Recensie Omara Portuondo

79 wordt ze straks, de Edith Piaf van de Afro-Cubaanse muziek. Omara Portuondo concerteerde woensdag in een aardig gevuld Openluchttheater. De zon had ze echter niet meegenomen. Het was een druilerige avond. De Cubaanse deed die Belgische grijsheid even verdwijnen. Tien voor negen, een grand dame laat uiteraard op zich wachten. Hartelijk wordt de Cubaanse onthaald in Deurne wanneer ze meteen het publiek al dankt met “Gracias”. 5 Man begeleidt haar. 1 drummer, 1 percussionist, 1 contrabassist, 1 gitarist en een pianist.

Portuondo stak vooral een jazzy set af. De weemoed was nooit ver te zoeken. Mooi is het om deze zeventiger al zittend “Drume negrita” te horen zingen. Ze legt haar armen in elkaar en doet alsof ze ook effectief een baby wiegt. Het wiegelied, waarin de vrouw aan de baby vraagt om te slapen, krijgt het OLT muisstil. “Ik zal je dan een nieuwe wieg kopen” zingt de Cubaanse. Ze geeft zichzelf ook enkele kletsen op haar achterwerk. Wellicht, is dat wat ze op oog heeft, mocht het kindje niet willen slapen.

Meermaals toont Portuondo dat ze nog lang op één adem kan zingen. In “adios felicidad” horen we haar secondenlang de laatste “ahaahaahaad” op 2 noten op 1 adem zingen. Ook in “Veinte años” doet ze dat truukje nog eens over. Het publiek reageert –uiteraard- verbaasd. Portuondo’s stem is nog behoorlijk goed voor haar leeftijd. Toch zullen we hier en daar, vooral in de bis “Besame mucho”, waarbij ze enkel door gitaar begeleid wordt, merken dat die stem fragieler wordt en horen we een oude dame zingen. Het publiek krijgt haar meezingmoment.

Zowat al haar muzikanten krijgen meermaals de gelegenheid om solo het beste uit hun instrument te halen. Vooral de klasse van de pianist valt ons meermaals op bijvoorbeeld tijdens “Nuestro gran amor”. Het instrumentale “Los tres golpes”, met Portuondo die even achter uit beeld verdwijnt, duurt naar onze mening iets te lang. Ook tijdens dit nummer krijgt elke muzikant de gelegenheid om een solo te spelen. Iets teveel van het goede vinden we dat. Een dipje in de set. Portuondo moet dan ook opnieuw het publiek meekrijgen en dat lukt uiteindelijk ook. Na “La sitiera” breidt ze er a capella “Guantanemara” aan vast. Een song die niet op haar setlist stond. Ietwat verrast valt de band na een tijd toch in.

Hoogtepunt was ongetwijfeld een zeer intimistische versie van het liefdeslied “Dos gardenias”. Al bij aanvang van het nummer, herkende het publiek de song. Die werd ingezet met een knappe gitaarintro.

Spontaan stond het publiek recht tijdens “Talvez” en begon het te dansen op deze opwindende ritmes. Kort geschetst gaat het nummer over vergeten liefde. “Misschien is het te laat. Misschien vergat ik dat ik van je houd” zingt Portuondo in deze klassieker over een liefdesbreuk. Vooral de dames in het publiek draaiden enthousiast met hun achterwerk. Portuondo zelf liet zich niet onbetuigd en ging even door de knieën om ook een dansje ter plaatse te doen.

Op haar 79^ste zette Portuondo dus een overtuigend optreden neer. Halverwege verslapte echter onze aandacht omdat de muzikanten per se en iets te veel hun soloprestaties in de verf wilden zetten.

< Bert Hertogs >

Omara Portuondo: de setlist:

1. Gracias
2. Yo vi
3. Adios felicidad
4. Talvez
5. Tres palabras
6. Drume negrita
7. Nuestro gran amor
8. O que será
9. Dos gardenias
10. Semilita
11. Mil congojas
12. Tu mi desengaño
13. Amama como soy
14. Los tres golpes
15. Veinte años
16. La sitiera
17. Guantanamera

Bis:

18. Besame mucho