Recensie I am Hardwell

14 000 man zakte af naar het Sportpaleis om de huidige heerser onder de dj’s: Hardwell aan het werk te zien. Naar verluidt was zowat de helft van hen een noorderbuur, vooral uit de regio Breda waar de zesentwintigjarige Robbert van de Corput ook vandaan komt. Breda-Antwerpen ligt namelijk dichter dan Breda-Amsterdam waar I am Hardwell op 27 april vorig jaar in première ging. Half één was het toen Hardwell opkwam en als eerste “Everybody is in the place” op het publiek losliet. Aan visuele prikkels geen tekort: CO2 jets, metershoge vlammen, vuurwerk, visuals op de immense ledschermen, confetti (ook in hartvorm): het was er en werd al meteen op ons losgelaten. Visueel kende de show dus geen opbouw. Meteen van in het begin verschoot het al zijn kruit. De danslustigen en de sfeer surfte vooral op die effecten. Wanneer dat er niet was volgde wat Nederlanders een inkakmoment noemen, een dipje. Zo werd Hardwells set constant een steekvlamervaring: het publiek ging even compleet loos om seconden later totaal stil te vallen. Een zeer bizar tafereel. Nooit hield de Nederlander het grote publiek minutenlang aan een stuk in de vibe. Of hoe zijn passage op Tomorrowland vorig jaar heel wat meer indruk op ons maakte dan zijn drie uur durende set in het Sportpaleis.

Een wereldbol die inzoomt. De droom van een man. Een Nederlander. Dat we geen bezoekers zijn. Maar dat we deel uitmaken van zijn droom. Dat zien we al in de intro. Vuurwerk, confetti en C02-jets worden al meteen in werking gesteld. De fans klappen mee. Belgische vlaggen wapperen op het middenplein al zien we er ook van Nederland en andere landen. Antidote van SHM vs. Knife Party doet het jonge volkje alvast opspringen. Hardwells “Dare you” wordt een van de eerste anthems die de fans volmondig meezingen.  “Under Control” volgt na “Love comes again”, waarvan de lyrics mee op het scherm verschijnen. Groen én rood vuurwerk begeleiden de song. Metershoge vlammen zien we die de steekvlamsfeer volledig onderstrepen. Ook Bastille’s Pompeii scoort, maar het publiek is de song blijkbaar al snel beu. En ook daar valt de sfeer al na enkele seconden stil.

Niet alles verloopt vlekkeloos. Zo zien we in het begin van de set de schermen te vroeg de video weglaten met lyrics. En tijdens “Bad” van David Guetta verschijnt plots “Hey hey” op het middenste vierkant. Geen feestvierder die het wellicht gemerkt heeft wanneer het ruim tegen enen aangaat. Neen, zij vereeuwigen zichzelf graag in een selfie met Hardwell en het gigantische ledscherm op de achtergrond.

Voor ons is het wél een aangename vaststelling: Hardwell komt inderdaad zijn belofte van de persconferentie na en is live aan het draaien in het Antwerps Sportpaleis.  Hét anthem van het eerste uur is ongetwijfeld “If I lose myself”. Hartjes met duim en wijsvingers maken doet iedereen op synthbeats van “Show me love”. Niet veel later luidt het “1,2,3 Jump!” waar het publiek graag gehoor aan geeft.

Op het middenplein zien we een fan Bengaals vuurwerk afsteken wat de veiligheidsmensen in het Sportpaleis op de proef stelt. Het kan aan ons liggen, maar net dat soort vuurwerk associëren we met SOS of protest. Mocht de man dat laatste gevoel uitten, had ie geen ongelijk. Zeker in het eerste uur was Hardwell erg hard aan het zoeken wat er zou (kunnen) aanslaan in Antwerpen. Net op het moment dat ie klokslag een uur achter de draaitafel staat, vindt ie het een goed moment om collega’s Dimitri Vegas and Like Mike + Tomorrowland te eren. “teudeudeu” keelt het publiek stevig mee wanneer de Nederlander even “Ocarina” wegfadet. “What are you waiting for?” (Project T) sluit daarop naadloos aan.

Hardwell zet alle schuiven toe, wit zaallicht schijnt over het middenplein en de tribunes. Tijd voor de Nederlandse dj om de sfeer even te checken links, rechts, achteraan en op de tribunes. Of we klaar zijn voor wat Hardwell muziek? Check. Met Apollo (“We are the lucky ones”) lijkt iedereen in te stemmen. Een knappe overgang noteren we trouwens van Zedds “Clarity (feat. Foxes)” naar “Sweet Nothing” en “Raise your hands”.

Eén van de missers van de avond is Felix Cartals “Ready For Love” waar het publiek helemaal niet op reageert zelfs. Niemand is mee. Pijnlijk. Dimitri Vegas and Like Mike to the rescue! moet Hardwell gedacht hebben. Met “Mammoth” scoorde hij moeiteloos opnieuw. Dat anthem maakte veel goed.

In het laatste uur stak ie vervolgens klassiekers als Sweet Dreams, Smells like teen spirit, Eat, sleep, rave repeat én Kernkraft 400 van Zombie Nation. Na een herneming van Apollo (“We are the lucky ones”) dat opnieuw aanstekelijk werkt, dankt ie de organisatie van Summerfestival die het feestje mogelijk maakte. In het Nederlands dankt ie ook de fans en laat ie als laatste plaat The Opposites vs. Coone “Licht uit” op de meute los. Volgend feestje: Istanbul. Het zou ons sterk verbazen mocht hij daar ook zijn dj set eindigen met “Licht uit”.

Wij noteren dat ie op 19 en 26 juli solo én met Tiësto op Tomorrowland staat en er mag bewijzen dat ie een even strakke set als vorig jaar kan neerzetten. Dat deed ie jammer genoeg niet in het Sportpaleis. We zijn er dan ook van overtuigd dat de #1 DJ ons in Boom een poepie gaat laten ruiken in juli.

< Bert Hertogs >