Recensie Blof

Of het overlijden van Luc De Vos impact had op het concert van Blof? Uiteraard. Voorprogramma Buurman bracht een door merg en been gaande kleine versie van “Zweef”. Geert Verdickt kan dat, integer, met gevoel voor de juiste accenten in zijn tekst en gitaarspel, een volledige Trix doen luisteren. “Stom hoe de dood je impact vergroot, maar ze draaien jou nu terug. De radiostem klinkt bitter, enigszins verweesd, maar de wind neemt jouw verhaal nu met zich mee.” waarmee hij perfect het dubbele gevoel – ineens wordt de Nederlandstalige rock van Gorki weer een tijdje gedraaid – weet te vangen. Het is dat gevoel ook dat ons bekruipt, stilte in combinatie met een zekere boosheid tegenover die audiovisuele media die plots, na een artiest (lang) bijna dood te zwijgen, die terug oprakelen en tot leven brengen op radio en televisie omwille van de dramatische nieuwswaarde. Iemand die Gorki de laatste jaren nog vaak zag verschijnen in de playlists van de verschillende radiozenders?

Blof is dan weer erg bekend in Nederland, maar krijgt nauwelijks een voet aan wal in ons land. Doen ze ook niet moeilijk om. “Aan de kust” heeft hier misschien wat airplay gehad, zegt frontman Paskal Jakobsen die last heeft van een verkoudheid. Niet dat we weten. Voor het eerst maken we kennis met het nummer in Trix. Een blik op het publiek geeft makkelijk weer dat zowat 60 procent in de zaal uit Nederlanders bestaat al konden het er gerust een pak meer zijn. De zaal is opvallend goed gevuld voor een concert op zondagavond. Blof is dan ook behoorlijk tevreden met de publieksopkomst. Ook de Nederlanders hebben weet van het overlijden van de frontman van Gorki en brengen speciaal “Vaarwel Lieveling” dat het eerder al uitbracht op een B-kantje.

Openen doen ze groots, met straffe visuals op de 6 ledschermen achter hen op de tonen van “Klaar voor”. De  band die al 22 jaar meedraait in het circuit, hoef je qua songopbouw nog weinig te leren al wordt het op den duur wel allemaal erg herkenbaar en dus ook voorspelbaar naar het einde toe (Aan/Uit).  “Harder dan ik hebben kan” legt de band neer terwijl Norman Bonink via zijn basdrum de zaak terug opentrekt, het publiek laat meeklappen en meekelen “het regent harder dan ik hebben kan.” Super nummer.

Jakobsen meent dat het publiek in Vlaanderen meer luisterbereid is dan in Nederland en voegt eraan toe dat het de ambitie is van de band om meer in ons land op te treden. ”We doen wat we kunnen” brengt ie voortreffelijk solo op akoestische gitaar. Fijn om hem 1,2,3 te horen tellen ook op het einde waarmee hij een rust aanduidt om even daarna de song af te ronden.

Maar het optreden kent ook wat schoonheidsfoutjes. Het radiovriendelijke “Zo stil” kent een valse start, “Hou vol hou vast” dat nochtans een klepper is qua ambiance (ook hier weer via een crescendo) kent een miniem foutje maar zit wel lekker wanneer het publiek in twee wordt gesplitst en elk een ander deel mag in canon zingen. In “Alles is liefde” gooit Paskal zo waar zijn elektrische gitaar achter zijn hoofd, bespeelt het, wil het instrument terug gewoon bespelen maar tikt daardoor de microfoon aan. Hij vraagt en krijgt een nieuwe start.

Op die manier zien we bevestigd wat we missen in Blof live: testosteron, entertainment, live attitude, gebruik maken van het podium en vooral: bewegen. Blof is ons dus alle knappe visuals en straffe belichting ten spijt, simpelweg te statisch, varieert te weinig en staat er wat braafjes bij om twee uur boeiend te houden. Nochtans hebben ze erg wat songs met “oho” in, die het steeds live goed doen en met plezier meegezongen worden zoals “Mannenharten” dat de band met Nielson (die op dit moment ook bij ons een hit scoort met “Sexy als ik dans”) inblikte, “Later als ik groter ben” en eerste toegift van de tweede bisronde “Open je ogen”. Grappig trouwens dat de Nederlanders in de zaal dat eerste nummer maar magertjes meezongen en daarvoor even op hun plaats werden gezet door Paskal.

In “Wraak” rekent de frontman af met diegenen die hem pestten in de basisschool. Verder laat ie weten ooit in The Jane van Sergio Herman gegeten te hebben, maar tot half zes moest wachten eer de lunch geserveerd werd. Of die avond dat ze in ons land 350 euro voor een paar glazen gin hadden moeten neertellen. Ongewild versterkte hij het beeld weer dat Nederlanders er graag een zuinig leventje op nahouden.

“Het werd zomer” van Rob de Nijs blijkt moeiteloos te blenden met het erg fijne en zeer goed onthaalde “Holiday in Spain”. Afsluiten deed Blof na exact twee uur met een ode aan Thé Lau die ziek is. “Iedereen is van de wereld” van The Scene deed de band alle eer aan. Eindelijk kregen we de punch te horen die we in heel wat nummers onvoldoende uit de verf hoorden komen.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Klaar Voor 
2. Blauwe Ruis 
3. Harder Dan Ik Hebben Kan 
4. In Het Midden Van Alles 
5. Welkom Thuis 
6. We Doen Wat We Kunnen (solo Paskal)
7. Vaarwel Lieveling (cover Gorki)
8. Zo Stil 
9. De Mooiste Verliezers 
10. Wraak 
11. Hou Vol Hou Vast 
12. Spijt Heb Je Morgen Maar 
13. Tot Het Bittere Eind 
14. Aan De Kust 
15. Mannenharten 
16. Later Als Ik Groter Ben 
17. Hier 

Bis:

1. Aan/Uit 
2. Alles Is Liefde 
3. Holiday in Spain 

Bis 2:

1. Open Je Ogen 
2. Iedereen Is Van De Wereld (cover The Scene)