Recensie Prince

Royaal putte hij uit zijn rijke catalogus: Prince, Hannah “Ford“ Welton, Ida Nielsen en Donna Grantis (samen 3rdeyegirl) in het Antwerps Sportpaleis. De jukebox draaide aan een gigantisch tempo. De eerste 85 minuten van een optreden zagen we zelden zo voorbij flitsen als tijdens deze show van Prince. Zéér vaak, iets te vaak naar onze zin, richtte hij de micro naar het publiek waardoor het concert een meezingfeest werd en de fans geen ongeringe rol toebedeeld kregen.  Na dat eerste anderhalf uur als entertainer, funky danser (inclusief heupen wiegen, en achterwerk draaien) toonde hij verder zijn veelzijdigheid, met een eerste bisronde die hij solo aan de synths afwerkte om daarna het compleet tegenovergestelde van de intimistische ballad te laten horen: de scheurende gitaren bij “Guitar” en “Plectrum Electrum” onder andere. Sommige fans raakten wellicht het noorden kwijt omdat Prince wel erg sterk de kaart van de rock trok tijdens het laatste uur.  “Play that funky music”, die cover van Wild Cherry, ademde uit wat velen dachten, en kwam dan ook net op tijd.

Het stond in de sterren geschreven dat Prince het spel met het zaallicht ging spelen. Klokslag half negen dooft het zaallicht, floept het vervolgens terug aan, gaat het plots weer uit om terug aan te gaan om dan zo’n anderhalf uur uit te blijven. Nadat het hits bleef regenen, lijkt het even dat het concert er op zit. Zelfs een geroutineerd journalist is dan even het noorden kwijt. Een snelle set van anderhalf uur? Dat is Prince helemaal niet, die gekend staat voor zijn lange concerten, die vlotjes de drie uur bereiken.  En ja hoor, wie bleef roepen om meer, kreeg meer, maar liefst 5 rondes aan toegiften die om kwart na elf finaal zouden eindigen. 2 uur en drie kwartier Prince. Meer dan dertig nummers.  Een vrijgevige Prince dus die het publiek waar voor zijn geld gaf.

“Let’s go crazy”, “Take me with u” en “Raspberry beret” rijgt ie in een beweging aan elkaar. Het lijkt wel een medley, maar de band speelt meer dan fragmentarisch. Het begin van een Prince concert, geeft altijd wat het gevoel alsof we meteen in de bissen terecht zijn gekomen en om de een of andere reden de opbouw naar dat hoogtepunt gemist hebben. Vaak hebben bands namelijk een aanloop nodig om tot de kern te komen, op op toerental te komen, op niveau ook. Prince niet. Rechtoe rechtaan vuurt ie de hits af. Bij “U got the look” slaakt ie de eerste kreetjes van de avond.  Terwijl we meezwaaien bij “Musicology” waarbij we artiesten als James Brown in sepia op de ledschermen zien, staat de man uit Minneapolis met zijn benen te zwengelen, en shaket ie zijn derrière. “Keep on moving like your momma told ya” klinkt het. Nadien kelen meer dan 19 000 fans “feel good” repetitief na en klappen we erg snel in de handen. “Tonight my name is Kiss” laat His Royal Badness weten terwijl ie in zijaanzicht met de heupen wiegt.  “When doves cry” klinkt ontzettend strak. Donna Grantis mag op elektrische gitaar voor het eerst soleren tijdens “Nasty girl”, een nummer dat ie voor Vanity 6 schreef.

“Antwerp do you wanna play with me?” luidt de vraag van de goedgemutste (ook letterlijk te interpreteren) man die straks 56 wordt. De vraag klinkt verleidelijk én dreigend tegelijkertijd. “Hot thing” heeft bleeps in zich, en neigt naar dance in dit arrangement.  Prince niet mee met zijn tijd? Wie dat dacht, krijgt alvast live lik op stuk. Bij “Controversy” valt ons op dat ie het hoge “Do I believe in God? Do I believe in me?” aanvankelijk erg laag zingt. Pas naar het einde zingt hij het wel hoog, en doet ie met zijn stem een fenomenale toonladder richting ongekende hoogtes. Dan al heeft het publiek op zijn vraag de smartphones bovengehaald om het Sportpaleis te verlichten. Wanneer Controversy in één beweging overgaat in de overbekende synthpartij van “1999” rolt een collectief gevoel van extase doorheen de Antwerpse concertzaal. Wie de milleniumovergang heeft meegemaakt, ziet plots beelden terugkomen. Voor “Little Red Corvette” laat ie de vrouwen “oooh” uitgillen terwijl de heren met lage stem “Honey you got to slow down” mogen zingen. Heerlijk rollenspel. Prince bewijst hier dat ie een entertainer pur sang is en erg veel artiesten en bands achter zich laat.

 “Nothing compares 2 U” dat ie voor een zijproject “The Family” schreef, maar wereldberoemd werd in de versie van Sinéad O’ Connor, brengt ie met een meer rocky sound, feilloos in kopstem, inclusief synthsolo.  We zijn 14 nummers ver en klokslag 1 uur in het concert. Met zijn bindtekst “This is the best night of your life. We can stay here all night. We have a lot of hits.” slaat ie de nagel op de kop. Later zal ie trouwens plagerig uit de hoek komen: “I love you Belgium but not like I love my guitar” klinkt het voor de gelegenheid in “Guitar” maar tijdens “Forever in my life” luidt het dan weer resoluut “Belgium you are my future, you are my life”. Aantrekken en afstoten noemen ze dat. Prince verleidt, zoveel mag duidelijk zijn.  

Strak regisseert hij de show, niet alleen naar zijn band, ook naar zijn technici. Dat blijkt nadat ie na enkele maten “Pop life” toch geen zin in dat nummer blijkt te hebben. Bij “I would die for u” draagt ie duidelijk de technici op om de “house lights” aan te doen. Prince klinkt erg luid, en wat dof in het Sportpaleis. Een keer fluiten de micro’s ook, tijdens “Sometimes it snows in April”.

Tijdens “Housequake” springt het publiek op en neer dat over gaat in een erg percussief “Alphabet Street” met een ronkende bassolo. “Excuse me, babe. I don‘t mean 2 be rude. But I guess tonight I‘m just not, I‘m just not in the mood” mag hij dan wel zingen in het nummer, op het podium lijkt daar weinig van aan. Onweergeluiden schallen vervolgens door de luidsprekers waarop meteen de fans “oehoehoe” zingen. Confetti vliegt de lucht in, de ledschermen tonen live stills van Prince in zwart wit die stevig aan zijn elektrische gitaar plukt. Op het einde zien we een still met open armen van hem, een overwinningsblik. Het publiek zingt massaal en luidkeels mee. “Purple Rain” gutst doorheen het Sportpaleis.     

Zijn pianoset is een welgekomen afwisseling, om even massaal naar adem te snakken, terwijl zwart wit beelden van een openbare telefoon “How Come U Don‘t Call Me Anymore” visueel begeleiden. Die set leidt tot een magistraal “The Beautiful Ones” waarin hij de vraag der vragen stelt:” Baby do you want me? What’s it gonna be baby?”

“Play that funky music”, “Something in the water” en afsluiter “What’s my name”, met sirenes in verwerkt,  zijn nog enkele hoogtepunten van een uitermate sterk concert.

De conclusie is dat vanaf heden, wat ons betreft, de genaamde Prince niet langer als dusdanig hoeft aangesproken te worden. Juister en eerbiediger is om vanaf nu te zeggen: “The King formerly known as Prince”. Quod erat demonstrandum.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Let‘s Go Crazy 
2. Take Me With U 
3. Raspberry Beret 
4. U Got the Look 
5. Musicology 
6. Kiss 
7. When Doves Cry 
8. Nasty Girl (van Vanity 6) (instrumentaal)
9. Sign “☮” the Times 
10. Hot Thing 
11. Controversy 
12. 1999 
13. Little Red Corvette 
14. Nothing Compares 2 U (van The Family)
15. Funknroll 
16. Pop Life (stukje)
17. I Would Die 4 U 
18. Housequake 
19. Alphabet Street 
20. Purple Rain 

Zaallicht aan

Bis 1:

Piano set

1. How Come U Don‘t Call Me Anymore 
2. Diamonds and Pearls 
3. The Beautiful Ones 

Bis 2:

1. Guitar 
2. Plectrum Electrum 
3. Sometimes It Snows in April 
4. She‘s Always in My Hair 
5. The Love We Make 

Bis 3:

1. Forever in My Life 

Zaallicht aan

Bis 4:

1. Play That Funky Music (cover Wild Cherry)

Zaallicht aan

Bis 5:

1. FixUrLifeUp 
2. Something in the Water (Does Not Compute) 
3. Screwdriver 
4. The Ride 
5. Endorphinmachine 
6. What‘s My Name? 

Zaallicht aan

Buigen

Zaallicht aan