Recensie Hooverphonic | Reflection Tour

Hooverphonic vond zichzelf opnieuw uit in het Koninklijk Circus. Alles maar dan ook alles klopte van begin tot einde. De vintage setting recht uit de Kringloopwinkel: tapijt, een zetel, 3 houten meubelstukken waaronder één kast met tl lampen verwerkt in de schappen, enkele oude luidsprekers, goudkleurige bureaulampen die naar enkele muzikanten gericht zijn voor een extra lichteffect, een tiental ronde hanglampen met blauw doorschijnende kap erover en dat in een venue die van de negentiende eeuw dateert en erg veel houtwerk (inclusief de zitjes) aan de binnenkant heeft. Zelfs een tv addict van een commercieel televisiestation die zijn zetel niet uit komt, ziet daar de meerwaarde van. “Er is iets met deze zaal. Er hangt magie. Ik heb hier alleen nog maar geweldige concerten gezien” zegt Callier die meegeeft dat het concert van zijn band vlotjes ook in dat rijtje mocht passen. Zo’n statement voelt wat aan als erg goeie seks gehad hebben, waarna meteen je sekspartner om de bevestiging vraagt dat het écht wel “top” was. Dat werkt werkelijk zo dodelijk op de sfeer, en breekt de magie in geen tijd. Maar zo’n opmerking, hoe ongelukkig ook, is Alex Callier ook ten voeten uit ...

Live staan Raymond Geerts (elektrische gitaar), Noémie Wolfs (zang) en Alex Callier (bas) met drummer Arnout Hellofs, toetsenist David Poltrock, gitarist en backing Joey Brocken, en toetsenist/gitarist/backing Tom Tritsmans op het podium tijdens deze sold out Reflection Tour. Hun jongste plaat heeft opnieuw platina gehaald wat in deze tijden verre van evident is welke perceptie een artiest met artiestennaam die een anagram van het woord Maestro vormt ook mag creëren.

Brocken mocht het voorprogramma voor zijn rekening nemen. Aandoenlijk om zien is het om Noémie Wolfs aan de lichttafel te zien zitten terwijl ze volop meegaat in “Love is lazy”. Ze laat de handen in de lucht, wiegt ermee op het ritme van de song, zingt het nummer mee én zit ook even luchtgitaar te spelen. Hoe schoon is dat niet om te supporteren voor je eigen support! Los daarvan reed Brocken echter geen parcours zonder brokken te maken. Links en rechts zat ie behoorlijk naast de toon. De man leek dan ook erg onder de indruk van de omstandigheden. Geef die man de extra vlieguren die hij nodig heeft.

Iets na negen komt Raymond Geerts als eerste op. Tikkeltje nonchalant. Met een “air” en een flair tegelijkertijd. Doet zijn vest uit, hangt die aan de kapstok – jawel er staat een vintage kapstok op het podium – en zet zijn partij op elektrische gitaar in. Een na een komt er een muzikant binnengesijpeld in deze living, voegt de klank van zijn instrument toe. Een golvende, herhalende beweging horen we. Het zou het perfecte klankbedje kunnen zijn van eender welk radioprogramma, afwisselend, maar ook repetitief. Dat de song, wanneer Wolfs aan de zangpartij begint “Boomerang” heet, mag dan ook geen toeval zijn. Via de drums van Hellofs gaat het in één beweging over in “Expedition impossible”.  Het mag duidelijk zijn, de band staat scherp, Callier en co houden het strak, zéér strak. In die mate zelfs dat we het zelfs jammer vinden dat de band zijn tijd niet neemt om de noten van “Gravity” te laten uitsterven maar afkappen. Geen minutenlange solo egotrip dus voor een muzikant van Hooverphonic. 3 à 4 minuten krijgt elke song ongeveer.

Een Franstalig koppel naast ons doopt hun zitjes om tot “love Seats” tijdens een fraai “Ether” dat Poltrock begeleidt op piano. Verderop trekt Hellofs op drums het nummer crescendogewijs op.  Filmisch is de aanpak van “Single Malt”, op karakter gebracht door die typische elektrische gitaar van Geerts die de sfeer oproept, het mysterieuze, van een oude misdaadfilm. Callier vertelt vervolgens dat Hooverphonic en het Koninklijk Circus een speciale band met elkaar hebben. 17 mei 2010 was de eerste date met Noémie Wolfs. Een aantal rockjournalisten waren er bij toen ze in de buurt een hapje aan het eten waren voor ze naar het concert van Richard Hawley trokken. Géén van de muziekjournalisten, ook niet de muziekchef van de Morgen, had zich vragen gesteld bij de aanwezigheid van Wolfs. Nog steeds vindt Callier dat erg amusant. Enkele maanden later kwam namelijk “The night before” uit.

Verder had ie begrepen dat “Est-ce que je peux vous introduire Arnout Hellofs” een dubbele betekenis heeft, wat pijnlijk uit kan vallen voor de drummer, waardoor ie het op “Est-ce que je peux vous présenter Arnout Hellofs” hield. Uitweiden deed ie verder nog over de bands die hij aan het werk zag in het Koninklijk Circus, zoals dat concert van “The Divine Comedy” wat tot inspiratie leidde om ook strijkers te gebruiken in songs van Hooverphonic. Terwijl zowat alle nummers van de band witte of blauwe belichting meekregen – “blauw ligt als kleur het dichtst bij Hooverphonic” zei Callier ons daar eerder al over in een interview – kleurt het podium opvallend rood tijdens “Mad about you”. Boosheid en rode kleur gaan nu eenmaal erg goed samen.

De afwezigheid van strijkers en koperblazers wordt trouwens handig opgevangen. Bij “Sometimes” zingen de mannen “papapa” als begeleiding. Simpel en eenvoudig. En toch krijgt het nummer ineens ook een compleet andere uitstraling, iets meer sixties in zich. Over de jaren ’60 blijkt het publiek bitter weinig te weten. Ray Davies doet hen geen belletje rinkelen hoewel hij de componist is van onder andere “Lola” én “This Strange effect”. Die laatste song covert Hooverphonic erg stijlvol.

Extatisch - geheel terecht trouwens – reageert het publiek op de complete sfeerzetting van “Eden” en “Jackie Cane” een magistraal duo. Het ene ingezet op akoestische gitaar en gekarakteriseerd met “oehoe” gezang, het andere retestrak gebracht. “Anger Never Dies a cartonné en Italie” laat de bezieler weten terwijl we net een uur concert achter de rug hebben. 15 songs op een uur tijd, het minste wat je kan zeggen is dat er vaart in het optreden zat. Wolfs horen we tijdens het concert meerdere keren hijgen of een kreetje slaken, zo eentje dat wat Greasesk aanvoelt. Onder andere in “One, two, three” voorzien van extra percussie op cowbells, “Sometimes” en “2 Wicky” slaat ze een “auw”-kreetje.

“Amalfi” heeft ondertussen de status van een anthem in eigen land. Op de piano akkoorden van Poltrock klapt het publiek moeiteloos mee, en ook de fans nemen maar al te graag op het einde de lyrics voor hun rekening waarna de volledige band terug overneemt. Laaiend enthousiast reageert het dan ook en “ohohoho” scandeert het luidkeels. “Vous êtes formidable” antwoordt Wolfs terwijl ze dat snel wil corrigeren omdat de song van Paul Van Haver ironisch bedoeld is, en zij het meent. Wolfs is dan ook een flapuit-type. Maar de knipoog naar die andere Belgische artiest die voor een vol Vorst Nationaal staat op hetzelfde moment, konden we erg smaken. Twee songs, enkel begeleid door Poltrock aan het klavier waren om in te kaderen: “The night before” en “Vinegar and Salt”, dat laatste was een verzoeknummer uit het publiek. Heerlijk was het toen Geerts, Tritsmans en Brocken gezellig op de sofa plaatsnamen tijdens dat laatste nummer, een flesje bier in de hand en wat aan het socializen met elkaar sloegen terwijl ze ook knikkend bevestigden dat Wolfs en Poltrock een gigantisch straffe versie aan het neerzetten waren.

“The winner takes it all” grapte Callier op het einde waarna Poltrock prompt de melodie van de ABBA-hit inzette. Met “het beste publiek vinden we altijd in Brussel. Er is hier een goeie Belgische mix” bedankte hij het publiek dat op zijn beurt zijn waardering toonde via een volledige staande ovatie. Elk detail klopte dan ook van begin tot eind en de link met hoe “Reflection” ontstaan en opgenomen is, in enkele woonkamers van fans in binnen-en buitenland, werd tevens onderstreept. Perfectionisme noemen ze dat. Bij Hooverphonic gaan ze daar trouwens erg ver in. Nog nooit in mijn 5,5 jarige carrière als muziekjournalist zag ik een gelamineerde setlist. U mag twee keer raden bij welke band ik dat voor het eerst zag …

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Boomerang
2. Expedition impossible
3. Devil kind of girl
4. One
5. Ether
6. Single malt
7. Gravity
8. Happiness
9. Wait for a while
10. Mad about you
11. Roadblock
12. Bad weather
13. Eden
14. Jackie Cane
15. Anger never dies
16. One two three
17. Amalfi

Bis 1:

1. The night before
2. Sometimes
3. This strange effect

Bis 2:

1. 2 Wicky
2. Vinegar and Salt (verzoeknummer)
3. Clouds