Recensie The Hickey Underworld - Manic Street Preachers - Peter Doherty - Lokerse Feesten

Met hun stevige rock was The Hickey Underworld een mooie opener voor een zeer sterke affiche op de Lokerse Feesten. Niet iedereen was even enthousiast over de Antwerpenaren die loeihard een strakke, misschien iets te snelle set brachten. Toch was Younes Faltakh wel gevat met zijn vraag aan het publiek of Pete wel al dan niet ging opdagen. Hij wenste iedereen alvast veel plezier met of zonder Pete. Dat The Manics ook nog na hun moesten spelen waren ze bijna al vergeten. Of misschien subtiel genegeerd want het soort rock dat The Manics brengen is niet erg te vergelijken. Sinds hun Rock Rally winst van 2006 hebben ze al een mooie basis fans bijeen gespeeld, misschien eerder door hun laatste single dan door hun live optredens... Het is dan ook voor velen even schrikken als je ze enkel kent van hun laatste erg platgedraaide single 'Future Words'.

Dat nog niet veel mensen The Manic Street Preachers vergeten zijn werd snel duidelijk door het aantal mensen die vooraan gingen staan. Door hun zopas uitgebracht plaat 'Journal for Plague Lovers' leken ze er wel erg veel zin in te hebben. Ook verrassend om te openen met 'Motorcycle Emptiness' een klassieker van 1992 alweer. Het maakte de mensen alvast heel nieuwsgierig naar nog meer tijdloze hits. Je voelde de jaren ‘90 al helemaal terugkomen door de één voor één perfect uitgevoerde nummers. Zelfs een rustig akoestisch nummer kon het publiek wel smaken, door dan nog eens te eindigen met 'If You Tolerate This' was dit een sterk optreden om niet snel te vergeten.
 
Het was half 12 en Peter Doherty moest nog op het podium komen. Sinds zijn solo debuut Grace/Wastelands lijkt de man zich wel stevig herpakt te hebben. Hij stond maar enkele minuten later dan gepland op post. Het leek wel een ander persoon klaar om met enkel akoestische gitaar, mondharmonica en een fles rode wijn het publiek te imponeren. Dat lukte wel erg aardig met enkele nummers van de laatste plaat, later gevolgd ook enkele nummers die dateren van The Libertines- en Babyshambles-periode. Van nog veel langer geleden was de cover van Neil Young "The Needle And The Damage Done" zowaar over drugs en wat dat wel allemaal niet kan verpesten. Erg grappig ook was het verzoek aan de menigte en al de mensen met drugs op zak, om eerst goed na te denken en zo beter de drugs aan hem of naar de geluidsman konden brengen. Neil Young schreef dit nummer in '71 nadat hij had gezien welke vernieling heroïne aanrichtte op zeer talentvolle mensen. Dat bij hem het talent nog niet volledig weggesmoord is nu wel duidelijk. Of Doherty ooit een even groot icoon wordt als Neil Young is wel zeer de vraag. Wij geloven allessinds meer in de kans dat hij effectief in november op dat veel te kleine podium in Trix staat.

< Robin Dua >