Recensie Novastar

“Geen gemakkelijke bevalling… “ Dat was sinds Novastar in 1996 de Rock Rally won, hét sleutelbegrip bij elk van de 4 (overigens uitstekende) albums. Het nieuwe album ‘Inside outside’, dat de uiterst perfectionistische Zweegers dinsdag in De Roma bracht, is daarop geen uitzondering. Alleen bevat de langspeler deze keer geen vanzelfsprekende hits. Joost lijkt op het eerste gehoor beheerster en kleiner te spelen dan vroeger. Dat vergde ook tijdens een eerdere passage van Novastar deze zomer in het (uitverkochte) OLT Rivierenhof een flinke aanpassing van de fans: was er tijd nodig om te wennen aan die minder meeslepende sound? Of was de Novastar die we ooit kenden niet meer? Schijn kan bedriegen. Dat werd in De Roma duidelijk.

Het begon met de setting van de zaal die op z’n zachtst gezegd wat bevreemdend was: de staande opstelling, het gordijn halverwege: deed slechts een kleine opkomst vermoeden. Toch waren er ruim 800 bezoekers, die eerst met moeite achter het gordijn leken te gaan passen. Maar eens iedereen een plek had gevonden bleek net déze opstelling (die het geheel veel intiemer maakte) een schot in de roos. Ook het geluid was loepzuiver en kwam stukken beter tot z’n recht dan in het Rivierenhof.

Joost bijt solo de spits af, achter zijn piano met een klassieker: ‘Never back down’.  We deinzen toch even terug: want de eerste noten klinken vrij stroef, alsof Zweegers niet helemaal op z’n gemak is. Maar al gauw klinkt het nummer vertrouwd en ingetogen.  In het tweede nummer ‘Faith in you’ is van plankenkoorts geen sprake meer en wordt de zaal meteen wakker geschud. Zweegers en zijn band klinken hier zo episch en overdonderend, dat het soms lijkt alsof hij in z’n eentje een 12-koppig koor wil neerzetten.

‘Wrong’ klinkt vervolgens als vanouds: meeslepend en groots zoals het hoort. Zo wordt het ook onthaald door het publiek, dat dit duidelijk niet fout vindt. En dan kleurt het podium mistig rood: de kleur van liefde en pijn.  “The stars will all vanish as I walk down her road. I’m in love with another…” zingt Zweegers met gesloten ogen vanuit het diepst van z’n ziel. Als toeschouwer geloof je het. Je voelt mee met de pijn. De kwelling wordt tastbaar. De eerste publiekslieveling is een feit.

‘So Softly’, volgens Zweegers een cowboy-song die in een space-achtige versie op de nieuwe plaat is beland, is dan weer één van die nummers die meer tijd nodig heeft om het publiek écht te bekoren. Het catchy ‘Closer to you’ heeft tonnen meer radiopotentieel. Een heldere, frisse sound. Groots en podiumvullend gebracht. En ook in ‘Light up my life’ (opgedragen aan zijn dochtertje) haalt Joost alles eruit wat erin zit, tot de laatste noot. Een soort modern blues nummer, easy-listening, dat het publiek vrolijk achterlaat en zelfs bijna een ‘meezingmoment’ teweeg brengt.

Het heuveltje uit ‘Tumulus man’ lijkt dan weer nog net iets te hoog voor het publiek: hoewel muzikaal perfect raakt het nummer voorlopig geen gevoelige snaren. Maar met ‘Silvery Rain’ een aparte krachtige ballade inclusief (The Doors)orgeltje doet Zweegers dat snel vergeten. Het nummer klinkt af en toe bijna bovenaards. Als publiek wil je helemaal mee ten onder gaan in die regen, erin dansen als het moet. Sterk. Meeslepend. Kippenvel.

Met zijn typische ijle en hoge stem draagt Zweegers ‘Kabul’ op aan de ‘liefde van zijn leven’ of ‘aan alle liefdes van het leven’ zoals hij zelf zegt. Twee titelsongs: ‘Almost Bangor’ uit het vorige album en ‘Inside outside’ (mét geslaagd gitaarduet met Van Ballaert), brengen het publiek vervolgens helemaal op temperatuur.

Bij ‘When The Lights Go Down On The Broken Hearted’  gebeurt het onvermijdelijke: Het dak van de Roma gaat er (zij het een paar maanden te vroeg) af! ‘There’s no doubt you bring it out…’ Joost terug van nooit weggeweest. Ook bij ‘Because’ blijft die magie, die altijd lijkt te ontstaan als Zweegers achter de piano kruipt, hangen. Het nummer klinkt krachtiger, scherper en gedurfder dan ooit. De brede grijns op de gezichten van de technici (daarvoor nog zwetend onder de druk van improvisatie) zegt dat het goed is. Het publiek gaat compleet loos. De Roma staat in brand. Zelfs Zweegers lijkt even de kluts kwijt: ’t is maandagavond en jullie zijn al wakker?!’ Om vervolgens zichzelf te corrigeren: ‘Oei, inderdaad: dinsdag’.  Hekkensluiter is ‘Lost & Blown away’ . Maar dat is buiten het publiek gerekend.

Zijn eerste bis poogt Zweegers solo op piano te brengen. De fans smeken echter om ‘Caramia’. Waarop hij zijn band terug op het podium haalt en … ‘Tunnelvision’ speelt.  Vervolgens brengt Joost solo op piano het tedere ‘Mars Needs Woman’, in één straal licht, alsof het de eerste keer is. De prachtige songline:  ‘I’m only a rookie and you’re a vet…’ laat je zelfs na 100 keer nog niet los.

Het publiek laat Novastar nog steeds niet gaan: ‘The Best is yet to come!’  Zweegers begint er bijna gehaast aan. Om vervolgens kloppend op zijn piano de zaal te dirigeren naar een stemmig meezingmoment.  De derde bisronde sluit het concert knallend af.  Met het wondermooie ‘Caramia’ uit het eerste album worden de fans van het eerste uur op hun wenken bediend. Een zucht van herkenning gaat door de zaal. “Caramia, You turn me on…”  En dat vat de hele avond mooi samen: hoe meer het concert vorderde, hoe meer Zweegers het podium vulde en het publiek om zijn vinger wond. Trouwens mocht diversiteit van een publiek een maatstaf zijn voor succes: Novastar zou keizer én koning zijn. Het publiek was zo bont als de vogeltjesmarkt op zaterdagochtend. Bouwvakker, zakenman, alternativo of Hells Angel iedereen leek Novastar te lusten.

En zo werd ondergetekende in gedachten teruggebracht naar die memorabele avond op een onooglijke weide in Neerpelt 15 jaar geleden. Zweegers, schijnbaar onvermoeibaar, temt boven op zijn piano én gitaar spelend, een kolkende uitzinnige massa, ondanks de regen die met bakken uit de hemel valt! Geen weergoden in De Roma deze keer, maar het uiterst tevreden publiek werd wel weer getrakteerd op een knap staaltje van Zweegers kunnen: perfectionist, rasartiest en klasbak. Voor wie er nog aan mocht twijfelen: Novastar has never left the building!

< Katlein Torfs >