank Sinatra, Harry Belafonte, Marlène Dietrich, Ella Fitzgerald, Edith Piaf, Jacques Brel en vele anderen. Maar de toekomst is aan de jongere generatie. Ze drukte daarbij haar bewondering uit voor de helaas te vroeg overleden Whitney Houston en Amy Winehouse. Als eerbetoon aan deze laatste bracht ze “Love is a losing game”. Het podium werd gehuld in warme kleuren en de piano speelde een jazzy uitvoering van de melodie. Het tempo lag laag, maar Nana Mouskouri bracht het lied met erg veel respect en gevoel. De solo van de sopraansax leverde nog een sexy toets aan het geheel. Toen Nana op het einde van het nummer afsloot met enkele zuivere, hoge noten, konden we alleen maar vaststellen dat deze grootmoeder nog altijd heel wat te bieden had. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Tora pou pas stin Xenitia
2. Try to remember
3. La vie, l’amour, la mort
4. Both sides now
5. Only love
6. Koris filin
7. Love is a losing game
8. Adieu Angélina
9. My heart goes out for love
10. Happy girl
11. Alfonsina y el mar
12. Odos oneiron
13. Amapola
14. Smoke gets in your eyes
15. Schau mich bitte nicht so an
16. Les feuilles mortes
17. Les parapluies de Cherbourg
18. The summer knows
19. Somewhere over the rainbow 

Bis:

1. De kleinste
2. La  paloma
3. Guantanamera
4. Guten Morgen Sonnenschein /Canta canta a mi gente/Quand tu chantes
5. Ta pedia tou Pirea
6. Weisse Rosen aus Athen/ Roses blanches de Corfou /The white rose of Athens