Recensie How to Dress Well

Alsof hij klaar is om een rondje te gaan joggen, komt Tom Krell aka How To Dress Well het podium van de AB Club op. Al speelt iemand met zijn gestalte misschien eerder basketbal? Gehuld in een witte hoodie, een zwarte sportshort en bijhorende schoenen - allemaal Nike, overigens – komt de singer-songwriter vooraan op scène staan. Achter hem zien we een projectie van allerlei vreemde visuele verzinsels. De Amerikaan heeft even de tijd nodig om zichzelf klaar te stomen en springt als een bokser op en neer.

Zelden slaagt iemand erin om ons vanaf de eerste song met verstomming te slaan. Het is meteen duidelijk dat we er goed aan doen om Halloween met Tom te vieren. Denk dromerige zang, soms eerder harmonieuze rap, onderbouwd met heerlijk ritmische drums, afgewisseld met plezante koffiepauzes. Krell deelt een lach met ons, wanneer hij ons in de maling neemt en zegt dat hij vanaf het tweede nummer enkel nog Beatles covers zal zingen, of wanneer hij het heeft over zijn emotijden, of aan een kalende man in het publiek vraagt of hij eerder een Moby fan is. Hij schuwt ook niet om iets persoonlijks prijs te geven, en geeft de indruk bijna een traantje weg te willen pinken wanneer hij zijn beste vriend aanhaalt voor wie hij het volgende lied schreef. Maar vanavond delen we ook zweetdruppels met de man, wanneer hij een zoveelste nummer inzet waarop je onmogelijk bewegingsloos kan blijven staan.

Krell staat niet stil en lijkt dat soort artiest dat het liefst zelf alle instrumenten zou bespelen. Al doet zijn gezelschap dat heus niet slecht. Dat hij zo goed als alle vocals op zich neemt, is zeker niet min. In een tweede microfoon zorgt hij op het einde van elke gezongen zin voor een echo van zijn eigen stemgeluid. Het geheel is bijzonder goed uitgekiend en zorgt ervoor dat we ons geen seconde vervelen. De Amerikaan vertelt graag grapjes en vraagt telkens of het publiek nog iets wil weten vooraleer hij aan het volgende nummer begint. Daar zit de balans misschien fout. We zijn er nog altijd voor de muziek. Dat beseft Krell ook, maar ach, wat geeft het. Zijn charmepraatjes zorgen ervoor dat iedereen aan zijn kant staat vanavond. Bij het zingen draait hij de knop volledig om en bevindt zich in die zogenaamde the zone, laat zich door niets of niemand afleiden. Hier en daar ontspringen subtiele trekjes aan zijn wezen die doen denken dat MJ onder ons voortleeft, maar dan in de gedaante van een lange, magere kerel uit Chicago. Het kort na elkaar ademhalen, de magnifieke kopstem en de typische oowhs, in tegenstelling tot Usher gebeurt het allemaal vanzelf.

Afsluiten doet hij met het sublieme ‘Words I Don’t Remember’ dat voor een zoveelste keer cementeert dat HTDW the real deal is en ongetwijfeld nog oneindig veel meer zielen zou kunnen bekoren. Encore ‘& It Was U’ zet een punt achter een bijzonder fijne avond die nog lange tijd zal nazinderen. Dit is zoveel beter dan die kater die slecht verklede mummies en heksen aan hun Halloweencocktails zullen overhouden.

< Yne Van De Mergel >