Recensie Bart Peeters | Op de groei

Na drie jaar van relatieve stilte staat Bart Peeters weer volop in de spotlights. De release van zijn nieuwe cd “Op de groei”, was meteen ook het startschot voor de tour met dezelfde naam. Omringd door vijf muzikanten bracht Bart een show met daarin vooral zijn nieuwe nummers en hier en daar een klassieker als “Heist Aan Zee”. Maar hoewel Bart en zijn kornuiten erg hun best deden, bleef de echte feestsfeer toch een beetje uit. Het grotere aanbod aan tragere nummers en liedjes waarbij echt wel naar de tekst moet geluisterd worden, zal daar ongetwijfeld mee voor iets tussen gezeten hebben.

Drie jaar later, drie jaar wijzer, maar ook … drie jaar ouder. Deze rijpere Bart Peeters bracht dan ook meer gevoelige en persoonlijke nummers dan we tot hiertoe gewoon waren. Het openingsnummer “Stipjes” was daar een perfect voorbeeld van. Bart opende zachtjes met alleen zijn akoestische gitaar en bezong zo fijntjes het ongelooflijk toeval dat twee geliefden als stipjes in de kosmos elkaar toch kunnen vinden in het leven. Toen op het einde van het nummer Emile Verstraeten nog een klein beetje viool toevoegde aan de klank, gaf dat een extra romantische en intieme toets aan het nummer. 

Het was een mooie, kleine start en dan was het tijd om het iets open te trekken met de vrolijkere melodie van “De man die nooit meer zong”. Bart Peeters bewoog zich als een volleerd hiphopper over het podium en dat beeld paste toch niet echt meer bij zijn leeftijd. Het publiek zat nog niet helemaal in de sfeer, maar misschien kon “Lepeltjesgewijs” daar wel verandering in brengen. 

Percussionist Amel Serra Carcia ruilde voor de gelegenheid zijn conga’s voor een stel lepels en Piet van den Heuvel had speciaal nog snel even banjo leren spelen. Aangevuld door Mike Smeulders op accordeon en Emile Verstraeten op viool ontstond er een vrolijke country-sound die het publiek mee in de sfeer moest doen komen, maar de ambiance bleef uit. Het publiek had vandaag blijkbaar meer aanmoediging nodig. Met een luide “Arenberg, is iedereen wakker?” kreeg Bart Peeters de zaal uiteindelijk toch nog  in beweging om mee te klappen, maar erg spontaan was dat niet. 

“Het zal u misschien verbazen, maar ik maak geen deel uit van de Tomorrowland-generatie. Ik kom ze wel elke dag tegen in de keuken.” Bart Peeters gaf openlijk toe dat hij niet echt meer altijd mee was met de nieuwste hypes en trends. Deze vaststelling was misschien niet zo goed voor zijn ego, maar het leverde wel een fantastisch mooi en eerlijk nummer op van een vader die lijdzaam moet toekijken hoe zijn kleine meisjes uitgroeien tot dames en stiekem toch nog verlangt naar de tijd dat ze kind waren. De intro was voor Emile Verstraeten op de viool, bijgestaan door een klein beetje accordeon. Maar toen Bart begon te zingen, bleef enkel zijn zachte stem en de klank van de akoestische gitaar over. Voeg bij dit geheel nog een passende intieme belichting en het plaatje was compleet: ontroerend en authentiek. 

Het contrast met “Boechout mijn land” was daarom erg groot. De melodie deed erg Frans aan en klonk vrolijk, maar tekstueel had het nummer niet veel om het lijf. Toegegeven: “Orka’s zwemmen naar Nieuwpoort” had misschien ook niet de meest logische inhoud, maar het bevatte een soort van surrealisme dat we van Bart Peeters mochten verwachten. Piet mocht zijn banjo terug ter hand nemen en Ivan Smeulders  had speciaal voor dit nummer een beetje trombone moeten leren spelen. En ere wie ere toekomt: hij bracht het er nog niet slecht vanaf ook. De melodie klonk vrolijk en deed ons denken aan het gevoel van de vrolijke New Orleans jazz. 

Bart sloot vervolgens het eerste deel af met zijn protestsong tegen de dieet-rage: “Konijneneten”. Amel Serra Carcia leefde zich uit op de conga’s en de bongo’s en gesteund door de elektrische gitaar ontstond er een lekkere Congolese klank die vorig jaar zaal Roma nog op zijn kop wist te zetten. Het zittend publiek van de Arenberg was duidelijk minder warm te krijgen voor dit feestje. Misschien dat ze na de pauze los zouden komen. 

Bart opende zijn tweede deel met een nummer over afscheid nemen: “Wat nog komen zou”. Net als “Op de groei” was het een erg gevoelig, traag, stil en mooi nummer met een diepere inhoud. Het publiek zat geboeid en genietend te luisteren en wist achteraf met een passend applaus zijn waardering uit te brengen. De live-uitvoering van “Dennenlaan” klonk ook al zo serieus. Ze was zowaar nog melancholischer en triestiger dan op de cd. Versta ons niet verkeerd: wat Bart bracht, was knap, maar … het maakte het wel moeilijk om de sfeer er terug in te brengen. 

Met “In de plooi” werd er al stilaan opgebouwd naar het slot. Ivan Smeulders  mocht “Arme Jeroen” openen op de basgitaar. Bart kwam invallen met zang en akoestische gitaar en zo bouwde zich geleidelijk terug een country-klank op. Zelfs toen viool en accordeon meeklonken, bleef het nummer relatief zacht, maar wel grappig. De humor bleef en het tempo werd opgevoerd voor “Venus Mars of Pluto”. Country werd ingeruild voor een Slavische klank en de sfeer zat er goed in … op het podium. Uiteindelijk na wat aanporren kwam geleidelijk aan ook het publiek terug mee op gang.  Bart Peeters wist zijn set af te sluiten met “Heist Aan Zee” en “Slaapwals”. Dit keer reageerde de zaal wel zoals we dat konden verwachten. 

Speciaal voor de toegift had Bart Peeters Tutu Puoane uitgenodigd om het duet “Dicht bij mij” te komen zingen. Piet van den Heuvel bespeelde de udu en uit de synthesizer van Mike Smeulders kwam de klank van de marimba. De combinatie van de Afrikaanse klanken, de rustige melodie, de stukjes in het Lingala en de mooie samenklank van de twee stemmen maakten het geheel tot een heerlijke toegift die heel wat warmte uitstraalde. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Bart en Tutu hiervoor een staande ovatie kregen. 

En nu het publiek toch op de benen stond, werd ineens “Messias” ingezet. De definitieve afsluiter werd de herneming van “Lepeltjesgewijs”. Bij de start van het nummer werden erg toepasselijk alleen soeplepels als instrument gebruikt. Naarmate het nummer vorderde, werd het bestek ingeruild voor de echte instrumenten en kregen we opnieuw die vrolijke klank van daarvoor. Het grote verschil was dat het publiek nu wél reageerde en het lied nu wel probleemloos de juiste sfeer wist te brengen. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:
Deel 1:

1. Stipjes
2. De man die nooit meer zong
3. Mooie dag
4. Lepeltjesgewijs
5. Allemaal door jou
6. Zelden of nooit
7. Op de groei
8. Boechout mijn land
9. Poolijs
10. Orka’s zwemmen naar Nieuwpoort
11. Konijneneten

Deel 2:

1. Wat nog komen zou
2. Dan zal ik er zijn
3. Denk je soms nog aan mij
4. Dennenlaan
5. In de plooi
6. Arme Jeroen
7. Venus Mars of Pluto
8. Heist Aan Zee
9. Slaapwals 

Bis:

1. Dicht bij mij
2. Messias
3. Lepeltjesgewijs