Recensie Evita

Met “Evita” haalde Shakalaka! een wereldtopper naar Oostende. Het was al weer een hele tijd geleden dat we in Vlaanderen nog eens een productie van dit niveau op een podium zagen. De musical werd dan ook door een Engelse cast in de originele taal gebracht. Geen “Huil niet voor mij Argentina”, maar een onvervalst en hemels “Don’t cry for me Argentina”. En voor wie het Engels niet zo goed machtig was, waren er op schermen naast het podium ondertitels in het Nederlands en het Frans voorzien. Een ingenieus decor met oog voor detail, snelle scènewissels, de heerlijke muziek van Andrew Lloyd Webber, de scherpe teksten van Tim Rice, knappe podiumbeelden en swingende choreografieën, een groot ensemble en sterke cast maakte van deze  productie van Evita een streling voor de zintuigen. En als kers op die overheerlijke taart was er de leading lady Madalena Alberto in de rol van Eva Peron die ons tijdens “You must love me” tot tranen wist te ontroeren met haar intieme, breekbare, maar loepzuivere uitvoering.

In “Evita” vertelt de cynische Che, vertolkt door Mark Powell, het verhaal van het eenvoudige meisje Eva Duarte dat op jonge leeftijd tangozanger Augustin Magaldi, gespeeld door James Waud, weet te verleiden om haar mee te nemen naar de grote stad Buenos Aires. Daar werkt ze zich via een reeks relaties op van fotomodel tot bekende actrice. Als ze op een liefdadigheidsbal generaal Juan Perón ontmoet, grijpt ze haar kans om nog verder op te klimmen in de sociale rangen. Wanneer ze haar echtgenoot aan de macht helpt door hem te laten verkiezen tot president, wordt zij de “first lady” van Argentinië. De macht stijgt haar naar het hoofd terwijl kanker de rest van haar lichaam overneemt. Op 33-jarige leeftijd overlijdt Eva Perón en het land hult zich in diepe rouw voor “Santa Eva”. 

“Evita” mogen we gerust een klassieker noemen. In 1978 ging hij in Londen in wereldpremière. Andrew Lloyd Webber schreef de muziek en tekende daarbij voor legendarische nummers als “Oh what a circus”, “Don’t cry for me Argentina” en “Another suitcase in another hall”. Dit laatste nummer werd hier trouwens op heerlijke wijze vertolkt door Sarah McNicholas. Tim Rice zorgde voor de teksten en wist met een scherpe pen snedige replieken te creëren voor Eva en Che. Doordat het stuk in het Engels werd uitgevoerd, bleef het spitsvondige van de taal en dubbele bodem in de uitdrukkingen volledig overeind. Ook de herkenbaarheid van de liedjes bleef op deze manier bewaard. Want geef nu toe: “Welke liefhebber van musicals kan de Engelse tekst van “Don’t cry for me Argentina” niet meezingen?” 

Het was dan ook een geweldig moment in de voorstelling wanneer Madalena Alberto in een glinsterende, witte jurk op het balkon verscheen om dit nummer te zingen. Ze had eerder in de voorstelling tijdens “Buenos Aires” al bewezen dat ze over een krachtige en zuivere stem beschikte. Ze had ons al overtuigd van haar acteertalent. Maar “Don’t cry for me Argentina” blijft toch het kennummer uit de voorstelling: dit nummer moet goed zitten of de show zakt weg in middelmatigheid. En of ze wist te overtuigen! De dame die naast ons zat kon amper geloven dat het live werd gezongen, zo goed klonk het. Madalena bracht een uiterst ingetogen en heel erg trage uitvoering van dit nummer. Het decor met balkon was tot helemaal vooraan geschoven zodat we als publiek deel gingen uitmaken van het volk dat voor de Casa Rosada naar de overwinningstoespraak van Eva  zat te luisteren. De muziek zette zachtjes in en Madalena palmde haar publiek moeiteloos in met haar stem en de blik in haar ogen. Helemaal op het einde nam de kracht wat toe om te eindigen in een gebaar van euforie en overwinning. Als toeschouwer was het puur genieten. 

En gek genoeg was dit nog niet de beste prestatie die we van Madalena Alberto te zien kregen. Ze overtrof zichzelf toen ze het meeslepende “You must love me” bracht. (Eva is stervende en vraagt aan Juan waarom hij nog aan haar zijde staat.) Madalena wist samen met Andrew C. Wadsworth in de rol van Juan Perón een erg intieme scène neer te zetten te midden van een grote bühne. Madalena Alberto wist het nummer zo breekbaar te brengen, dat we het verdriet in haar stem konden horen en de emoties niet alleen gespeeld werden, maar ook gezongen werden. Ze wist ons daarbij tot tranen toe te ontroeren. Dit was zonder enige twijfel het sterkste punt in de voorstelling. 

Maar het was gelukkig niet allemaal kommer en kwel. Tijdens “Buenos Aires” brak er een heus Argentijns feest los op het podium. Opzwepende muziek en een al minstens even opzwepende choreografie maakten het een lust voor het oog. Het ensemble leverde goed werk en het was een moment om vrolijk van te worden. Het geheel leverde een aangenaam, gevuld podiumbeeld op en we kwamen ogen te kort. Dit bleek trouwens een constante in de voorstelling te zijn. Zowel in de choreo’s als in de regiekeuzes was er bewust voor gekozen om  de diepte en de hoogte van de set te gebruiken en om heel veel dingen op het podium te laten gebeuren zonder dat daarbij de aandacht van de hoofdzaak nodeloos werd afgeleid. 

Zo zagen we tijdens “The art of the possible” een knap uitgewerkte stoelendans die het politieke machtsspel aan de top van het militaire establishment perfect wist te illustreren. En wie daarbij goed oplette op wat er zich op de achtergrond afspeelde, zag ook de verwijzingen naar wat er met het gewone volk ondertussen gebeurde. Tijdens “And the money kept rolling in” was het nog duidelijker. Terwijl Che bezong hoe Eva haar liefdadigheidswerken organiseerde, zagen we een heus feest op de achtergrond, we zagen op de voorgrond hoe het geld werd opgehaald, hoe er geld verdween, …  En al deze dingen speelden zich af terwijl Mark Powell het nummer bracht zonder de aandacht volledig weg te trekken van zijn prestatie. Het dient hier trouwens gezegd dat Mark ontzettend goed verstaanbaar zong. Het gebeurt bij musical wel vaker dat de gezongen stukken minder duidelijk zijn, maar zelfs tijdens de snelle stukken bleef Mark Powell goed articuleren. En daar bovenop zong hij nog niet slecht ook. Wat moet een mens nog meer hebben. 

“Evita” was een voorstelling die haar publiek niet onberoerd liet. De commentaren na de show logen er niet om. En ook al was de kwaliteit van de klank in het eerste deel niet optimaal, “Evita” was zondermeer een voltreffer. Met een knap, multifunctioneel decor en oog voor details, een sterke regie, snelle wissels tussen de scènes en een cast die puike dans-, acteer- en zangprestaties leverde, was het een absolute topproductie die in Oostende neerstreek. 

< Sascha Siereveld >

Evita speelt nog t.e.m. 10 augustus 2014 in Kursaal Oostende. Meer info op www.evitabelgium.be