Recensie Dimitri Vegas and Like Mike | Laundry Day 2014

Dimitri Vegas and Like Mike mochten een succesvolle Laundry Day 2014 afsluiten.  65 000 bezoekers deden voor het laatst de was op Nieuw-Zuid. Volgend jaar is het event dat in 1998 het levenslicht zag en daardoor het grootste langstlopende dance festival van Antwerpen is  – als we de tel niet kwijt zijn – aan zijn vierde locatie toe (na de Kammenstraat, het Eilandje en Nieuw-Zuid).  Waar dan de was gedaan zal worden, is op dit moment niet helemaal duidelijk. De dj’s uit Willebroek zetten een goeie set neer,maar legendarisch konden we het feestje nu ook weer niet noemen. Daarvoor herhaalden ze iets te veel enkele showtrucs uit het Sportpaleis vorig jaar. Rechttoe-rechtaan net als het “fuck swag”- t shirt dat een van de broers droeg, beukten de beats erop los. Groter kon het contrast niet zijn met het subtiele – nu ja, subtiel - spel dat een meisje speelde dat aangaf niets meer met ons te maken te willen hebben, haar gezelschap inschakelde om ons doen en laten in de gaten te houden en meteen gebrieft wou worden. 

Groen, donkergroen was de kleur van haar bloes. Geen jurkje, wel een lange broek had ze aan en voor de gemakkelijkheid had ze haar All Stars uit de kast gehaald. Je zou dan meteen denken dat het een hipster is. Maar is dat wel zo? Naast die bloes, die al een stuk gekleder was dan broek en schoenen, koos ze opvallend om juwelen te dragen. Een ring aan haar linkerhand, twee subtiele oorbellen, hangers eigenlijk. En in het haar had ze een zilverkleurige haarspeld, in de vorm van een takje, een maretak of lauriertak, we konden het van onze plek niet goed uitmaken. Het had iets klassieks, iets dromerigs terwijl de manier waarop ze haar sigaret aan haar mond zette weer iets weg had van een heerser, van iemand die erg bezig is met status, van een bazig type ook. 

De link naar de klassieke oudheid, de Griekse mythologie was snel gemaakt. Rond haar cirkelen voornamelijk vrouwen als planeten om haar, een man ook, al bleek ze die eerder af te stoten dan wel aan te trekken. Uiteraard probeerde ze haar vrouw zijn en schoonheid te testen bij de mannen van de security om zo een nog betere, exclusievere plek te bemachtigen op het VIP deck.  Ondertussen stelde ze de vraag “wat doet hij nu?” aan haar rechterbuurvrouw, die onsubtiel naar ons omkeek en antwoordde “hij schrijft”.  Vanaf dat moment zouden we beiden zo onbereikbaar mogelijk proberen te zijn voor elkaar.

Dat lukte afgelopen week al aardig door de telefoon simpelweg niet op te nemen. Maar nu waren we veroordeeld tot elkaar en het spel te spelen van elkaar te negeren: vooral te tonen dat we niet geïnteresseerd zijn, maar eigenlijk toch ook weer wel. Was er oogcontact dan gebeurde dat schichtig en snel. Of het ooit goed komt tussen ons op vriendschappelijk vlak, daar durven we geen geld op inzetten, een waterkansje is er misschien.  Samen de was doen, is niet alleen professioneel gezien uitgesloten. Ook al heeft ze haar verdiensten:  vrouwen die roken, dat is en blijft een afknapper voor ons. En die overheerlijke frisse geur van de verse was, vertroebelt er al snel door…

Wat Laundry Day zo fijn maakt als festival én dat nog voor er ooit sprake was van Tomorrowland, is zijn concept. Ook nu nog is dat bewaard, met de was die in de bomen hing. Thema dit jaar was Rusland, de revolutie en communisme. Thema’s die met een kwinkslag te zien waren op het festivalterrein. “Powder to the people” klonk de slogan. Naast de Main Stage dat een strakke symmetrische grijs gebouw werd met propagandistische vlaggen die eraan wapperden, viel ons oog vooral op de “Big Bro”-stage met twee mega veiligheidscamera’s die het dansend volkje goed in de gaten hield en bij momenten ook live beelden uitzond op het centrale ledscherm. Inzoomen deden ze terwijl de beelden al getoond werden. Geniaal en creatief.  Een andere – niet voor het publiek zichtbare – plek waar de knipoog gelegd werd, was de persruimte waar het woord “Propaganda” in Russische letters te lezen was. Stout, uitdagend van het persteam. Daar houden we wel van.

Platen die we ’s middags vaak hoorden waren “If I lose myself” (Alesso feat OneRepublic), “Nobody to love” (Sigma), “A sky full of stars” (Coldplay), “Stay the night” (Zedd) en er was ook opvallend veel aandacht voor “I love it” van Icona Pop, een song die toch al weer 2 jaar oud is. Dimiti Vegas and Like Mike bleken in dezelfde vijver songs te vissen. Ook zij kozen voor onder andere “If I lose myself” (weliswaar gemengd met de intro van SHM “Don’t you worry child”) waarbij iedereen de smartphones bovenhaalde, ‘I love it” en “Stay the night”, platen die we eigenlijk te veel hoorden passeren tijdens de festivaldag om ons nog een “wauw”-effect te bezorgen. Het publiek reageerde wel, maar van extase was geen sprake. De broers openden met Calvin Harris’ ‘Summer’ maar maakten voornamelijk het verschil met eigen werk.  Het opnieuw uitgebrachte Mammoth (deze keer met lyrics waardoor de song nu “Body talk” heet) waarmee de set eindigde net voor het vuurwerk losbarstte, Ocarina (“Find tomorrow” met lyrics), Madness, en het percussieve slaan op bongo’s dat leidde tot “Tremor” waren veruit de hoogtepunten in de set, die met “Running low” van Netsky ook een extra Belgisch tintje kreeg.

Maar uiteindelijk zal het na bijna een ganse dag Electronic Dance Music een ballad zijn waarmee we in onze kop naar huis trekken: “Didn’t we almost have it all” van Whitney Houston, eerder nog gehoord tijdens de set van “Cookies and Cream”. Didn‘t we almost have it all. When love was all we had worth giving. The ride with you was worth the fall, my friend. Loving you makes life worth living…

< Bert Hertogs >