Recensie Armin Van Buuren met Armin Only Intense

Maar liefst 13000 man haalde Armin Van Buuren met zijn Armin Only Intense show naar het Antwerps Sportpaleis. Nog opmerkelijker: volgens onze – tevens betrouwbare info – was maar liefst 75 procent van de bezoekers een buitenlander. Het zegt veel over de internationale aantrekkingskracht van het Antwerps Sportpaleis, van Van Buuren en van EDM (Electronic Dance Music)-events in het algemeen. Maar het zegt misschien tevens ook iets over Belgische jongeren die de crisis voelen en dat het genre EDM in ons land nog lang niet die status heeft die het wél heeft in het buitenland, zoals in Nederland en Brazilië om maar iets te zeggen, waar een zeer grote fanbasis voor het genre te vinden is. In Antwerpen, zijn laatste Intense-optreden in het buitenland, trok Van Buuren de kaart van een totaalspektakel met live zang, piano, gitaar, viool, drums die ie naadloos aan elkaar wist te rijgen in zijn set. En er waren dansers, acrobaten op twee trampolines op het podium en daarnaast was er confetti: véél confetti, C02-jets, vuurwerk, vlammen, knallers én watervalvuurwerk.

Hulde aan twee crewleden van de productie. Alsof ze een ganse nacht solliciteerden naar een rol in een nieuwe Bond-film slopen en kropen twee stevige kerels constant het podium op om met een bladblazer de confetti steeds weg te blazen zodat guest performers niet zouden uitglijden. Indrukwekkend was het om hen aan het werk te zien, zich steeds zo klein mogelijk houdend terwijl ze hun job uitoefenden, door zo weinig mogelijk op te vallen. Wellicht hadden zij de minst comfortabele job van de avond.

Dat kan niet gezegd worden van de 37-jarige Nederlandse dj die vijf jaar de nummer 1 was in de DJ Mag Top 100. In 2014 is ie nog steeds goed voor een derde stek en moet ie onze landgenoten Dimitri Vegas and Like Mike voor zich laten. Klokslag 11 uur daalt een bol neer, Van Buuren zet zich er achter, we krijgen hem enkele keren enkel in tegenlicht te zien. En zo doet ie het nog een paar keer. Het eerste uur verdwijnt hij ook achter het Sportpaleisbrede ledscherm om net voor twaalven terug plaats te nemen achter de bol die dan omhoog gaat. Het eerste uur draaide Van Buuren dus alvast niet live maar gold het als een opwarmertje. Ook de muziekkeuze was opvallend rustig. “Hey now” van London Grammar en het eigen “Forever is ours” passeerden onder andere. “Waiting for the night” brengt Fiora live. De visuals tonen rotsen die een sneeuwlandschap voorstellen met een maan en veranderen in een groen landschap waarbij de zon opkomt terwijl we tracks als Falling Back (Cosmic Gate Feat. Eric Lumiere) en Van Buurens Don‘t Want To Fight Love Away (feat. Cindy Alma) horen gevolgd door een knap meegezongen “All of me” van John  Legend.

Net voor twaalven onthult Van Buuren zijn levensmotto: “haal het maximum uit je leven. Wees wie je bent. Wees waar je bent. Be intense with me” en geeft ie mee dat toen ie vader werd het een intense belevenis was. De bol waarachter hij staat gaat naar boven, en staat symbool voor de geboorte. Het minste wat je kan zeggen is dat een violiste op het podium tijdens de titeltrack “Intense” zien niet meteen iets is wat je verwacht tijdens een DJ set. Voorspelbaar is Intense dan ook helemaal niet. Van Buuren maakt er een veel bredere én ja ook wel diepere ervaring van zijn optreden van al is zowat alles op de seconde af getimed waardoor er geen plek is voor improvisatie (behalve dan tijdens zijn Vinyl after set, maar daarvoor moest je tot het allerlaatst blijven). Zijn violiste mag zo waar een versnelling inzetten waar het publiek wel pap van lust. Niet veel later zet zanger Michiel zich aan de vleugel en wordt ie door een pianist begeleid voor hét anthem dat Van Buuren op zijn palmares heeft staan: “This is what it feels like”, eerst als ballad aan de piano met kaarsen op en waarbij rook over het podium rechts zich een weg baant (in de John Ewbank classical remix) vervolgens in de W&W remix met stevige beats waarbij Michiel met de arm om Van Buuren heen het publiek moeiteloos de “oh”’s laat meezingen. Ongetwijfeld is dit een van dé momenten van de avond. Groot contrast trouwens met de visuals aan de start van Van Buurens set, die een wat industriële look meekregen, waarbij bassen vlammen uitspuwen en zo.

Niet veel later volgt die andere hit “Adagio for strings”. Een ode aan het leven is het concept. Een feest van dit prachtige bestaan dat we mogen leiden. Dat onderstreept Cindy Alma in zilvergrijze catsuit nogmaals wanneer ze “Just close your eyes. And we could dance tonight forever. Dance tonight forever.” uit “Beautiful life” van Van Buuren zingt. Moeiteloos haalt ze die hoge noot. En ja, ze ziet er in haar pakje – hoe noemen die Nederlanders die naast ons staan dat alweer? – euh “lekker” uit.

Laura Jansen mag op om “Sound of the drums” te zingen ergens tussen een fel meegekeeld “Kernkraft 400” van Zombie Nation en een paar lijntjes van “No Good” van The Prodigy. Twee acrobaten springen op de trampoline en laten hun lichaam onder andere horizontaal bouncen. Indrukwekkend.

Aan wat zelfadoratie meedoen, het is DJ’s niet vreemd, en dus horen we dat de DJ alweer onze avond gered heeft, niet in de versie van Indeep weliswaar, maar wel in het nummer dat Armin Van Buuren zelf maakte: “Save my night”. Vervolgens komt een gitarist op elektrische gitaar nog langs en 4 erg goeie dansers die hun beste streetdance moves tonen: twee vrouwen vs. twee mannen. Het werkt altijd, ook zo in het Sportpaleis. En de visuals? Die tonen een record store met de naam van Armin Van Buuren, een steak house en een theatertje met op de affiche – jawel – Armin Van Buuren. Gareth Emery feat. Gavin Beachs “Eye Of The Storm” in de LTN Remix kondigt Faithless “Insomnia” aan dat uiteraard het Sportpaleis uit zijn dak laat gaan. Van Buuren spreidt zijn armen wijd open, alle scannerspots richten zich op hem. De verafgoding is nu helemaal compleet.

Omdat we allergische reacties krijgen van te grote egotrips, de live zang in Armin van Buuren feat. Aruna’s Won‘t Let You Go toch wel wat te wensen over laat na tweeën, houden we – eigenwijs als we zijn net tijdens dat nummer “Won’t let you go” - Armin Only Intense voor bekeken na een dikke drie uur show. Sterk concept, straffe show, ook erg goeie sfeer in het publiek trouwens (meezwaaien, “hehey hoho” scanderen, meeklappen, enz.: ze deden het allemaal). Maar drie avonden Sportpaleis na elkaar wegen nu eenmaal behoorlijk door voor een journalist die er een tamelijk intens leven op nahoudt. 

< Bert Hertogs >

Armin Only Intense stopt. Op 5 en 6 december 2014 zijn de laatste shows in de Ziggo Dome in Nederland. Die zijn allebei al hopeloos uitverkocht.